ကုိသိုလ္ေတြယူလိုက္ရေအာင္

ေႏြေနကေတာ္ေတာ္ပူသည္။ ဘယ္ေလာက္ပူလဲဆုိရင္ အျပင္ထြက္ရင္မီးစနဲ႕အသားကိုထိုးထားသလိုပူတာပါ။ ငယ္ငယ္တုန္းကအဖြားေျပာဖူးတဲ့ ေနဆယ္စင္းမ်ားထြက္ေနတာလားလို႕စဥ္းစားမိတယ္။ အရိပ္ထဲမွာေနတာေတာင္နည္းနည္းလႈပ္တာနဲ႕ေခၽြးကၿပိဳက္ခနဲပါ။ အလုပ္သမားေတြကေတာ့ ေႏြေနပူပူမွာအားစုိက္ၿပီး၀မ္းေရးအတြက္လုပ္ေနၾကသည္။ သူတို႕ကိုၾကည့္ၿပီး သနားမိသည္။ ကံဆုိတာႀကီးက လုပ္လုိက္တာျဖစ္သည္။ အေဖနဲ႕အေမကိုေက်းဇူးေတြတင္ေနမိသည္။ မိဘေတြကမိမိတို႕အေပၚမွာ အေမြေတြေပးခဲ့လို႕သာခုလိုေနရတာျဖစ္သည္။ အေမြဆုိတာက ေငြေၾကးမဟုတ္ပါ။ ပညာအေမြေပးခဲ့ျခင္းျဖစ္သည္။ ပညာအေမြဆုိလို႕ ကြ်န္ေတာ္က ရံုး၀န္ထမ္းလည္းမဟုတ္ပါ။ ကုမၸဏီ၀န္ထမ္းလည္းမဟုတ္ပါ။ အျပင္မွာစီးပြားေရးလုပ္ငန္းေသးေသးတစ္ခုကိုဦးေဆာင္လုပ္ေနေသာသူျဖစ္သည္။ မိဘကပညာေတြသင္ထားလုိ႕သာခုလိုဦးေဆာင္သူတစ္ေယာက္ျဖစ္ေနတာပါ။ မိဘေက်းဇူး ကႀကီးမားလွပါသည္။ ငယ္ငယ္တုန္းက အေမခဏခဏေျပာသည္။ သားတုိ႕တစ္ေတြစာႀကိဳးစားၾကတဲ့။ အေမတုိ႕က မင္းတုိ႕ကိုေငြေတြေပးၿပီး မထားခဲ့နုိင္ဘူးတဲ့။ ပညာအေမြပဲေပးနုိင္မယ္လို႕ေျပာသည္။ အေမကရွစ္တန္းပဲေအာင္တယ္။ အေဖက (High school final) ဟိုတုန္းက ကိုးတန္းေအာင္ေပါ့။ ဒါေပမဲ့အေဖကႀကိဳးစားေတာ့ ႒ာနတစ္ခုမွာ အႀကီးအကဲတစ္ေယာက္ျဖစ္လာသည္္။ အေဖကလည္းပညာတတ္ပဲျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေႏြေနပူကို ကြ်န္ေတာ္တုိ႕တစ္ေတြအံတုရမွာေပါ့။ ကမၻာႀကီးကလည္းပူေႏြးလာတယ္ဆုိတဲ့ၾကားထဲ ခုနွစ္က ျမန္မာနိုင္ငံမွာ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္အဆင့္က ၁၂ေက်ာ္တယ္လို႕သိရသည္။ ခက္ေနတာက ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္ လြန္ကဲတာကို သိတဲ့သူက နည္းေနသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ၿမိဳ႕ငယ္ေလးမွာ ခရမ္းလြန္ေရာင္ျခည္လြန္ကဲလာတာကိုသိတဲ့သူက တစ္ရာမွာ ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ပဲရွိသည္။ က်န္တဲ့ ရွစ္ဆယ္က မသိဘူး။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားက ရုပ္ျမင္သံၾကားသတင္းမၾကည့္ၾကဘူးေလ။ (၇)နာရီကားလာရင္ၾကည့္သည္္။ ရွစ္နာရီသတင္းလာရင္ပိတ္သည္။ အားလံုးတုိင္ပင္မထားပါ။ ဒီအတိုင္းလုပ္လာတာေတာ္ေတာ္ၾကာေနၿပီ။ ထားပါေတာ့ဗ်ာ။ မီဒီယာေခတ္ကိုေရာက္ေနတဲ့ကမၻာမွာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လူမ်ိဳးေတြက ေဖ်ာ္ေျဖေရးဖက္ကိုအားသန္ေနတယ္။ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးတဲ့စာထဲမွာ အေမရိကန္က ခ်မ္းသာတဲ့သူေတြက သူတို႕ရဲ႕အားလပ္ခ်ိန္ေတြကို စာဖတ္ၿပီးအနားယူသည္။ မခ်မ္းသာသူမ်ားကေတာ့ ရုပ္ရွင္ ဗီြဒီယိုတုိ႕ကိုသာၾကည့္ၿပီးအခ်ိန္ျဖဳန္းတယ္လို႕ေရးထားပါသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕လူမ်ိဳးေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကေတာ့ ေဖ်ာ္ေျဖေရးေတြကိုသာအာရံုစိုက္ေနတုန္းရွိပါေသးသည္။ အဲဒါေတြကိုျပဳျပင္ဖို႕လုိေနပါေသးသည္။ ေႏြမွာအရမ္းပူေနတာဘာေၾကာင့္လဲစဥ္းစားမိသည္။ စာေတြထဲမွာဖတ္ဖူးသည္။ သစ္ပင္သစ္ေတာေတြျပဳန္းတီးလာလို႕၊ စက္ရံုအလုပ္ရံုေတြက ထုတ္တဲ့ကာဗြန္ဒိုင္ေအာက္ဆုိက္ေတြမ်ားလာလို႕၊ အဲယားကြန္းကထြက္တဲ့အပူေငြ႕ေတြေၾကာင့္လုိ႕ သိရသည္။ ဒါဆုိရင္ဘယ္လိုလုပ္မလဲ။ တရုပ္နုိင္ငံၿမိဳ႕ေတာ္ ေပးက်င္းမွာမီးခုိးေငြ႕ေတြေ၀မႈိင္းေနသည္။ အသက္ရႈၾကပ္လို႕တစ္ႏွစ္တစ္ႏွစ္ကို ေသတဲ့လူေတြမ်ားလာသည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ကတရုပ္နဲ႕အိမ္နီးခ်င္းႏိုင္ငံျဖစ္သည္။ တရုပ္ႏိုင္ငံမွာျဖစ္ေနတာ ကြ်န္ေတာ္တို႕ႏိုင္ငံအေပၚကိုလည္း သက္ေရာက္မႈရွိေနမွာပါ။ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ကေျပာဖူးသည္။ ေကာင္းကင္ျပာျပာႀကီးကိုပိုင္ဆုိင္တာ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕တစ္ႏုိင္ငံပဲရွိတယ္လုိ႕ေျပာသည္။ အိမ္နီးနားခ်င္းျဖစ္တဲ့ထိုင္းႏိုင္ငံကလည္း စက္မႈထြန္းကားတဲ့နုိင္ငံျဖစ္သည္။ ေၾကာက္စရာေကာင္းလွသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ႏိုင္ငံလည္း ေနာင္မၾကာခင္မွာ အဲဒီႏိုင္ငံေတြလုိျဖစ္ေတာ့မည္။ ကြ်န္ေတာ့္အသက္ကေလးဆယ္ေက်ာ္လာၿပီ။ သံုးပံုႏွစ္ပံုရွိေနၿပီ။ ဘာလုပ္ေပးနုိင္မလဲ။  လုပ္ေပးနုိင္တာတစ္ခုကေတာ့သစ္ပင္မ်ားမ်ားစိုက္ေပးမယ္။ တစ္ေယာက္ထဲနဲ႕သစ္ပင္ ေတြကိုကြ်န္ေတာ္မေသမခ်င္း စိုက္မယ္။ ခုတ္တဲ့လူေတြကလည္း ရပ္ထားမယ္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ေဒသမွာ ကြ်န္းပင္စိုက္တဲ့ ကုမၸဏီရွိသည္။ သူတို႕ကစိုက္ၿပီး ေရာင္းလို႕ရတဲ့အခ်ိန္က်ရင္ေရာင္းေပါ့။ က်န္တဲ့သူေတြက သစ္ပင္ေတြရွင္သန္ေအာင္ႀကီးထြားေအာင္စိုက္ေပါ့။ မခုတ္နဲ႕ေပါ့။ ကိုယ့္ပတ္၀န္းက်င္ေကာင္း ကို္ယ္ပဲလုပ္ရမွာေလ။ ဘယ္သူကမွလာလုပ္မွာမဟုတ္ပါဘူး။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ႏိုင္ငံက သစ္ပင္စိုက္ဖို႕ေျမရွိသည္။ ေရရွိသည္။ဘယ္ေလာက္ေကာင္းသလဲ။ ကြ်န္ေတာ့္အေဖက သစ္ေတာကအရာရွိအၿငိမ္းစားပါ။ သစ္ပင္ကိုဘယ္ေလာက္ခ်စ္သလဲ ဆုိရင္အေဖကကြ်န္ေတာ္တုိ႕ၿမိဳ႕ရဲ႕အစြန္မွာ ၿခံက်ယ္က်ယ္၀ယ္ထားသည္။ ၿခံထဲမွာ စားပင္ေသာက္ပင္ အရိပ္ရပင္၊ ပန္းပင္စံုေအာင္စိုက္သည္။ ေနရာလပ္မရွိ။ သစ္ပင္ခုတ္လွ်င္မႀကိဳက္။ သစ္ပင္ခုတ္လွ်င္ ေျပာလို႕မဆံုးေတာ့ပါ။ ခုလုိေႏြအခါမွာ အဲဒီၿခံကအရိပ္ေကာင္းသည္။ ေအးျမသည္။ အေဖ့ေက်းဇူးပါ။ သံပုရာပင္ ၊သရက္ပင္ ၾသဇာပင္ ၀ယ္မစားရပါ။ ၿခံထဲကရသည္။ ကြ်န္ေတာ္ငယ္ငယ္က အေဖသစ္ပင္စုိက္ေနတာေတြကိုအလုပ္ပိုေတြလုပ္ေနတယ္လို႕ထင္မိသည္။ ၀ယ္စားလို႕ရေနသည္။ ဘာျဖစ္လုိ႕စိုက္မွာလဲေပါ့။ ေဆာင္းတြင္းဆုိရင္ အပင္ေတြကေၾကြတဲ့အမိႈက္ကိုသိမ္းရတာကအလုပ္တစ္ခုပါ။ ခုေတာ့လည္း အေဖစိုက္ထားတဲ့စားပင္ေသာက္ပင္ေတြကို ေရေလာင္းေပးသည္။ေပါင္းသင္ေပးသည္။ အပင္ႀကီးေတြကို မိုးဦးေလဦးမွာ မလဲေအာင္ခုတ္သင့္တဲ့အကိုင္းကိုခုတ္၊ အပင္ရင္းကိုေတာ္ရံုေလတုိ္က္ရင္မလဲေအာင္ ေျမဖုိ႕တာေတြလုပ္ေပးျဖစ္သည္။ အဲလိုစိတ္ေတြဘယ္ကျဖစ္လာသည္ကိုေျပာျပခ်င္ပါသည္။

