ေထြးညိဳ

ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက အုန္းေမာင္းေခါက္သံၾကားလုိက္ရသည္။ ကၽြန္ေတာ့္
အိမ္နားမွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းက (၇)ေက်ာင္းရွိသည္။ ပရဟိတကေလးမ်ား
ရွိေသာဘုန္းေတာ္ႀကီးေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းသာ အစဥ္အလာမပ်က္အုန္းေမာင္း
ေခါက္သည္။ ညကမုိးေတာ္ေတာ္ရြာခဲ့သည္။အုန္းေမာင္းေခါက္သည့္တုိင္ေအာင္
မုိးကတစ္ေဖ်ာက္ေဖ်ာက္လုပ္ေနသည္။ သြပ္မုိးေပၚက်သည့္မိုးသံကိုေက်ာ္ကာ
အုန္းေမာင္းေခါက္သံက ျပန္႕လြင့္လာသည္။ မနက္ေလးနာရီထိုးၿပီဆုိတာသိ
လိုက္ရသည္။ အုန္းေမာင္းသံတိတ္ၿပီး မၾကာလုိက္ပါ။ လူတစ္ေယာက္ေလအန္
သံၾကားလုိက္ရသည္။ တေ၀ါ့ေ၀ါ့ျဖင့္ၾကားလုိက္ရေသာ ေလအန္သံသည္တစ္ေျဖး
ေျဖးနီးလာသည္။ အိမ္ေရွ႕အိမ္ကေခြးေဟာင္သံၾကားလိုက္ရသည္။ေလအန္ေန
သည့္ၾကားက ေခြးကိုခဲႏွင့္ေပါက္ၿပီးတက္ေခါက္လိုက္သံၾကားရသည္။ ေခြးကအ
ေဟာင္ရပ္မသြားပါ။
          သိလုိက္ပါၿပီ။ ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္အရက္ဆုိင္ကိုသြားေတာ့မည္။
ထိုအခ်ိန္ၿမိဳ႕အထြက္ရွိ ဘုန္းေတာ္ႀကီးစာသင္တုိက္မွနိဗၺာန္ေဆာ္၏အသံကိုၾကား
လုိက္ရသည္။ အိမ္ေဘးအိမ္က အဖြားဆြမ္းခ်က္ဖို႕ထသည့္အသံကိုလည္း သဲ့သဲ့
ၾကားေနရသည္။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ၿမိဳ႕ကေလးကခ်စ္စရာေကာင္းသည္။ စာသင္
တုိက္သံုးခုရွိသည္။ ၿမိဳ႕အထြက္ရွိစာသင္တုိက္ကစာသင္သားသံဃာမ်ားမွာၿမိဳ႕
ကိုအပိုင္းလုိက္ခြဲၿပီး ဆြမ္းခံၾကြၾကသည္။ အဲဒါကိုဆြမ္းခ်က္ေလာင္းရန္အခ်ိန္မီ
ျပင္ဆင္ရသည္။ ယေန႕ကၽြန္ေတာ္တုိ႕အပိုင္းအလွည့္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ့္အမ်ိဳး
သမီးလည္း ဆြမ္းခ်က္ရန္အိပ္ယာထဲကထြက္သြားသည္။
         ဆိုကၠားသံ၊ လူသံ၊ စက္ဘီးသံမ်ားလည္း အဆက္မျပတ္ၾကားလာရသည္။
ကၽြန္ေတာ္တို႕ၿမိဳ႕ကေလးက ဧရာ၀တီျမစ္အေနာက္ဘက္ကမ္းမွာရွိသည္။ မီးရ
ထားဘူတာလည္းရွိသည္။ ရန္ကုန္သို႕သြားေသာကားဂိတ္လည္းရွိသည္။ ရြာမ်ား
မွမနက္ေစာေစာေစ်းသို႕လာ၍ေဖာက္သည္ပို႕ၾကေသာ အုန္းသီး၊ ငွက္ေပ်ာသီး၊
မုန္႕ဟင္းခါး စသည့္စက္ဘီးသမားမ်ား၊ ရြက္လာထမ္းလာသူမ်ား စံုလို႕ပါ။ ၿမိဳ႕က
