ထုိင္ေနၾကလက္ဘက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ျဖစ္တယ္။ အေပါင္းအသင္းကလည္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိေတာ့ အခ်ိန္မွန္ဒီအခ်ိန္ကိုပဲထိုင္ျဖစ္တယ္။ စားပြဲထုိးေလးက ဘာေသာက္မလဲဆရာ
လို႕လာေမးတယ္။ ေသာက္ေနၾကအတိုင္းေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္မွာတယ္။ လက္ဘက္ရည္ကႀကိဳက္လို႕မဟုတ္ဘူး ။ အေပါင္းအသင္းေတြေၾကာင့္ထိုင္ျဖစ္တာ။ ခဏေနေတာ့မိတ္ေဆြ
တစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ မိတ္ေဆြကရင္းႏွီးတာမၾကာေသးဘူး။ ထပ္ၿပီးေတာ့အသိတစ္ေယာက္ေရာက္လာတယ္။ ၀ုိင္းကစိုျပည္သြားတာေပါ့။ စကားေတြကဟုိေရာက္ဒီေရာက္
ေျပာျဖစ္ၾကတယ္။ ၿမိဳ႕အေၾကာင္း နုိင္ငံေရးအေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးလူမႈေရးအစံုေပါ့။ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္းကုိယ္ေကာင္းေၾကာင္းေတြပါ။ လက္ဘက္ဆုိင္စကား၀ိုင္းက အရွိန္ရ
လာတယ္။ ေျပာရင္းေျပာရင္းနဲ႕ပါ။
စာအေၾကာင္း ေပအေၾကာင္းေတြလည္းပါတယ္။ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာ လုပ္သြားတဲ့စာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။ အနီးစပ္ဆံုးစာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္းေလးေရာက္သြား
တယ္။ စာေရးဆရာသံုးေယာက္လာေဟာေျပာၾကတယ္။ ဆရာေတြကနာမည္ႀကီးေတြပါ။ စကားေျပာရာမွာလည္း တစ္ဖက္သားကိုညိႈယူဖမ္းစားႏိုင္ၾကတယ္။ ေလယူေလသိမ္းက
အစေပါ့။ စာေရးသူကစာေပေဟာေျပာပြဲေရာက္သြားတဲ့အေၾကာင္းကိုစကားစလိုက္တယ္။ က်န္တဲ့မိတ္ေဆြေတြက ဘယ္ဆရာကဘာအေၾကာင္းေဟာသြားတယ္။ ေကာင္းတယ္
ေပါ့။ သမိုင္းေၾကာင္းကိုပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏိုင္ေဟာသြားတဲ့စာေရးဆရာကလည္းေဟာသြားလို႕ေပါ့။ စာေရးသူက မိတ္ေဆြေတြေျပာတာကိုထုိင္နားေထာင္ေနလိုက္ပါတယ္။
လက္ပန္းေတာင္း ေတာင္ေၾကးနီစီမံကိန္းအေၾကာင္း၊ တရုပ္ကဘယ္ေလာက္ျမန္မာျပည္ကိုဂုတ္ေသြးစုပ္ထားေၾကာင္း၊ ဆရာေျပာမွသိရေၾကာင္း၊ ဆရာကဗဟုသုတေတာ္ေတာ္
စံုေၾကာင္းေတြကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ေျပာၾကတယ္။ အဲဒီမွာ ဆရာေတြေဟာေျပာၾကတဲ့အထဲမွာ ဘားရက္အိုဘားမားအေၾကာင္းလည္းပါတယ္။ ဘားရက္အိုဘားမားက
