ဘာျဖစ္တာမွတ္လို႕ စမ္းၾကည့္တာေပါ့ကြာတဲ့

                  အသက္(၇၀)ေလာက္ရွိေနၿပီျဖစ္တဲ့လယ္သမားႀကီး သားသမီးကလည္းအတူမေနေတာ့ စိုက္ပ်ိဳးစရိတ္ေခ်းေငြရရန္သူ

ကိုယ္တုိင္ၿမိဳ႕သို႕လိုက္ရမည္။ အဖုိးအုိလယ္သမားက      အမယ္ႀကီးထုပ္ေပးလုိက္ေသာ ထမင္းထုပ္ကေလးကိုလက္ကကိုင္ထားပါ

သည္။ ကားေပၚေရာက္ေတာ့ အဖိုးအုိကို၀ုုိင္းရီၾကသည္။ ထမင္းထုပ္လာလို႕ျဖစ္သည္။  ကားေပၚကတစ္ေယာက္က `အဘရယ္ ၿမိဳ႕

ေရာက္ရင္ ထမင္းစားမလား၊ ဒါမွမဟုတ္ နည္းနည္းပါးပါးခ်မလား ႀကိဳက္တဲ့ေနရာမွာ နားလို႕စားလို႕ရတယ္။ အဲဒီထမင္းထုပ္ႀကီးဘာ

ျဖစ္လို႕ယူလာရတာလဲ။´ အဖုိးအိုဘာမွျပန္မေျပာ ၊ သူထုိင္စရာေနရာရွာၿပီးထုိင္လုိက္သည္။     စိုက္ပ်ိဳးစရိတ္ေခ်းေငြထုတ္ရန္ၿမိဳ႕ကို

သြားမည့္ ထေရာ္လာဂ်ီေပၚကျမင္ကြင္းေလးျဖစ္သည္။

                ဆုိင္ကယ္ရွိသူမ်ားက ဆုိင္ကယ္ေတြႏွင့္သြားၾကမည္ဆုိေတာ့   ဆုိင္ကယ္ရွိသူမ်ားကေစာေစာထစရာမလုိပါ။ မုိးလင္းမွ

အိပ္ရာကထၿပီး ဆုိင္ကယ္ကိုယ္စီျဖင့္ ၿမိဳ႕ကိုသြားၾကမည္။ ရြာမွဆုိင္ကယ္ရွိသည့္    သူငယ္ခ်င္းလယ္သမားမ်ားတစ္ေယာက္ကိုတစ္

ေယာက္ေစာင့္ေခၚရင္းကားထြက္ၿပီး နာရီ၀က္ေလာက္အၾကာမွထြက္လာၾကသည္။   ၿမိဳ႕ကစိုက္ပ်ိဳးေရးဘဏ္ကိုေရာက္ရင္ေတာ့ဆုိင္

ကယ္သမားေရာ ထေရာ္လာဂ်ီစီးလာသူမ်ားေရာ အတူတူဆံုၾကမွာျဖစ္သည္။    ေတာသူေတာင္သားမ်ား၏ထံုးစံအတုိင္း နံနက္ေစာ

ေစာထကာ ထမင္းၾကမ္းစားေရေႏြးၾကမ္းအ၀ေသာက္ၿပီးမွ ထြက္လာသူမ်ားရွိသလို     တစ္ခ်ိဳ႕ယေန႕ေခတ္လယ္သမားမ်ားကေတာ့

ၿမိဳ႕သားစတုိင္လ္ ၿမိဳ႕ကိုေရာက္မွလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာ တစ္ခုခုစားမည္ေပါ့။     ထုတ္ရမည့္ေငြပမာဏကလည္း တစ္ဧကကိုေငြတစ္

သိန္းေတာင္ရမွာဆုိေတာ့ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ၿပီး ၿမိဳ႕ကစားစရာမ်ားကိုစားမည္လုိ႕စိတ္ကူးထားၿပီးသားျဖစ္သည္။

             ထမင္းၾကမ္းစားမလာေသာသူမ်ားစုၿပီး ဘဏ္မဖြင့္ခင္ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ၾကသည္။    ထမင္းေၾကာ္တုိ႕ထမင္းသုပ္

တုိ႕ ဆီခ်က္ေခါက္ဆြဲတို႕ကိုမွာၿပီး စားၾကသည္။ ၿပီးလွ်င္ၿမိဳ႕သားမ်ားေသာက္သည့္   လက္ဖက္ရည္ဆုိတာႀကီးကိုမွာၾကသည္။ ရြာမွာ

ဆုိရင္ေတာ့ ေရေႏြးအျဖဴထည္ႏွင့္ ေကာ္ဖီမစ္တုိ႕ တီးမစ္တုိ႕ေသာက္ၾကရသည္။   ဒီမွာက လက္ဖက္ရည္ႏွပ္ရည္ေလးႏွင့္ေသာက္ရ

