ျပည္သူ႕ေဆးရံုသို႕ေလ့လာမိျခင္း

ျပည္သူ႕ေဆးရံု´ ဆုိင္းဘုတ္ကိုဖတ္လုိက္မိသည္္။ ေကာင္းလုိက္တဲ့စာသား၊ ျမန္မာစာကိုတေလးတစားေရးထားတာေလ။
ျပည္သူေတြအတြက္ေရးထားတဲ့ဆုိင္းဘုတ္ပါ။ ဆုိင္းဘုတ္ကိုၾကည္ၿပီး ဒဲ့ဒုိး ရင္ခုန္မိ၏္။ ျပည္သူေတြအားကိုးထိုက္ပါသည္္။ အျပင္ပန္းကၾကည့္ရင္တကယ္ေလးစားေလာက္တဲ့စာသားပါ။ တကယ္လည္းလုပ္ႏိုင္ရင္ျပည္သူေတြအတြက္ျဖစ္ရမွာပါ။ ဆုိင္းဘုတ္ကိုၾကည့္ၿပီး ၿခံစည္းရို္းထဲကိုေျခတစ္လွမ္းစ၀င္လိုက္မိသည္္။ ေျခတစ္လွမ္းဆုိတာထက္ စက္ဘီးေလးကိုစီးၿပီး၀င္သြားမိသည္။ လမ္းနဲ႕လြတ္တဲ့ေနရာေလးမွာစက္ဘီးကိုေထာင္မယ္လုပ္ေတာ့ဘယ္အခ်ိန္ကတည္းက ၾကည့္ေနမွန္းမသိတဲ့ လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္္။ စက္ဘီးအပ္ပါတဲ့။ စည္းကမ္းရွိပါလို႕လည္းေျပာေသး၏္။ ေရာမကိုေရာက္လာၿပီေလ။ ေရာမလုိလိုက္က်င့္ဖို႕ေတာ့မလာခင္ကတည္းကစဥ္းစားထားပါသည္္။ စက္ဘီးအပ္ခတစ္ခါတည္းရွင္းသြားပါတဲ့။
ဒါနဲ႕ထည့္လာမိလို႕ေတာ္ေသးသည္္။ ေပးလိုက္ပါသည္္။ ေျပာရဦးမယ္ - စက္ဘီးဂိတ္ေစာင့္တဲ့သူေတြက စကားေျပာတာေတာ့ နည္းနည္းရိုင္း၏္။ မ်က္ႏွာေတြကလည္း တည္၏္၊ တင္း၏္။ ေဆးရံုထဲကိုေရာက္သည္္။ ဒါနဲ႕ဆရာမတစ္ေယာက္ကို ခံုမွာထိုင္ေနတာေတြ႕ေတာ့ လူနာနာမည္ေျပာသည္။ ဘယ္အခန္းမွာမ်ားတက္ပါသလဲလို႕ အခ်ိဳသာဆံုးစကားသံနဲ႕ေမးလိုက္မသည္္။ ဆရာမက ေမာ့မၾကည္ပဲ ရွာၾကည့္ပါတဲ့။ ခုမနက္ကမွ ခြဲခန္းထဲကထြက္တာဆရာမ ခြဲလူနာပါ။ က်မ မအားဘူးတဲ့။ ကိုယ့္ဖာသာရွာၾကည့္လို႕ထပ္ေျပာသည္္။ ေနာက္တစ္ေခါက္ထပ္ေမးမိရင္ အေအာ္ခံရေတာ့မယ္။ သြားဖူး အေတြ႕အႀကဳံရွိဖူးတဲ့သူေတြေျပာတဲ့စကားေတြကို ၾကားဖူးသည္္။ ဒါနဲ႕ေယာင္လည္လည္နဲ႕ ေဆးရံုေအာက္ဖက္ကိုပတ္ၾကည့္မိသည္္။ မေတြ႕တာနဲ႕ အေပၚထပ္ကိုတက္လုိက္၏္။ သြားေမးတဲ့လူနာကိုမေတြ႕ပါဘူး။ အသိတစ္ေယာက္ေတြ႕သည္္။ ဘာလုပ္တာလဲလို႕ ဒဲ့ဒုိးကိုေမးသည္္။ လာရွာတဲ့လူနာနာမည္ကိုေျပာလိုက္သည္္။ မိတ္ေဆြက ေတြ႕တယ္။ ငါလိုက္ပို႕မယ္လို႕ေျပာသည္္။ အဲဒါနဲ႕ပဲ လာရွာတဲ့လူနာဆီကို ဆုိက္ဆုိက္ၿမိဳက္ၿမိဳက္ေရာက္သြားသည္္။ အူအတက္ေရာင္လို႕ခြဲလုိက္ရတယ္တဲ့။
       ခြဲလို္က္တဲ့လူနာ ၁၃ရက္ေန႕ရမယ္တဲ့။ လူနာရွင္ကေျပာသည္္။ ေဆးရံုကိုေရာက္ၿပီးကတည္းက ခုဆိုႏွစ္သိန္းေလာက္ကုန္သြားၿပီလို႕ေျပာသည္္။ မ်ားလွခ်ည္လားလို႕ေျပာေတာ့
ေဆးရံုကိုေရာက္တာနဲ႕ ဆရာ၀န္ကစမ္းသပ္ၿပီးေတာ့ ဓာတ္ခြဲခန္းကိုလႊတ္တယ္။ ေသြးေတြ က်န္တဲ့ဟာေတြစစ္ရတယ္။ ၿပီးေတာ့ခြဲခန္းကို၀င္ရတယ္။ ခြဲခန္းမ၀င္ခင္ေပးရတာေတြရွိေသးတယ္။ ဘာေတြမွန္းလဲမသိပါဘူး။ မီးစက္အတြက္ဓာတ္ဆီဖိုး ၊ မီးေသြးဖိုး အစံုုပါပဲ။ ေသြးစစ္တုန္းကလည္းေပးလိုက္ရတာေတြဘာေတြမွန္းလဲမသိ
ဘူး။ ေသာင္းဂဏန္းျဖစ္သြားတယ္။ ခြဲစိတ္ခန္းထဲထြက္ေတာ့ တစ္သိန္းရွစ္ေသာင္းေပးလိုက္ရတယ္။ ေဆးဖုိးရယ္ ခြဲစိတ္ခရယ္ စံုေနတာပါပဲ။ ေနာက္ၿပီးေတာ့ အနာက်က္ေအာင္
(၁၃) ရက္ေနရမယ္လို႕ေျပာတယ္။ မာန္လိုက္တာလည္းမေျပာနဲ႕။ ဟုိဟာလုပ္လုပ္ျပန္ၿပီ၊ ဒီဟာလုပ္လုပ္ျပန္ၿပီနဲ႕ေပါ့ကြာ။ ခင္ဗ်ားတို႕နားမလည္ဘူးလား ဒီေနရာမွာမေနရဘူးဆုိတာ
မသိဘူးလားဘာလားေပ့ါကြာ။
    ဒဲ့ဒိုးသြားေနတဲ့အခ်ိန္မွာပဲ ဆရာ၀န္ round လွည့္တာနဲ႕ႀကံဳရျပန္သည္္။ အားလံုးအျပင္ထြက္ေပးၾကပါတဲ့။ အားလံုးထြက္ေတာ့ လူနာကသတိမရေသးဘူးေလ။ ဒါနဲ႕တစ္ေယာက္
က်န္ခဲ့မယ္ေပါ့။ ကိုယ့္အေတြးနဲ႕ကိုယ္ေလ။ ေရွ႕ေျပးတစ္ေယာက္ေရာက္လာ၏္။ ခင္ဗ်ားတို႕နားမလည္ဘူးလားတဲ့။ ဆရာ၀န္ႀကီးကလူနာေစာင့္ေတြေနတာမႀကိဳက္ဘူးဆုိတာကို
မသိဘူးလားတဲ့။ ဒဲ့ဒုိးလည္းမေနႏိုင္ေတာ့ဘူး ၀င္ေျပာလုိက္သည္။ လူနာကခုနကမွခြဲစိတ္ခန္းထဲကထြက္လာတာ ။ ဆရာ၀န္ႀကီးက မွာစရာရွိရင္ ဘယ္သူ႕ကိုမွာမလဲေပါ့။ ခုနကလူ