တစ္ေန႕တာအတြက္စၿပီးလႈပ္ရွားေနၾကၿပီ။ အဲဒီအထဲမွာ ကၽြန္ေတာ့္သူငယ္ခ်င္း
ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္လည္းအပါအ၀င္ျဖစ္သည္။
         ကြက္သစ္ထဲမွာ ေဒၚရွမ္းမဆုိေသာ သားႏွစ္ေယာက္အေမမုဆုိးမ၏ အ
ရက္ဆုိင္ရွိသည္။ အရက္ဆုိင္ဆုိလို႕ စားပြဲ၀ိုင္းႏွင့္ ထိုင္ခံုမ်ား စီရီကာခ်ထားၿပီး
က်က်နနလုပ္ထားေသာဆုိင္မဟုတ္ပါ။ ေျမႀကီးေပၚမွာ ၀ါးငုတ္ကိုစိုက္ အေပၚ
တြင္ ၀ါးႀကမ္းကိုခင္းထားေသာစားပြဲႏွင့္ အလားတူ၀ါးကြပ္ပ်စ္ထုိင္ခံုတုိ႕ျဖင့္အလွ
ဆင္ထားသည္။ေဒၚရွမ္းမက အသက္ငါးဆယ္ေက်ာ္ၿပီ။ သားအႀကီးေကာင္က
အသက္သံုးဆယ္နားကပ္ေနၿပီ။ အငယ္ေကာင္က ၂၄ႏွစ္သားပါ။ ခုေခတ္အေခၚ
လူပ်ိဳႀကီးစာရင္းမ်ား၀င္ေနၿပီ။အတန္းပညာကို သားႏွစ္ေယာက္စလံုးအထက္တန္း
အဆင့္ထိသင္ဖူးၾကသည္။ အေမကအရက္ေရာင္းေသာ္လည္းသားႏွစ္ေယာက္စ
လံုးအရက္မေသာက္တတ္ပါ။ အရက္ဆုိင္ဆုိလို႕ CS2A တုိ႕ ႏိုင္ငံျခားအရက္တုိ႕
ေရာင္းသည့္ဆုိင္မဟုတ္ပါ။ ခ်က္အရက္ေရာင္းသည့္ဆုိင္ျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္
တို႕ၿမိဳ႕အနီးအနားက ရြာေတြမွာဆန္ကြဲျဖင့္ေတာအရက္ကိုခ်က္အရက္ကိုခ်က္ၾက
သည္။ အလွဴမဂၤလာေဆာင္မ်ားဆုိလွ်င္ခ်က္အရက္ပါမွအလုပ္ျဖစ္သည္။ မ႑ပ္
ထုိးသည့္ေန႕မွစကာ ပြဲၿပီးသည္အထိ ခ်က္အရက္ကမင္းသားေနရာကပါသည္။
က်န္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္ၿမိဳ႕ရွိေဒၚရွမ္းမတုိ႕လိုအရက္ပုန္းဆုိင္မ်ားကိုပလတ္စ
တစ္ပုန္းမ်ားျဖင့္ပို႕ၾကသည္။ အဲဒီဆန္ကြဲႏွင့္ခ်က္သည့္ ခ်က္အရက္ကို ေသာက္
သည့္သူမ်ားက နာမည္ေပးထားသည္။´ ေထြးညိဳ` တဲ့။
       ေထြးညိဳအေၾကာင္းနည္းနည္းရွင္းျပခ်င္သည္။ အဆုိေတာ္တြံေတးသိန္းတန္
၏ သီခ်င္းစာသားထဲက ေတာကေထြးညိဳကို အစြဲၿပဳၿပီး ေတာကခ်က္ေသာအရက္
ျဖစ္ေသာေၾကာင့္ ေထြးညိဳလို႕သမုတ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။
        ခ်က္အရက္သမားမ်ားက ေထြးညိဳကိုခ်စ္၏။ ျမတ္ႏို္း၏။ တြယ္တာ၏။ အိမ္
ကဇနီးမယားထက္ေထြးညိဳကိုပိုခ်စ္ၾကသည္။ သူတုိ႕ေျပာေနၾကစကားရွိသည္။
ေထြးညိဳက သစၥာရွိ၏။ ေသာက္ရင္မူး၏။ ေထြးညိဳက တစ္ဗူးေလာက္ေသာ္လိုက္
ရမွ ေနသာထုိင္သာရွိသြားသည္။ အိမ္ကဇနီးမယားကေတာ့ေတြ႕တာႏွင့္အေငါ့