ျမန္မာျပည္ကိုေတာ္ေတာ္ေလး တုိးတက္ေစခ်င္ေၾကာင္းေတြလည္းပါတယ္။ ဘားရက္အိုဘားမားေတာ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္အတြက္အလားအလာေကာင္းေၾကာင္းေတြလည္းပါတယ္။
စာေရးဆရာေတြေဟာေနၾက ေခတ္စားေနတဲ့လူေတြအေၾကာင္းပါတယ္။ စာေရးသူနားေထာင္ေနပါတယ္။ နားေထာင္သူေနရာကေပါ့။
ဆရာေတြက မိမိတို႕ကိုသမၼတလုပ္ခိုင္းရင္ေတာင္မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ မိမိတို႕ကတုိင္းျပည္တုိးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ စာေရးဆရာေတြကမွန္တာေတြကိုေထာက္ျပရမွာ
ေပါ့ဆုိတာေတြလည္းပါတယ္။ သမၼတႀကီးက ဘာေတြလုပ္တာမေကာင္းဘူး။ ဘယ္၀န္ႀကီးကလုပ္တာေတြက ျပည္သူလူထုမ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ဘူး။ ပညာေရးက နုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္
ေတြထက္ေနာက္က်ေနေၾကာင္းေတြလည္းပါ၏္။ က်န္းမာေရးကလည္း အတိုင္းအတာတစ္ခုအထိ လုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေျပာင္းဖို႕လုိေၾကာင္းေတြလည္းစံုလို႕။ နားေထာင္ရတာ
ေတာ္ေတာ္ေကာင္းပါသည္္။ စာေရးသူရဲ႕မိတ္ေဆြေတြကလည္းပညာတတ္လူတန္းစားေတြဆုိေတာ့သူတို႕အျမင္ေတြကိုလည္း ထည့္ေဆြးေႏြးတယ္။ အရွိန္ရလာတဲ့စကား၀ိုင္းေလးပါ။
စကား၀ုိင္းေလးအရွိန္ရလာေတာ့ လက္ရွိအစိုးရမေကာင္းေၾကာင္းကမပါမျဖစ္ပါလာသည္။ တုိင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူေတြေကာင္းတာမေကာင္းတာေတြက ျပည္သူလူထုနဲ႕
ပဲဆုိင္တယ္ထင္သည္။ အဲဒီလုိေျပာေတာ့ဒဲ့ဒုိးကို၀ုိင္းေစာ္ၾကတာေတြကထပ္ေနသည္။ မင္းကအစိုးရဖက္ကခ်ည္းအၿမဲလုိက္ေျပာေနတယ္။ ဘယ္သူကသစ္ေတြကိုထုတ္ေရာင္းသြားတာ၊ ဘယ္သူကအလုပ္မျဖစ္တဲ့ဆည္ေတြေဆာက္သြားတာ၊ ျမစ္ေရတင္စီမံကိန္းေတြလုပ္သြားတာေတြစံုလို႕ပါ။ မင္းအဲဒါေတြမသိဘူးလားလို႕ေမးလာသည္။ သိတာေပါ့။ မသိတာေတာ့မဟုတ္။ ခုအစိုးရသစ္လက္ထက္မွာအဲဒီလူေတြရွိေသးလားလို႕ေမးမိသည္။ ႏိုင္ငံေတာ္သမၼတႀကီးကအဲဒီလူ
ေတြကို အနားေပးလုိက္တာတို႕၊ စစ္ေဆးတာတို႕ေတြလုပ္ေနၿပီး ျပည္သူေတြဖက္ကမရပ္တည္တဲ့ ျပည္သူေတြကိုနစ္နာေအာင္လုပ္တဲ့သူေတြကို အနားေပးျပစ္တာအားလံုးလည္း