သျဖင့္ တစ္မ်ိဳးဆန္းသြားသည္။ လက္ဖက္ရည္ေရာက္လာေတာ့ေသာက္လိုက္တာအရသာရွိလုိက္တာလို႕      တစ္ေယာက္ကေျပာ

သည္။  ဒါေၾကာင့္ၿမိဳ႕သားမ်ား ေန႕တို္င္းလက္ဖက္ရည္ဆုိင္လာထိုင္ၾကတာေနမွာေပါ့လုိ႕လည္းေတြးေနၾကေသးသည္။ စီးကရက္ကို

လည္း ဗူးေလးမ်ားျဖင့္ထည့္ကာထားေပးသည္။ မီးျခစ္ကလည္းအဆင္သင့္၊ လက္ဖက္တစ္ငံုေသာက္လုိက္    ေဆးလိပ္တစ္ဖြာ ဖြာ

လုိက္ေတာ္ေတာ္အရသာေတြ႕ေနသည္။

      ဘဏ္ကေက်းရြာအုပ္စုတစ္ခုလံုးအတြက္ထုတ္ေပးရတာဆိုေတာ့စာရင္းဇယားလုပ္တာႏွင့္    လူေခၚရတာႏွင့္ ေန႕လည္ထမင္း

စားခ်ိန္ေရာက္သြားသည္။ ထမင္းစားခ်ိန္ေရာက္ေတာ့ ထေရာ္လာဂ်ီေပၚပါလာေသာ    အဖိုးအုိကထမင္းထုပ္ကေလးကိုဖြင့္ကာသစ္

ပင္ရိပ္တြင္ဖြင့္ကာစားလုိက္သည္။ လူငယ္မ်ားေတာ့ၿမိဳ႕ကထမင္းဆုိင္ႀကီးမ်ားမွာ       ေႁကြပန္းကန္ႏွင့္ထုိင္ခံုအက်အနထုိင္ကာစားရ

ေသာေနရာသို႕သြားစားၾကသည္။       တစ္ခ်ိဳ႕လစ္ကာအနည္းငယ္သံုးေဆာင္တတ္သူမ်ားကေတာ့စားေသာက္ဆုိင္မ်ားသို႕သြားၿပီး

ေသာက္ၾကစားၾကသည္။  လူကလည္းတစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္အႀကိဳက္ခ်င္းမတူေတာ့      လည္းတူရာတူရာလူမ်ားစုျဖစ္သြား

ၾကသည္။

          ဘဏ္ေငြထုတ္ၿပီးသူမ်ားက ေစ်းထဲသုိ႕သြားကာ TV, VCD, SKY NET, 5NETWORK      စသည့္ဇိမ္ခံပစၥည္းမ်ားကို၀ယ္ၾက

သည္။ ေဆာင္းေဘာက္လည္း၀ယ္ၾကေသးသည္။ တစ္အိမ္ႏွင့္တစ္အိမ္အၿပိဳင္ဖြင့္ၾကေသာ    အသံခ်ဲ႕စက္ျဖစ္သည့္ေဆာင္းေဘာက္

မ်ားကိုလည္း ေဘးအိမ္ကအသံထက္က်ယ္ေအာင္ဖြင့္မည္ဟုစိတ္ကူးရင္း အႀကီးဆံုးဆိုတာကိုေရြး၀ယ္ၾကသည္။ ဘဏ္ေငြကလည္း

တစ္ဧကက်ပ္တစ္သိန္းထုတ္ေပးေနေတာ့ ငါးဧကရွိတဲ့လယ္သမားက က်ပ္ငါးသိန္းရေနသည္။      တစ္သိန္းဖုိးေလာက္၀ယ္တာႏွင့္

ေတာ့ ဘာမွမျဖစ္ဟုေတြးကာ အၿပိဳင္အဆုိင္၀ယ္ၾကျခင္းျဖစ္သည္။ အိမ္ျပန္ေရာက္ရင္ေတာ့       ဟုိဖက္အိမ္က ေကာင္မင္းေဆာင္း

ေဘာက္သံက က်ယ္မလား ၊      ငါ့ေဆာင္းေဘာက္သံကက်ယ္မလား ေတြ႕ၾကေသးတာေပါ့ကြာဟုစိတ္ထဲကႀကံဳး၀ါးရင္းဆုိင္ကယ္

ေနာက္က ပီတိအၿပံဳးေတြေ၀လို႕ပါ။

          ေသာက္တတ္စားတတ္ေသာသူမ်ားကေတာ့ ေန႕လည္ပိုင္းကတည္းကစားေသာက္ခဲ့ေသာဆုိင္မ်ားသို႕ဘဏ္ေငြထုတ္အၿပီး