ကြ်န္ေတာ္တို႕ၿမိဳ႕ကေလးကေန ပုသိမ္ကိုသြားစရာကိစၥတစ္ခုႀကံဳလာသည္။ ရထားျဖင့္သြားရင္ရသည့္ခရီးျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္က ရထားစီးရတာကိုငယ္ငယ္ကတည္းက မႀကိဳက္ပါ။ ေႏွးသည္။ ဘူတာစဥ္ရပ္သည္။ တုိ္က္ရိုက္သြား၍ရသည့္ခရီးကို ရန္ကုန္ကေနလွည့္သြားျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ ၿမိဳ႕ကေလးကေန ရန္ကုန္သို႕ကားျဖင့္သြားမည္။ ရန္ကုန္ကမွတစ္ဆင့္ ပုသိမ္သို႕ကားျဖင့္သြားမည္ျဖစ္သည္။ ခရီးစဥ္ကိုဆြဲလိုက္ပါသည္။ ၿမိဳ႕ကေနထြက္ေတာ့ ညရွစ္နာရီျဖစ္သည္။ မနက္ေလးနာရီေလာက္ရန္ကုန္ကိုေရာက္သည္။ေအာင္မဂၤလာအေ၀းေျပးကေန ဒဂံုဧရာအေ၀းေျပးကို လုိင္းကားျဖင့္သြားရသည္။ ဒဂံုဧရာေရာက္ေတာ့ ပုသိမ္ကားလက္မွတ္ျဖတ္လိုက္သည္။မနက္ (၇)နာရီကားျဖစ္သည္။ ကားစထြက္ၿပီးမၾကာခင္ တစ္ညလံုးကားစီးလာေတာ့ပင္ပန္းလာတာနဲ႕ေမွးကနဲ အိပ္ေပ်ာ္သြားသည္။ ကားကေမာင္းေနရင္းရပ္လိုက္တာကိုသိလုိက္ရသည္။ က်ြန္ေတာ္သြားေနၾကခရီးလည္းမဟုတ္တာေၾကာင့္ ဘယ္ကိုေရာက္မွန္းလည္းမသိပါ။ တံတားတစ္စင္းျဖစ္သည္။ တံတားကလည္းခပ္တိုတုိပါ။ ကားကရပ္ၿပီးျပန္ေမာင္းေတာ့ ျဖည္းျဖည္းေမာင္းေနသည္။ အဲဒီမွာဆုိင္းဘုတ္တစ္ခုကိုအမွတ္မထင္ေတြ႕လိုက္ရသည္။ ကြ်န္တေတာ္မျမင္ဖူးသည့္ စာသားမ်ားျဖင့္ေရးထားသည့္ ဆုိင္းဘုတ္ျဖစ္သည္။ စာသားကိုဖတ္ၿပီး ကြ်န္ေတာ့္ရင္ထဲအမည္မသိေ၀ဒနာတစ္မ်ိဳးခံစားလုိက္ရသည္။ ေကာင္းလုိက္သည္စာသားျဖစ္သည္။ ဒီလုိစာမ်ိဳးကိုေရးထားသည့္လူကို စိတ္ထဲကႀကိတ္ၿပီးခ်ီးက်ဴးမိသည္။ ကြ်န္ေတာ္ဖတ္ဖူးေနၾကစာသားမ်ားမဟုတ္ပါ။