အသိျဖစ္သည္။ ဒါဆိုရင္သမၼတႀကီးမွာ မေကာင္းတာေတြရွိေသးလား။ မရွိရင္ေတာ့ အစိုးရကိုေစာင့္ၾကည့္ၿပီး လုိအပ္တာေတြကို ျပည္သူလူထုဖက္ကလုပ္ေပး ၊ အစိုးရကလည္းျပည္
သူလူထုလုိအပ္ခ်က္ကိုျဖည့္ဆည္းေပး၊ အဲဒါမေကာင္းဘူးလား။
စာေရးဆရာအေၾကာင္းေလးျပန္ဆက္လိုက္သည္။ စကား၀ိုင္းကတစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားမွာစိုးလုိ႕ပါဟုေျပာလိုက္ရသည္။ ဒဲ့ဒုိးငယ္ငယ္ (၉) တန္း ေလာက္တုန္းကျဖစ္သည္။ ၿမိဳ႕ကိုစာေရး
ဆရာေတြလာၿပီး စာေပေဟာေျပာပြဲလုပ္ပါသည္။ သုတ ရသစာေပေတြကိုစာေရးဆရာတုိင္းက ေျပာသြားၾကသည္။ ေကာင္းလိုက္တာမေျပာပါနဲ႕ေတာ့။ ေက်ာင္းသားေတြဆုိရင္လည္း ပညာတတ္ေအာင္သင္ဖုိ႕ စာအုပ္စာေပေတြဖတ္ဖို႕လမ္းညႊန္ၾကတာ။ ႏိုင္ငံတစ္ကာမွာ ဘယ္လိုေတြလုပ္ေနေၾကာင္း ၊ နည္းပညာေတြတုိးတက္ေန
ေၾကာင္း၊ အဲဒီနည္းပညာေတြေနာက္ကိုလုိက္ႏိုင္ေအာင္ပညာတတ္ဖုိ႕လိုေၾကာင္း ဆုိတဲ့ဗဟုသုတေတြစံုစံုလင္လင္ၾကားခဲ့ရသည္။ ႏွလံုးသားအဟာျဖစ္ေအာင္လည္း ရသစာေပေတြ
ကိုဖတ္ဖို႕၊ စိတ္ထားႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေအာင္ ရသစာေပေတြကိုေလ့လာလုိက္စားမွ ရိုးရာယဥ္ေက်းမႈကိုထိန္းသိမ္းႏို္င္မယ္ဆုိတဲ့အေၾကာင္းေတြပါသည္။
လက္ခုပ္တီးတာေတာ့နည္းသည္။ ဒါေပမဲ့အႏွစ္သာရအားျဖင့္ေတာ့ ေလးနက္တည္ၾကည္သည္။
ခုေနာက္ပိုင္းေဟာေျပာပြဲလုပ္တဲ့ဆရာေတြထဲမွာ ဆရာေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ ၊ ဆရာဦးေအာင္သင္း နဲ႕ ခုေနာက္ပိုင္းလူငယ္စာေရးဆရာျဖစ္တဲ့
ဆရာလင္းသိုက္ညြန္႕၊ ဆရာဖူးေက်ာ္ဇင္ စသည္တို႕ေလာက္သာ သုတ ရသစာေပေတြကိုေဟာေျပာေတာ့သည္။ က်န္ေသာစာေရးဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားမွာ ႏိုင္ငံေရး အေၾကာင္း
အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္း တုိ႕ကိုသာေဟာေျပာၿပီး ပရိတ္သတ္ရဲ႕လက္ခုပ္သံကိုယူေနၾကတာေတြ႕သည္။ ဥပမာ မီးမလာသည့္အေၾကာင္း ေဟာေျပာသည္ဆုိပါေတာ့၊ ဘယ္လိုေၾကာင့္ မီးမလာသည္ နုိင္ငံေတာ္လုိအပ္ခ်က္ကဘာေတြ၊ ဘယ္လုိေတြလုပ္ရင္ေကာင္းမယ္။အင္တာေနရွင္နယ္မွာဘယ္လိုေတြလုပ္ေနသည္။ ေလ့လာသင့္သည္။ ရင္းႏွီး
ျမဳတ္ႏွံသင့္သည္။ စသည္ျဖင့္ေထာက္ျပကာေဆြးေႏြးေဟာေျပာသင့္ပါသည္။ ခုေတာ့ အစိုးရမေကာင္းကို ပယ္ပယ္နယ္နယ္ေျပာသည္။ လက္ခုပ္သံကိုအားရပါးရယူသြားသည္။