တူး၏။ အၿမဲတမ္းဆူပူေနတတ္၏။တစ္ဗူးဆုိသည္က ကၽြဲရိုင္းဗူးကိုထိပ္ဖြင့္ၿပီးထည့္
ထားေသာ ခ်က္အရက္ျဖစ္သည္။ တစ္ဗူးကို ေငြတစ္ရာက်ပ္ေပးရသည္။ ႏွစ္ဗူး
ဆုိပါက တစ္ပုလင္းႏွင့္ညီသည္။
        ေဒၚရွမ္းက သံေခ်းတက္ေနေသာကၽြဲရို္င္းဗူးခြံမ်ားထဲသို႕ ေထြးညိဳကိုခ်ဥ္ၿပီး
ထည့္ေနသည္။ ၿပီးေတာ့ ဒါကေမာင္ေအာင့္အတြက္၊ ဒါကဘယ္သူ႕အတြက္စ
သည္ျဖင့္ နံနက္မိုးမလင္းခင္အၿမဲတမ္းေဖာက္သည္ သမားမ်ားအတြက္တန္းစီၿပီး
ခ်ထားေပးသည္။ ေမာင္ေအာင္ေရာက္ေရာက္ခ်င္း သူ႕အတြက္ထည့္ထားေသာ
ေထြးညိဳက အငမ္းမရေသာက္ခ်လိုက္သည္။ လမ္းတြင္ေတာက္ေလွ်ာက္ေလအန္
လာေသာ ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ေလမ်ားအားလံုးက်သြားသည္။ ေနသာ
ထုိင္သာရွိသြားသည္။ၿပီးေတာ့မွ မုိးတြင္းေစ်းေပါေပါရတတ္သည့္ ေရွာက္သီးစိတ္
ကိုဆားခြက္ထဲရွိဆားႏွင့္တို႕ကာ ျမည္းလိုက္သည္။ ေနာက္တစ္ဗူးကိုဇိမ္ခံ၍တစ္
ေျဖးေျဖးခ်င္း ေမာ့ခ်လုိက္သည္။ မုိးစင္စင္လင္းသြားၿပီ။
         တက္ႀကြလန္းဆန္းေသာေျခလွမ္းမ်ားျဖင့္ ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ ကၽြန္
ေတာ့္အိမ္ေရွ႕ကျဖတ္ကာျပန္သြားတာကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ အရည္ေသာက္ၿပီး
ကာမွအစားစား၍ရေသာ ခ်က္အရက္သမားမ်ား၏ဘ၀ကား မိန္းမအေၾကာ္ဖိုက
အေၾကာ္တစ္ခ်ပ္ကိုထမင္းၾကမ္းခဲႏွင့္ဆားအနည္းငယ္ျဖဴးက စားလုိက္သည္။ အ
ေၾကာ္တစ္ခ်ပ္ကုန္လို႕ေနာက္တစ္ခ်ပ္ထပ္ယူမည္အလုပ္ ေမာင္ေအာင့္မိန္းမ မိနီ
အေၾကာ္ဆယ္ေနရင္း အားေနေသာလက္တစ္ဖက္ျဖင့္လွမ္းရိုက္လိုက္သည္။
      ေတာ္ပါေတာ့ငေအာင္ရယ္။ မနက္ကေလးေက်ာင္းသြားရင္တမင္းထုပ္အ
တြက္ၾကက္ဥ၀ယ္ဖို႕ဖ်ာေအာက္မွာထုိးထားတဲ့ပိုက္ဆံႏွစ္ရာ နင္ယူသြားတယ္မ
လား။ အဲဒီအရည္ပဲေသာက္ေန၊အိမ္ကမိန္းမနဲ႕ကေလးကဘယ္လုိျဖစ္ေနလဲ
ျပန္ၾကည့္ပါဦး၊ ေန႕ျပန္တိုးကလည္း ေန႕တုိင္းေပးေနရတယ္။ ခုရက္ထဲအေၾကာ္
ကလည္းေရာင္းမေကာင္းဘူး။ ဆီေစ်းကလည္းတက္လိုက္တာမွေခါင္ခုိက္ေရာ၊
နင္လုပ္ပံုနဲ႕ေတာ့ေသသာေသလိုက္ခ်င္ေတာ့တယ္ဟယ္။ ေမာင္ေအာင္ သူ၏
မယားမိနီကုိ ေတြေတြႀကီးၾကည့္ၿပီး ထထြက္သြားသည္။  ဘာစကားတစ္ခြန္းမွ
မေျပာပါ။ မိနီေျပာတာေတြက အားလံုးမွန္ေနသည္မလား။
        ေမာင္ေအာင္သည္ကၽြန္ေတာ့္ႏွစ္အိမ္ေက်ာ္က ရံုးစာေရးႀကီးဦးရီ၏သား