ေပေတေတနဲ႕ၾကည့္ၿပီး ျပန္ထြက္သြားသည္္။
      ဆရာ၀န္ႀကီးၾကည့္ၿပီးေတာ့ ေကာင္းေၾကာင္းေျပာၿပီး ခဏေနျပန္ထြက္သြားသည္္။ ဒဲ့ဒုိးလည္း လူနာရွင္ေတြကိုႏုတ္ဆက္လုိက္သည္္။ျပန္ေတာ့မယ္လုိ႕ေပါ့။ ခုလိုလာေမးတာ
ေက်းဇူးတင္ေၾကာင္းေျပာၾကသည္္။ အဲဒါနဲ႕ဒဲ့ဒိုးလည္း ထပ္သိခ်င္တာေလးေတြရွိတာနဲ႕ ေဆးရံုကိုဆရာ၀န္ႀကီး ပတ္သလိုတစ္ပတ္လွည့္ၾကည့္ဦးမယ္လို႕စိတ္ကူးရတာနဲ႕တစ္ပတ္
လွည့္ၾကည့္လုိက္၏္။ ဆရာ၀န္၊ဆရာမမ်ား အနားမွာ ခုမွဆုိကၠားနဲ႕ လာတဲ့သတိလစ္ေနတဲ့လူနာတစ္ေယာက္ကိုေတြ႕သည္္။ ႏြမ္းႏြမ္းဖတ္ဖတ္နဲ႕ပါပဲ။ ေဆးရံုကသန္႕ရွင္းေရးသ
မားနဲ႕တ၏္။ အေရးေပၚခုတင္ေပၚကိုလူနာရွင္ေတြကိုတင္ခုိင္းသည္္။ ဆရာမေတြကလည္း လူနာကုတင္ေပၚေရာက္ေနၿပီ။ေလကန္ေနတုန္း။ လူနာရွင္ေတြရဲ႕မ်က္ႏွာမွာဘယ္သူ႕
ကိုအားကိုးရမွန္းမသိတဲ့မ်က္ႏွာမ်ားနဲ႕ေပါ့။ အဲဒီအခ်ိန္မွာ ခုနကလူနာပတ္ၾကည့္သြားတဲ့ဆရာ၀န္ႀကီးကလည္းမရွိေတာ့ဘူး။ျပန္သြားတယ္လို႕ေျပာသည္္။ ေဆးရံုသန္႕ရွင္းေရးလူက
ေသြးေပၚခ်ိန္စက္ယူလာသည္္။ ဆရာမက လူနာမွတ္တမ္းစာအုပ္ကိုပ်င္းတိပ်င္းတြဲကိုင္လာၿပီး လူနာရွင္လာပါလို႕ေခၚလုိက္၏္။ လူနာရွင္အေျပးေရာက္လာ၏္။ အမည္ ေနရပ္
လိပ္စာ အသက္ေမး၏္။ ဘာျဖစ္တာလဲဘာညာေပ့ါ။ထံုးစံအတိုင္းေမးအၿပီး လူနာတင္ထားတဲ့ကုတင္ဆီကိုတေရြ႕ေရြ႕ေလွ်ာက္လာသည္္။ေသြးေပါင္ခ်ိန္စက္ကိုင္လိုက္၏္။ နား
ၾကပ္ကိုနားမွာတပ္လိုက္ၿပီး စမ္းလိုက္၏္။ ၿပီးေတာ့ဆရာ၀န္ကိုေခၚထားပါတယ္တဲ့။ ဆရာ၀န္မရွိဘူးလား။ ကုတင္အစိတ္ဆန္႕ေဆးရံုတစ္ရံုမွာ ဆရာ၀န္ေတြဘယ္ႏွစ္ေယာက္တာ
၀န္ယူတယ္ဆုိတာေတာ့မသ္ိဘူး။ ဆရာ၀န္ကိုခဏေစာင့္ပါလို႕ေျပာသည္္။
       ဆရာ၀န္ကိုေစာင့္ရတာ နာရီ၀က္ေလာက္ၾကာသြားသည္။ အသားၿဖဴၿဖဴပိန္ပိန္သြယ္သြယ္ လူငယ္တစ္ေယာက္ေရာက္လာ၏္။ အဲဒိအခ်ိန္မွာလူနာကိုဘာမွမလုပ္ေပးရေသး