့ျပန္ခါနီးအနည္းငယ္ခ်မည္ဟုတုိင္ပင္ကာ တစ္ေခါက္ျပန္သြားၾကသည္။ ေန႕လည္က စားပြဲထုိးေကာင္ေလးေျပာလိုက္သည့္စကားသံ

ကနားထဲကမထြက္။ `အကိုတုိ႕ကၽြန္ေတာ္တုိ႕ဆုိင္မွာသီးသန္႕ခန္းရွိတယ္။ ညေနပိုင္းအကိုတုိ႕ေငြထုတ္ၿပီးရင္ျပန္လာခဲ့ပါလား။ ကၽြန္

ေတာ္တုိ႕ဆုိင္မွာ ဆက္ရွင္ခန္းဆုိတာရွိတယ္။ အထဲကိုေရာက္ရင္ အရက္ငွဲ႕ေပးမဲ့ေကာင္မေလးေတြရွိမယ္။     သူတုိ႕ေတြကသီခ်င္း

လည္းအတူဆုိလို႕ရတယ္။ အဲဒီအတြက္အကိုတို႕က ေငြေပးစရာမလိုဘူး။ အခန္းခ ဆက္ရွင္ခပဲေပးပါတဲ့။ အကိုတုိ႕စားတာေသာက္

တာပဲေငြရွင္းရမယ္။ ေကာင္မေလးေတြအတြက္အကိုတိိုိ႕ေပးစရာမလိုဘူး။ မုန္႕ဖုိးေလာက္ေပးရင္ရတယ္။ အခန္းခကေလးငါးေထာင္

ေလာက္ေပးရင္ရၿပီ။ အထဲက်ရင္ကၽြန္ေတာ္တုိ႕က ေလေအးေပးစက္ဖြင့္ေပးထားမယ္။ ဇိမ္ပဲဗ်ာ´ တဲ့။

        ေငြဆယ္သိန္းထုတ္လာခဲ့သည့္တစ္ေယာက္ ကစမ္းၾကည့္တာေပါ့ကြာတဲ့။ ဘာျဖစ္တာမွတ္လို႕။   ကုန္လည္းနည္းနည္းပါးပါးပဲ

ကုန္မွာ။ ဗဟုသုတရတာေပါ့ဟုဆုိကာစားပြဲထုိးေကာင္ေလးအား အခန္းစီစဥ္ခုိင္းလုိက္သည္။  ေကာင္ေလးကလည္း အကိုတို႕သံုးမီး

နစ္ပဲေစာင့္ဟုဆုိကာ ေျပးထြက္သြားသည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ပါ။ ေကာင္ေလးျပန္လာၿပီးလာလို႕ရၿပီဟုဆုိကာ    အခန္းက်ဥ္းမ်ားရွိရာ

ဖက္သို႕ေခၚလာၿပီး အခန္းတစ္ခန္းကိုလက္ညိႈးထုိးျပလုိက္သည္။ အခန္းထဲတြင္ဆုိဖာဆက္တီခံုေတြႏွင့္ ေရွ႕တြင္ TV အႀကီးႀကီးတစ္

လံုးကိုလည္းခ်ထားသည္။ သီခ်င္းဆုိရန္မုိက္ကလည္းအဆင္သင့္ျဖစ္သည္။ သိပ္မၾကာလုိက္ပါ။    ေကာင္မေလးေတြေရာက္လာၾက

သည္။

          ေကာင္မေလးေတြကေဖာ္ေရြသည္။ အိမ္ကမိန္းမႏွင့္ေတာ့တစ္ျခားစီျဖစ္သည္။   လွတာကလည္းစက္စက္ယို။ ၀တ္ထားတာ

ကလည္း ကိုရီးယားရုပ္ရွင္ကားထဲက လီေဆာင္းဦးတို႕ အြန္ေစာတို႕ကိုၾကည့္ေနရသလိုပါ။  အက်ီ ၤကစြပ္က်ယ္၊ စကတ္ကတုိတုိ၊ အ

သက္ႀကီးမွ ဘယ္ဖက္ရင္အံုမွာရွိတဲ့ ႏွလံုးသားကခုန္လာသည္။ ႏွလံုးသားခုန္ျခင္းႏွင့္အတူ   အိတ္ကပ္ထဲကေငြမ်ားလည္း ေကာင္မ

ေလးေတြဆီ ခုန္ထြက္သြားသည္။ ဦးကသိပ္ခ်စ္ဖုိ႕ေကာင္းတာပဲလုိ႕ ခၽြဲခၽြဲႏြဲ႕ႏြဲ႕ေျပာလိုက္သည့္စကားသံေလးက       နား၀င္ပီယံရွိလွ