ေလးေယာက္ထဲက ဒုတိယသားျဖစ္သည္။ ကၽြန္ေတာ္ႏွင့္ အတန္းအတူတူတက္
ဖူးသည္။ ဆယ္တန္းကိုႏွစ္ခါက်ၿပီး ေက်ာင္းဆက္မတက္ျဖစ္ေတာ့ပါ။ အဲဒါႏွင့္
တစ္ျခားၿမိဳ႕ကေျပာင္းလာေသာ ပန္းတိမ္ဆရာက ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ရပ္ကြက္ထဲကို
ေရာက္လာသည္။ ပန္းတိမ္ဆရာမွာသားသံုးေယာက္ရွိသည္။ ေမာင္ေအာင္ႏွင့္
အငယ္ေကာင္က အသက္ရြယ္တူပါ။ သားသံုးေယာက္စလံုးပန္းတိမ္ပညာတတ္
သည္။ ဆယ္တန္းႏွစ္ခါက်ၿပီးအျပင္ေရာက္ေနေသာေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္
ပန္းတိမ္ပညာသင္ျဖစ္သည္။ ႏွစ္ႏွစ္ေလာက္ၾကာေတာ့ေမာင္ေအာင္ပန္းတိမ္အ
နည္းငယ္တတ္သြားသည္။ အထည္ေလးေတြစလုပ္ရၿပီ။ ၀င္ေငြလည္းရလာသည္။
သူ႕အိမ္ေရွ႕မ်က္ေစာင္းထိုးက မိနီႏွင့္ႀကိဳက္သည္။ ခုိးေျပးသည္။ အလုပ္ကေလး
ကလည္းေတာ္ေတာ္ေကာင္းလာသည္။ ပန္းတိမ္လုပ္ရတာကိုပင္ပန္းသည္ဟုအ
ေၾကာင္းျပကာပထမေတာ့ အနီ(၀ီစကီ) ႏွစ္ပက္ေလာက္ကိုအမည္းေကာင္း
ေကာင္းႏွင့္စေသာက္ျဖစ္သည္။ တစ္ျဖည္းျဖည္း ေသာက္သက္ရင့္လာေတာ့ပက္
ေရကတက္လာသည္။ ၀င္ေငြကနည္းလာ ပက္ေရကတက္လာေတာ့ ျမန္မာရမ္
ကိုေသာက္ေသးသည္။ ေနာက္ေတာ့မတတ္နုိင္ေတာ့ (ေထြးညိဳ) ႏွင့္ႏွစ္ပါးသြား
ရေတာ့သည္။

            မေသာက္ရမေနႏုိင္ေတာ့ပါ။နံနက္ေစာေစာထ ေသာက္၊ ေန႕လည္ထ
မင္းစားကာနီးတစ္ႀကိမ္ႏွင့္ ညပိုင္းမအိပ္ခင္အထိေဒၚရွမ္းကဆုိင္က မျပန္ေတာ့ပါ။
မိနီကကိုယ္၀န္ရွိၿပီး သားတစ္ေယာက္ေမြးသည္။ ေမြးလာသည့္ကေလးကစေန
သားျဖစ္ေနသည္။ ရပ္ဓေလ့ ရြာဓေလ့ သားဦးေယာက်ာၤးေလး စေနသားျဖစ္သည့္
အတြက္ အေဖလုပ္သူကဓားထမ္းေက်ာ္ရသည္။ ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္မူးမူး
ႏွင့္ကေလးကို ဓားထမ္းေက်ာ္လိုက္ရေသးသည္။ ဘာမွန္းေတာ့ေမာင္ေအာင္မသိ။
          ေမာင္ေအာင္လည္းေထြးညိဳ၏ႏွိပ္စက္မႈဒဏ္ရာဒဏ္ခ်က္မ်ားေၾကာင့္ပန္း
တိမ္အလုပ္လည္းမလုပ္ႏိုင္ေတာ့ပါ။ မိနီကအိမ္စားရိတ္အတြက္အေၾကာ္ေၾကာ္
ရသည္။ အေၾကာ္ေရာင္းရသည့္ေငြထဲက မိနီသိတာတစ္လွည့္မသိတာတစ္လွည့္
ျဖင့္ယူက ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္ေထြးညိဳကိုဂါရ၀သြားျပဳရသည္။ေထြးညိဳက
ေတာ့ေမာင္ေအာင့္ကိုေကာင္းေကာင္းပညာေပးေနၿပီ။ ေမာင္ေအာင္တျဖည္းျဖည္း