ၿမိဳ႕ကေငြကိုယူသြားသည္။ ဘာတစ္ခုမွမေပးခဲ့။လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပေအာင္လုပ္သြားေသးသည္။ ဇာတ္ပြဲတစ္ပြဲလာရင္ ျပန္သြားေတာ့ ဆုိရိုးေလးတစ္ခုရွိသည္။ ဇာတ္သမားျပန္ရင္
မွတ္သားစရာက်န္ခဲ့တယ္ ဆုိတဲ့စကားေလးပါ။ ခုေတာ့ ျပန္သြားသည္ ။ ေ၀ဒနာေတြက်န္ခဲ့သည္။ တုုိ႕ျမန္မာျပည္ႀကီး ေတာ္ေတာ္ေခတ္ေနာက္က်က်န္ေနပါလားေပါ့။ ဒါဆိုလည္း
အစိုးရကလုပ္ရမွာေပါ့။ တို႕ကေတာ့ဆက္အိပ္ေနတာပဲေကာင္းပါတယ္။ ႏိုင္ငံေတာ္ႀကီးေခတ္မီလာမွာ ထၾကည့္ၾကတာေပါ့ဆုိတဲ့အေတြးေတြပဲက်န္ခဲ့သည္။
အႏုပညာရွင္ဆုိတာျပည္သူရဲ႕လမ္းျပေရွ႕ေဆာင္ပါ။ သူတို႕ေတြက လမ္းျပေကာင္းေတြျဖစ္ဖို႕လိုမယ္။ စကား၀ုိင္းက ေတာ္ေတာ္ေလးၿငိမ္သြားသည္။ ဒဲ့ဒုိးကိုလည္း မေက်မနပ္
ျဖစ္သြားပံုရသည္။ မတတ္ႏိုင္ပါ။ ဒဲ့ဒုိးလည္း ဒဲ့ဒုိးအျမင္ေျပာခြင့္ရွိသည္။ တစ္တုိင္းျပည္လံုးက အစိုးရမေကာင္းဘူးေျပာခ်င္ေျပာၾကလိမ့္မယ္။ ဒဲ့ဒုိးကေရာ ေကာင္းတဲ့ဖက္ကေျပာမွာ
လား ။ ဒီလုိမဟုတ္ပါ။ ေကာင္းရင္ေကာင္းသည္။ မေကာင္းရင္မေကာင္းဘူးေပါ့။ ပြင့္ပြင့္လင္းလင္းပါပဲ။ မိတ္ေဆြထဲကတစ္ေယာက္ကေျပာသည္။ မင္းအစိုးရဘယ္
ေလာက္ေကာင္းလို႕လဲေပါ့။ ဒဲ့ဒုိးအစိုးရမဟုတ္ပါ။ ျမန္မာျပည္သူျပည္သားမ်ားရဲ႕
အစိုးရျဖစ္ပါသည္။ အစိုးရမေကာင္းတာ ျပည္သူျပည္သားမ်ားကေျပာျပရမွာျဖစ္
သည္္။ ေထာက္ျပတဲ့ေနရာမွာလည္း ေဘာင္လြတ္ေထာက္ျပတာမ်ိဳးမဟုတ္ပါ။
ဥပေဒေၾကာင္းအရေထာက္ျပတာမ်ိဳးျဖစ္ေစခ်င္သည္။
တုိင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ရမွလုပ္လို႕ရသည္ထင္ထားၾကတဲ့သူေတြရွိပါသည္။ မဟုတ္
ဘူးလို႕ဒဲ့ဒုိးတို႕ကထင္ပါသည္။ တုိင္းျပည္အုပ္ခ်ဳပ္တဲ့သူနဲ႕ေပါင္းလုပ္ရင္ေရာမရ
ဘူးလား။ ရမယ္ထင္သည္။ စာေရးဆရာမ်ားကို ဒဲ့ဒိုးကေျပာခ်င္ပါသည္။ ေဟာေျပာပြဲမ်ားမ်ားလုပ္ပါ။ ေကာင္းပါသည္။ ေဟာေျပာပြဲေတြမွာ တုိင္းျပည္တုိး
တက္ေအာင္ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ။ ဘာေတြလုပ္ရမလဲ။ ဘယ္လုိျပည္သူလူထု
ဖက္ကႀကိဳးစားရမလဲ။ ဒါမ်ိဳးေလးေတြျဖစ္နိုင္ရင္ေျပာေပးၾကပါ။ ဒဲ့ဒုိးလည္း မေတာက္တစ္ေခါက္စာေလးေရးရင္တုိင္းျပည္ေကာင္းေအာင္တစ္ဖက္တစ္လမ္း
ကႀကိဳးစားသြားပါ့မယ္။