ဘူး။ ဆရာ၀န္ရဲ႕ဟန္ပန္ကပင္ပန္းႏြမ္းနယ္ေနတဲ့ပံုနဲ႕။ တစ္လွမ္းခ်င္းေလွ်ာက္လာသည္။ ဆရာ၀န္က ဆရာမထုိင္ေနတဲ့ခံုတန္းလ်ားမွာ ၀င္ထုိင္လိုက္ၿပီးသက္ျပင္းတစ္ခ်က္မႈတ္ထုတ္
လုိက္၏္။ ေမာလိုက္တာတဲ့။ လူနာကိုမၾကည့္ရေသးဘူး။ လူနာရွင္ေတြကလည္း ဆရာ၀န္ဆိုေတာ့အားကိုးတႀကီးနဲ႕၀ုိင္းၾကည့္ေနၾကသည္။ ဆရာမဆီကလူနာမွတ္ပံုတင္စာအုပ္
ကိုဖြင့္ၾကည့္လိုက္၏္။ ၿပီးေတာ့လူနာနားကိုေရာက္လာၿပီး နားၾကပ္နဲ႕၀မ္းဗိုက္ကိုေထာက္လိုက္ၿပီးစမ္းလိုက္သည္။ ေအးေအးေဆးေဆးပါပဲ။ လူနာကသတိလစ္ေနတဲ့လူနာေလ။
ၿပီးေတာ့ ခုနကထိုင္ေနတဲ့ခံုတန္းလ်ားဆီျပန္သြားထုိ္င္ၿပီး လူနာမွတ္ပံုတင္စာအုပ္မွာစာေရးေပးေနတာေတြ႕သည္။ ဆရာမစာအုပ္ကိုငံု႕ၾကည့္ၿပီး အနားမွာရွိတဲ့ ေဆးဆုိင္ကတာ၀န္
ရွိသူကိုေဆးေတြယူလာဖုိ႕ေျပာလိုက္၏္။ ေဆးေတြေရာက္လာပါၿပီ။ ဆရာမေဆးထုိးအပ္ကိုင္လုိက္၏္။ ေဆးတစ္လံုးထုိးလုိက္၏္။ ၿပီးေတာ့လူနာရွင္ကို ေဆးဆုိင္ကလူက
ေဘာက္ခ်ာတစ္ရြက္ေပးလိုက္သည္။ ေဆးဖုိးရွင္းပါတဲ့။ ႏိုင္ငံေတာ္က ေဆး၀ါးကိုအခမဲ့ေပးမယ္လို႕ေျပာထားတာေလ။ေပးစရာလိုေသးလို႕လားလို႕ေမးလိုက၏္။ အဲဒီမွာဆရာမ
ကေျပာလိုကသည္။ အခမဲ့ေပးတဲ့ေဆးက ရွင့္လူနာျဖစ္တဲ့ေရာဂါနဲ႕မကုိက္ဘူး အဲဒါေၾကာင့္ အျပင္ကေဆးေပးလုိက္ရသည္။ အဲဒါေၾကာင့္ေငြရွင္းေပးရမယ္လုိ႕ေျပာသည္။ ေအာင့္
သက္သက္နဲ႕ေငြရွင္းေပးလိုက္ရသည္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ လူနာရွင္ကေဆးရံုမွာဆက္တက္ရဦးမွာေလ။ လူနာကသတိလစ္ေနတုန္း ျပန္ေကာင္းသြားေအာင္ေစာင့္ရဦးမယ္ေလ။
ျပႆနာတက္ရင္လူနာကိုပစ္ထားမွာစိုးတာနဲ႕ ရွိစုမဲ့စုေလးကိုေပးလိုက္ရသည္။
     ေနာက္တစ္ေန႕မွာ သတိလစ္ေနတဲ့လူနာ အိမ္ကိုျပန္သယ္လာတယ္။ အေျခအေနကမေကာင္းဘူး။ ဒဲ့ဒုိးလည္း သိခ်င္တာနဲ႕လူနာအိမ္ကိုေရာက္သြားတယ္။ လူနာရွင္ကေဆးရံု