သည္။ စမ္းေခ်ာင္းေလးတစ္စင္းျဖတ္စီးသြားသလိုခံစားရသည္။ ဒီလိုနဲ႕ ဘဏ္ကထုတ္လာတဲ့ေငြဆယ္သိန္း        အကုန္ေျပာင္သြား

သည္။ ေကာင္မေလးေတြလည္း ေငြကုန္မွန္းသိေတာ့ ခဏဟုဆုိကာေပ်ာက္သြားလိုက္တာ ဘယ္ကိုေရာက္သြားမွန္းမသိ။ ေငြဆယ္

သိန္းကုန္ၿပီး ရြာသို႕လက္ဗလာျပန္လာခဲ့သည္။ လြမ္းမိသည္က စားေသာက္ဆုိင္က ေကာင္မေလးကိုပါ။

          အိမ္ကိုျပန္ေရာက္ေတာ့ အိမ္သူသက္ထားဇနီးမယားကအိမ္ေပါက္၀ကထြက္ႀကိဳသည္။     ႀကိဳတာက ေငြပါလာလွ်င္ ဓာတ္

ဆားဖိုးေပးဖုိ႕၊ ေကာက္စိုက္မေတြေပးဖုိ႕ေခ်းထားတဲ့ေငြေတြျပန္ဆပ္ဖုိ႕၊        လယ္ထြန္စက္ေမာင္းဖုိ႕ဆီအေႁကြးယူထားတာေတြကို

ျပန္ဆပ္ဖုိ႕ အတြက္ဘဏ္ေငြကိုေမွ်ာ္ေနတာျဖစ္သည္။ အေႁကြးေတြကပူေနၿပီေလ။     လင္ေတာ္ေမာင္ထံတြင္ေငြတစ္ျပားတစ္ခ်ပ္မွ

ပါမလာေတာ့ လင္မယားႏွစ္ေယာက္ကြဲၾကေလသတည္းေပါ့။ တကယ့္အျဖစ္အပ်က္တစ္ခုျဖစ္သည္။ ေခ်းေငြဆုိသည္က အခ်ိန္တန္

လွ်င္ျပန္ဆပ္ရမည္။ ဒီေန႕ဘဏ္ေငြထုတ္ရင္း ၿမိဳ႕ေပၚမွာအကုန္သံုးလိုက္တာသည္ မိမိေငြမဟုတ္။    ေခ်းေငြသာျဖစ္သည္။ စပါးေပၚ

ခ်ိန္ေရာက္ရင္စပါးေရာင္းၿပီးသာျပန္ဆပ္ေပေတာ့။ ေတာင္သူမ်ားရဲ႕အေႁကြးသံသရာကလည္ေနသည္။      ဘဏ္ေငြထုတ္လုိက္သံုး

လိုက္ ၊စပါးေပၚလိုက္ျပန္ဆပ္လုိက္ျဖစ္သည္။

          လယ္သမားအားလံုးကိုဆိုလိုျခင္းမဟုတ္ပါ။ ထမင္းထုပ္လာေသာအဖုိးအိုဘဏ္မွေခ်းေငြမ်ားအားလံုးအိမ္ကိုျပန္ပါလာသည္။

ခ်င့္ခ်ိန္တတ္ေသာလယ္သမားမ်ားအိမ္သို႕ျပန္ေရာက္ေသာအခါ     သံုးစရာရွိသည္မ်ားကိုတန္ဖုိးရွိရွိအသံုးခ်သူမ်ားလည္းရွိပါသည္။

တစ္ခ်ိဳ႕ေသာလယ္သမားမ်ားအတြက္စိတ္မေကာင္းစရာအျဖစ္မ်ားျဖစ္သည္။ ဒါေတြကိုျပဳျပင္ဖုိ႕ဆုိရင္ ဘယ္သူမွလုိက္လုပ္ေပးလို႕မ

ရ ျပဳျပင္ေပးလို႕မရပါ။ မိမိဘာသာဆင္ခ်ဥ္ပါမွျဖစ္ေသာအရာျဖစ္သည္။ မိမိစိတ္ကိုထိန္းခ်ဳပ္ရင္း ဟုိတုန္းကလို စိုက္ဘဏ္ေခ်းေငြကို

နယ္ေျမအေရာက္လုိက္လံေခ်းေပးခဲ့သည္ကို ေမွ်ာ္လင့္တမ္းတရင္း တကယ့္အျဖစ္အပ်က္မ်ားကို စာဖတ္သူမ်ားသိရွိေစရန္ႏွင့္မလုပ္

မိေစရန္ ေစတနာေကာင္းျဖင့္ေရးသားလိုက္ရပါသည္။

ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)