ကြ်န္ေတာ္ ကိုးတန္းႏွစ္ေလာက္ အေဖ့ဒိုင္ယာရီကိုခုိးဖတ္ဖူးသည္။ ပထမစာမ်က္ႏွာမွာေရးထားတာေလးကိုကြ်န္ေတာ္အရမ္းႀကိဳက္သည္။ အေဖလည္းတစ္ေနရာကကူးထားတာပါ။ ဒါေပမဲ့ ကြ်န္ေတာ္ကေတာ့ အေဖ့ကိုယ္ပိုင္ခံစားခ်က္လို႕ထင္ပါသည္။ အေဖ့ေရးထားတာက တစ္ေန႕တာေပ်ာ္ခ်င္ရင္ အရက္ေသာက္ပါ။ တစ္လတာေပ်ာ္ခ်င္ရင္မိန္းမယူပါ။ တစ္သက္တာေပ်ာ္ခ်င္ရင္သစ္ပင္စိုက္ပါတဲ့။ အေဖကလည္းသူ႕ခံစားခ်က္နဲ႕တူလို႕ေရးထားတာေနမွာပါ။ အေဖကသစ္ပင္ခ်စ္တဲ့သူပါ။ ကြ်န္ေတာ္တို႕သစ္ေတာ၀န္ထမ္းအရာရွိေတြက အိမ္နဲ႕ရံုးတြဲရက္ေတြေနရာမ်ားသည္။ ရံုးထဲမွာဆုိင္းဘုတ္ေတြေရးထားတာေတြကို ကြ်န္ေတာ္ ေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားဖတ္ဖူးပါသည္။ ဥပမာ၊