ကိုေရာက္သြားကတည္းက လူနာျပန္သတိလည္မလာပါဘူးတဲ့။ မင္းလာတုန္းေလးအခ်ိန္မွာေတာ့ေရာက္ခါစမို႕လို႕လားမသိဘူး။ ၾကည့္ေပးေသးတယ္။ ညေနလည္းဘယ္ဆရာ၀န္
ဘယ္ဆရာမမွေရာက္မလာဘူး။ အဲဒါနဲ႕နည္းနည္းေမွာင္လာေတာ့တာ၀န္က်ဆရာမကိုသြားေမးျဖစ္တယ္။ ဆရာမက ရွင့္လူနာကသတိျပန္လည္လာႏိုင္စရာအေၾကာင္းမရွိဘူးတဲ့။
အဲဒါေၾကာင့္ဘယ္သူမွလာမၾကည့္တာလို႕ေျပာလိုက္တယ္။ ငါလည္းတစ္ညလံုးအိပ္မရပါဘူးကြာတဲ့။ မနက္က်ေတာ့ငါတို႕မိသားစုတိုင္ပင္ၿပီးေတာ့ ေဆးရံုကေတာင္းဆင္းလာတယ္။
အဲဒီမွာ ေနာက္ထပ္ေဆးရံုက၀န္ထမ္းတစ္ေယာက္ေငြထပ္လာေတာင္းတယ္။ဘာအတြက္လဲလို႕ေမးေတာ့ ထံုးစံလုိ႕ေျပာတယ္။ ဘာထံုးစံမွန္းလည္းေတာ့မသိဘူး။ ေငြတစ္ေသာင္း
ေက်ာ္ထပ္ေပးလိုက္ရတယ္။ အဲဒါျပည္သူ႕ေဆးရံုမွာတက္ခဲ့တဲ့အေျခအေနေတြပါ။ ဒဲ့ဒုိးခဏေနျပန္မယ္လုပ္ေတာ့ လူနာအသက္မရႈေတာ့ဘူး။ ေသၿပီဆုိတာသိလုိက္ရတယ္။
   ဘာေရာဂါမွန္းလဲမသိ၊ ဘာမွလည္းဂရုတစိုက္မရွိ၊ ဘာလို႕အဲလိုျဖစ္ေနၾကတာလဲ။ ေဆးရံုတုိင္းဒီလုိပဲလား။ ဆရာ၀န္ေတြ ဆရာမေတြကေရာ ဒီလိုပဲအားလံုးအတူတူပဲလား။
ကုိယ့္ေဆြမ်ိဳးသားခ်င္းေတြဆုိရင္ေရာဘယ္လုိကုၾကမွာလဲ။ တစ္ေယာက္တစ္ေလေတာင္ေကာင္းတဲ့ေတာ္တဲ့လူမရွိေတာ့ဘူးလား။ ဒဲ့ဒိုးကိုသူငယ္ခ်င္းတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးတဲ့အေၾကာင္းအရာေလးတစ္ခုသြားသတိရမိသည္။ လူဆယ္ေယာက္မွာကြာတဲ့ ကိုးေယာက္ကမွားေန၏္။ တစ္ေယာက္ပဲမွန္၏္။ ခုဒီမို
ကေရစီေခတ္ေရာက္ေနၿပီ။ ကိုးေယာက္အမွားလုပ္တာကိုလိုက္လုပ္ရမွာလား။ တစ္ေယာက္မွန္ေနတာကိုမလုပ္ရေတာ့ဘူးလား။ အဲဒီေတာ့ ျပည္သူ႕ေဆးရံုကိုအသစ္ထပ္ခန္႕မဲ့ဆရာ