ပိန္လွီလာသည္။ ခႏၶာကုိယ္ကသာပိန္တာ မ်က္ႏွာကေတာ့ ေဖာေရာင္ေနသည္။
လမ္းမွာေတြ႕ေသာသူငယ္ခ်င္းမ်ားထံမွာေငြေတာင္းတတ္လာသည္။ ပထမေတာ့
ကၽြန္ေတာ္အပါအ၀င္သူငယ္ခ်င္းမ်ားကေပးေသးသည္။ ေနာက္ပိုင္းေပးရဖန္မ်ား
လာေတာ့ ေမာင္ေအာင္ကိုေတြ႕လွ်င္အားလံုးကေ၀းေ၀းေရွာင္သည္။ပိုက္ဆံမရွိ
သည့္ေန႕ ေဒၚရွမ္းမဆုိင္တြင္လာေသာက္သူမ်ားထံမွေတာင္းေသာက္သည္။
ေနာက္ဆံုး ေဒၚရွမ္းမ၏ အိမ္အလုပ္မ်ားကို၀ုိင္းလုပ္ကာ အရက္ကိုအနည္းငယ္
ေတာင္းေသာက္ရသည္။ ဒီလုိနဲ႕ပဲေဒၚရွမ္းမဆုိင္က ေမာင္ေအာင္မျပန္ျဖစ္ေတာ့
ပါ။
        မုိးေလ၀သကင္းေသာေန႕တစ္ေန႕၊ေဒၚရွမ္းမရဲ႕သားအႀကီးေကာင္ မိနီအ
ေၾကာ္ဆုိင္သို႕ ေျပးလာသည္။မိနီေရ ၊ မိနီေရလို႕ေခၚၿပီး ေမာင္ေအာင္တစ္
ေယာက္ ညကဆုိင္ထဲမွာသတိလစ္သြားတယ္၊ ခုမနက္ေတာ့ျပန္သတိိရလာၿပီး
ကြပ္ပ်စ္ေပၚကမွာ မထႏိုင္ေတာ့ဘူး။ လိုက္ၾကည့္ပါဦး။ မိနီကလည္း ေဒၚရွမ္းမ
ဆုိင္သို႕အေမာတေကာေျပးလာသည္။ ေဒၚရွမ္းမတုိ႕ဆို္င္ေရာက္ေတာ့ ေမာင္
ေအာင့္ကိုေတြ႕လိုက္ရသည္။ လမ္းဆံုက ဆုိကၠားတစ္စီးကိုေခၚကာမိနီအိမ္သို႕
ေမာင္ေအာင္ကိုျပန္ေခၚလာသည္။
          ေမာင္ေအာင္တစ္ေယာက္အသက္ကိုမွ်င္းၿပီးရႈေနရသည္။ အရပ္ထဲက
ေဆးမႈးအားအိမ္ကိုပင့္လိုက္ရသည္။ ေဆးမွဴးကမရေတာ့ဘူးလို႕မိနီကိုေျပာသြား
သည္။ မိနီမ်က္ရည္က်ရၿပီ။ သားေလးကေတာ့ဘာမွမသိရွာပါ။ အိမ္ေရွ႕တြင္က
စားေနသည္။ မိနီ ေမာင္ေအာင့္အနား ကပ္သြားသည္။ ေမာင္ေအာင့္ႏုတ္ခမ္းနား
ကပ္ၿပီး နားေထာင္လုိက္သည္။ ပထမေတာ့ဘာမွန္းသေဘာမေပါက္။ ေနာက္မွ
ေထြးညိဳလို႕ေျပာတာကိုမိနီနားလည္လိုက္သည္။ မိနီေဒၚရွမ္းဆုိင္ကေထြးညိဳတစ္
ဗူးကိုလူလႊတ္ၿပီး ၀ယ္ခုိင္းလုိက္ရသည္။ ၀ယ္ၿပီးျပန္လာေတာ့ ေရေႏြးထည့္သည့္
ဖန္ခြက္ကေလးႏွင့္ထည့္ၿပီး ေမာင္ေအာင့္ကိုတုိက္သည္။မေသာက္ႏုိင္ေတာ့ပါ။
အဲဒါနဲ႕ ေဆးမွဴးဆီက ဂလူးကိုစ့္သြင္းသည့္ပိုက္အသစ္သြားေတာင္းလုိက္သည္။
ပုလင္းထဲကို ေထြးညိဳအားထည့္ၿပီး ပိုက္အားေမာင္ေအာင့္ႏုတ္ခမ္း၀တြင္ေတ့ေပး
လိုက္ရသည္။ ေမာင္ေအာင္ေျဖးေျဖးခ်င္းၿမိဳခ်ေနသည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ပါ ေမာင္
ေအာင္ေမးေငါ့ၿပီး အသက္ထြက္သြားသည္။ ေမာင္ေအာင္ေမးေငါ့ၿပီးႏုတ္ဆက္
လိုက္တာက ေထြးညိဳကိုလား ၊ မိနီကိုလား။