`ေတာေတာင္ေျခာက္ခမ္းလယ္ယာႏြမ္း၏။´

`ေတာေတာင္စိမ္းစိုသာယာပို၏။´

`သစ္ေတာနဲ႕သစ္ပင္ခ်စ္ခင္တဲ့လူမ်ိဳး၊ သစ္ပင္ကိုႏွစ္စဥ္စိုက္ ေရႊတုိက္ကိုစိုး´

`သစ္ပင္စိုက္ပါတို႕ကမၻာ သာယာလွပစိမ္းျမျမ´

စသည္တုိ႕ျဖစ္သည္။

ဖတ္ဖူးသမွ် ဆုိင္းဘုတ္ေတြထဲမွာ တံတားေလးနားကစာသားေလးက ရင္ကိုေတာ္ေတာ္ထိပါသည္။ မီးေမာင္းထိုးျပေနသလိုလည္းျဖစ္သည္။ ကြ်န္ေတာ္တို႕ ျမန္မာျပည္ကိုနာဂစ္ဆုိေသာ အင္မတန္ဆုိး၀ါးသည့္ဆုိင္ကလုန္းမုန္တိုင္းႀကီး ၂၀၀၈ခုႏွစ္က ၀င္ေရာက္ႏွိပ္စက္ခဲ့သည္။ လူေပါင္းသိန္းခ်ီၿပီးေသၾကသည္။ တိရိစၧာန္ေတြလည္းေသၾကသည္။ သစ္ပင္ေပါင္းေျမာက္မ်ားစြာဆံုးရႈံုးခဲ့ၾကသည္။ လူေတြေသတာ ၊တိရိစၧာန္ေတြေသတာက ျပန္မရွင္နုိင္ေတာ့ပါ။ သစ္ပင္ကေတာ့ ျပန္မရွင္ေပမဲ့ျပန္စိုက္လို႕ရသည္။ အဲဒါကို မီးေမာင္းထိုးျပထားတဲ့စာသားေလးက

`သင္ဆင္းရဲ၍အလွဴဒါနျပဳလုိလွ်င္ သစ္ပင္စုိက္ျခင္းျဖင့္ကုသိုလ္ယူပါ´ တဲ့။                        ေကာင္းလုိက္တာဗ်ာ။ ရင္ထဲအသဲထဲ မွာစြဲသြားသည္။ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ျမန္မာနိုင္ငံမွာလူဦးေရသန္း(၆၀) နီးပါရွိသည္။ သစ္ပင္စိုက္နိုင္တဲ့သူ သန္း(၃၀)ေတာ့ရွိမွာျဖစ္သည္။ တစ္ေယာက္ကိုတစ္ႏွစ္လွ်င္တစ္ပင္ရွင္ေအာင္စိုက္မည္ဆုိပါက တစ္ႏွစ္ကိုသစ္ပင္သန္း(၃၀)အသက္ရွင္မည္။ ႀကီးထြားမည္။ ဆယ္ႏွစ္ဆုိလွ်င္ အပင္ေပါင္းသန္းသံုးရာ ျဖစ္မည္။ ေနာင္ႏွစ္ေပါင္းမ်ားစြားဆုိလွ်င္ ကမၻာႀကီးတစ္ခုလံုး ပူေႏြးေနပါေစ ကြ်န္ေတာ္တုိ႕ျမန္မာႏိုင္ငံေအးျမေနလိမ့္မည္ဟုခန္႕မွန္းမိသည္။ ဘုရားေက်ာင္းကန္ေတြမွာ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြရဲ႕ထံုးစံအတိုင္းအလွဴဒါနျပဳၾကပါ။ သစ္ပင္စိုက္ၿပီးေတာ့လည္း ကုသိုလ္ေတြတစ္ပံုတစ္ပင္ႀကီးယူလုိက္ၾကရေအာင္ဗ်ာ။