၀န္ ဆရာမေတြကို အေဟာင္းေတြက ဒီပညာေတြကိုထပ္ေပးဦးမယ္။ ေနာက္အသစ္ကလည္း ဒီပညာေတြကို လုိက္သင္ဦးမယ္။ သံသရာလည္ေနေတာ့မွာပဲလား။ ဘယ္လိုျပဳျပင္ၾကမလဲ။  တာ၀န္ရွိသူမ်ားကေရာဘယ္လုိတာ၀န္ေတြကိုယူမလဲ။ လႊတ္ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ဆုိတာေတြကေရာ ကိုယ့္အမ်ိဳးျဖစ္ရင္ ဆရာ၀န္ေတြဆရာမေတြကဂရုစိုက္
ျပတာကို သူမ်ားေတြကိုလည္းဒီလုိဂရုစိုက္မယ္လို႕ထင္ေနလား။ ေသခ်ာေရာမစံုစမ္းေတာ့ဘူးလား။
    ဆရာ၀န္ဆုိတာ ျမန္မာျပည္မွာက လူမႈေရးအနည္းဆံုးလူတန္းစားေတြပါ။ ဒဲ့ဒိုးတုိ႕က ငယ္ငယ္တုန္းကစာေတာ္တဲ့အထဲမွာမပါဘူး။ ဒါေပမဲ့တစ္ႏွစ္တစ္တန္းေတာ့ေအာင္သည္။
သူငယ္ခ်င္းေတြထဲမွာ စာဂ်ပိုးလို႕ေခၚတဲ့ ဆရာမေတြခ်စ္တဲ့သူငယ္ခ်င္းေတြပါလာသည္္။ အဲဒီသူငယ္ခ်င္းေတြကငယ္ငယ္ကတည္းကပံုစံခြက္ထဲမွာေနလာရတာ။စာၿပီးရင္စာ၊ ဒီႏွစ္
ဒီအတန္းေအာင္ၿပီးရင္ေနာက္တစ္ႏွစ္အတြက္အမွတ္မ်ားမ်ားနဲ႕အတန္းေအာင္ေအာင္ထပ္ႀကိဳးစားၾကသည္္။ အျပင္ေလာကႀကီးအေၾကာင္းမသိၾကဘူး။ တုိတုိေျပာရရင္မိဘရင္ခြင္ထဲကေန ဆယ္တန္းေအာင္သည္္။ အမွတ္ေကာင္းေတာ့ ေဆးတကၠသိုလ္တက္ခြင့္ရသည္္။ ေဆးေက်ာင္းမွာစာေတြမ်ားေတာ့ ေျခာက္ႏွစ္ဆုိတဲ့ကာလကို
စာေတြၾကားမွာျမဳတ္ႏွံရင္း ဆရာ၀န္ျဖစ္လာ၏္။အျပင္ကလူေတြအေၾကာင္း ၊ ဒားရမဲ့ေသာက္ရမဲ့ဘ၀ေတြ၊ ေငြရွာရတဲ့အခက္အခဲေတြကိုမသိၾကဘူး။ အဲဒီမွာ ျဖဴစင္ေနတဲ့စိတ္ေတြ
ကို စီနီယာေတြကမေကာင္းတာေတြသင္ေပးလိုကသည္္။ သူတို႕က ေကာင္းတာမေကာင္းတာကိုမသိၾကဘူး ။ ဆရာလုပ္သူကဒါေျပာရင္ဒါလုပ္တတ္တဲ့အက်င့္ကပါေနၿပီေလ။
အဲဒီေတာ့အဲဒီလက္ဦးဆရာေတြကိုထိထိေရာက္ေရာက္အေရးယူတာတို႕၊ ပညာေပးတာတို႕ ၊ အလုပ္ထုတ္ပစ္လိုက္တာတုိ႕လုပ္ပစ္လိုက္ရင္ ေနာက္ၿပီး ျပည္သူ႕ကိုကိုယ္စားျပဳထား
တဲ့ျပည္သူ႕ကိုယ္္စားလွယ္မ်ားက အေရးတစ္ယူေဆာင္ရြက္ေပးၾကရင္ေကာင္းမယ္လို႕ေတြးထင္လုိက္မိသည္္။

      ျပည္သူ႕ေဆးရံုလုိ႕အမည္တပ္ထား၏္။ ေဆးရံုတက္ရမွာကို မေၾကာက္တဲ့သူမရွိဘူး။ ေတာ္ရံုတန္ရံုေရာဂါကို အျပင္ကေဆးဆုိင္ေတြမွာ ေဆးဆုိင္ပိုင္ရွင္ကတြဲေပးလိုက္တဲ့
ေဆးတြဲေတြကိုေသာက္ရင္းေနၾကတဲ့လူနာေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ေဆးခန္းကိုေၾကာက္ၾကတာနဲ႕ ၊ ေဆးရံုကိုေၾကာက္ၾကတာနဲ႕ေသသြားၾကတဲ့လူေတြအမ်ားႀကီးပါ။ ေဆးဆုိင္ေတြကလည္း မေတာ္ေလာဘေတြနဲ႕ေဆးေတြကိုစပ္ေရာင္းၾကသည္္။ အသိပညာအားနည္းတဲ့ ဒဲ့ဒုိးတို႕လူမ်ိဳးေတြကလည္း အဲဒီေဆးတြဲေတြကို၀ယ္ေသာက္ၾကသည္္။
ေဆးရံုမွာ ျပင္ပလူနာဌာနဆုိတာရသည္္။ ခုေတာ့ျပည္သူေတြကလည္း ရွိမွန္းမသိၾကေတာ့ဘူူး။ ေျပာရဦးမယ္။ ဒဲ့ဒိုးတုိ႕ၿမိဳ႕ေဆးရံုအုပ္ႀကီးက ျပင္ပလူနာဌာနဖြင့္ဖို႕ အလွဴေငြလုိတယ္
လို႕ေျပာေတာ့ ၿမိဳ႕မိၿမိဳဖေတြကအားတက္သေရာအလွဴခံေပးၾကသည္္။ ေငြသိန္းႏွစ္ရာေလာက္လိုတယ္လို႕ေျပာသည္္။ ေကာ္မတီနဲ႕ထားမယ္ဘာမယ္ေပါ့။ ေအာင္ျမင္တာေတာ့မေတြ႕ဘူး။ ဒဲ့ဒိုးအျမင္ကေတာ့ ဆရာ၀န္ရွိတယ္ ေဆးမရွိဘူးပဲထားပါ။ ဆရာ၀န္က ေရာဂါကိုေသခ်ာစစ္ေပးလိုက္၊ လူနာကိုေဆးသြား၀ယ္ခုိင္းလုိက္ပါ။ ဘယ္
ေလာက္မွာမရွိပါဘူး။ ဆရာ၀န္စမ္းသပ္ၿပီး ကုသေပးေတာ့အသိပညာအားနဲ႕တဲ့ ဒဲ့ဒိုးတို႕လူမ်ိဳးေတြအတြက္ေကာင္းတာေပါ့။ ေဆးတစ္လံုးမွ တစ္ရာႏွစ္ရာေလာက္ေပးရင္ရ၏္။
ဆရာမက ေဆးထုိးေပးလိုက္ေလ။ အပ္ပုန္းထုိးတာလို႕ အေၾကာေသသြားတဲ့လူေတြ ဒဲ့ဒုိးတုိ႕ေက်းရြာေတြမွာ ဒုနဲ႕ေဒး။ ျပင္ပလူနာဌာနဖြင့္ဖုိ႕ တကယ္လိုေနတာက ေငြမဟုတ္ပါဘူး။
ေစတနာနဲ႕တကယ္ကုသေပးမဲ့ ဆရာ၀န္ေတြဆရာမေတြပါ။

          ဒဲ့ဒုိးေျပာတာလည္းေတာ္ေတာ္ရွည္သြားၿပီ။ ေနာက္တစ္ခါေရးျဖစ္ရင္လည္းဆက္ေျပာပါဦးမယ္။ ျပည္သူ႕ေဆးရံုကိုၾကည့္ၿပီး ဒဲ့ဒုိးသက္ျပင္းတစ္ခ်က္ခ်လုိက္မိပါတယ္။ျပည္
သူေတြက်မ္းမာၾကပါေစလို႕ဆုေတာင္းရင္းနဲ႕ေပါ့။