ဘ၀တကၠသိုလ္

           ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆုိတဲ့စာတန္းကိုေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ယာဥ္ေၾကာတြင္ ကားမ်ားၾကပ္ေနသျဖင့္ ခ်ိဳးေကြ႕ဖုိ႕ကိုေစာင့္လိုက္ရသည္။         အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေလာက္ၾကာသြားသည္။ ဟုိတစ္ခ်ိန္တုန္းကႏွင့္မတူ   ကားဆရာကလည္း စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ႏွင့္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ယာဥ္ေၾကာၾကပ္ေနမွဳကို    ေစာင့္ဆုိင္းလုိက္ၿပီး ရန္ ကုန္တကၠသိုလ္ထဲသို႕ကားကိုခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္။

      ေတြ႕ပါၿပီ။ အဓိပတိလမ္းမႀကီး၊  ဂ်ပ္ဆင္၊ RC ၊ သစ္ပုတ္ပင္စသည္ျဖင့္ျဖစ္လာခဲ့ ၿပီးဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕သို႕ေရာက္လာခဲ့သည္။   ကားကလမ္းျပေပးေသာလူတစ္ ေယာက္၏လမ္းညႊန္ရာေနရာသို႕ ပါကင္ထုိုးလိုက္သည္။       ကားေပၚကဆင္းလိုက္ သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ တူညီ၀တ္စံု၀တ္ထားေသာ      ကင္မရာကိုင္ထားေသာ အမ်ိဳး သားတစ္ဦးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးတုိ႕ေရာက္လာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးအနားကိုေရာက္ လာၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္လို႕ရေၾကာင္းႏွင့္ ၎တုိ႕၏လိပ္စာကတ္ကိုပါထုတ္ေပးသည္။ စာ ေရးသူတုိ႕မိသားစုလည္း ေနာက္ၿပီးရင္ရိုက္ပါမည္ဟုေျပာၿပီး    ကားရပ္သည့္ေနရာမွ လမ္းေလ်ာက္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

        ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကိုေရာက္ဖူးခ်င္၍ စာေရးသူသတင္းစာပညာသင္တန္း တက္စဥ္ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ေလာက္ကတစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့သည္။   သင္တန္းတက္ေဖာ္စာ ေရးသူထက္အသက္ငါးႏွစ္ခန္႕ႀကီးေသာအကိုတစ္ဦးက သူရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ ခဲ့စဥ္က ေနထုိင္ခဲ့ရပံု၊ ေပ်ာ္ခဲ့ရပံုမ်ားကို ေျပာျပသျဖင့္စာေရးသူ ရန္ကုန္မွာေနစဥ္ကာ လပူဆာၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႕လိုက္ပို႕ခိုင္းခဲ့ပါသည္။

        စာေရးသူတုိ႕သင္တန္းတက္ေသာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္ကေန ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ဆီသို႕ ေျခက်င္ေလ်ာက္သြားခဲ့ၾကသည္။   သင္တန္းေဖာ္အကိုက သူတုိ႕ ေနခဲ့ရေသာအိပ္ေဆာင္၊ စာသင္ေဆာင္တုိ႕ကိုလိုက္ျပသည္။   ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ထဲတြင္သာၾကည့္ခဲ့ ဖတ္ခဲ့ရေသာ ကံ့ေကာ္ပင္တန္းရယ္၊ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးရယ္၊ ဂ်ပ္ ဆင္ရယ္၊ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမရယ္ စသည္တုိ႕ကိုၾကည့္ခြင့္ ျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေတာ သားၿမိဳ႕ေရာက္ဖာလူဒါေသာက္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မည္ထင္သည္။   ဦးခ်စ္လက္ဘက္ ရည္ဆုိင္လုိ႕ေျပာလို႕    စာေရးသူတုိ႕လက္ဘက္ရည္တစ္ေယာက္တစ္ခြက္၀င္ကာ ေသာက္လုိက္ၾကသည္။ စာေရးသူတို႕ေတာကလက္ဘက္ရည္ႏွင့္ေတာ့ သိပ္မကြာ သလိုပါပဲ။

     ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကိုခုတစ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့တာက ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ တာပါ။ စာေရးသူအေ၀းသင္တကၠသိုလ္နဲ႕ဘြဲ႕ရတုန္းကလည္း   အေ၀းေရာက္ဘြဲ႕ကို သာယူခဲ့သျဖင့္ မေရာက္ခဲ့ဘူးပါ။ စာေရးသူ၏သမီးျဖစ္သူ   ေဆးဘက္ဆုိင္ရာနည္းပ ညာတကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ယူဖုိ႕  အေၾကာင္းျဖစ္လာ၍ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႕ေရာက္လာခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးက သက္၀င္လွဳပ္ရွားလုိ႕ေနသည္။ သက္ မဲ့မ်ားျဖစ္သည့္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ႀကီးရယ္၊ ဂ်ပ္ဆင္ရယ္၊ RC ရယ္၊ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးရယ္ တုိ႕က သက္ရွိမ်ားလွဳပ္ရွားမွဳေၾကာင့္ သူတို႕လည္းအသက္၀င္လာၾကသည္။     ယခု တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္တာက ၂၀၁၃ခုႏွစ္ျဖစ္သည္။ ရွိရွိသမွ်အသက္၀င္ေနေသာသက္ မဲ့မ်ားကိုေနာက္ခံထားၿပီးမိသားစုတစ္ေတြ ဖုန္းကကင္မရာျဖင့္ ဓာတ္ပံုရုိက္ၾကသည္။ စာေရးသူ၏သမီးျဖစ္သူကေတာ့ ဓာတ္ပံုဆရာမ်ားႏွင့္   သူ၏ဘြဲ႕ယူေသာပံုရိပ္မ်ားကို မွတ္တမ္းေတြတင္လုိ႕ေနပါသည္။

       စာေရးသူဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲေရာက္ၿပီး အခမ္းအနားမစခင္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က    အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုျပန္လည္ေတြးေတာေနမိခဲ့သည္။ စာ ေရးသူတုိ႕ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့     ၁၉၈၇-၁၉၈၈ ပညာသင္ႏွစ္၊ ေက်ာင္းတက္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။  အေရးအခင္းျဖစ္လို႕ရက္(၅၀) ေလာက္ေက်ာင္းပိတ္သြားသည္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္  ေက်ာင္းျပန္တက္ စာသင္ႏွစ္ကုန္ေတာ့ ဆယ္တန္းအတန္းတင္ စာေမးပြဲကို ဧၿပီလဆန္းပိုင္းေလာက္မွာေျဖခဲ့ရာ ေအာင္ျမင္ေအာင္မနည္းႀကိဳးစားေျဖ ခဲ့ရသည္။

     စာေမးပြဲေတြေျဖအၿပီး ၈၈အေရးအခင္းႀကီးကစတင္ပါၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားအသံလႊင္ဌာန မ်ားကလည္း သပိတ္မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္  ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကိုခ်ိန္းေပးလိုက္ပါသည္။ အေရးအခင္းမ်ားေၾကာင့္    အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားေတာင္ပိတ္ထားလိုက္ရသည္။ အေရးအခင္းကာလႀကီးကို   ခါးသီးစြာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ အရပ္ထဲမွာ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ၾကရသည္။     သပိတ္ေမွာက္သူေတြကလည္း သပိတ္စခန္းမ်ားကိုဖြင့္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။

       စာေရးသူတုိ႕လည္းအိမ္ေရွ႕က ကင္းတဲမွာ ေလာက္ေလးခြ၊ ဂ်င္ကလိတုိ႕အျပင္ ဖခင္၏ငွက္ႀကီးေတာင္ဓားတုိ႕ျဖင့္ ကင္းေစာင့္ၾကရသည္္။  ဘယ္ကလာမည္မွန္းမသိ သည့္ ရန္သူဆိုတာႀကီးကို သံေခ်ာင္းေတြေခါက္လုိက္၊    ေအာ္လုိက္ဟစ္လိုက္ျဖင့္မ တည္ၿငိမ္မွဳေတြႏွင့္ ခံစားခဲ့ရသည္။ သပိတ္စခန္းမ်ားတြင္သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ဆုိလား ဘာဆုိလား ၊ လုပ္ေသနတ္ကိုခါးမွာထုိးလ်က္   တပည့္မ်ားက ေခါင္းမွာအနီေရာင္ကို ပတ္လ်က္ၿမိဳ႕ကိုကာကြယ္တာကိုလည္းစာေရးသူေတြ႕ခဲ့ရသည္။    သပိတ္ကိုဖ်က္စီး သည္ဟုသံသယရွိသူမ်ားကိုလည္း     ဘုရားတန္ေဆာင္းမ်ားတြင္ အခ်ဳပ္ခန္းသဖြယ္ လုပ္ကာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသူမ်ားလည္းရွိခဲ့ပါသည္။

     စာေရးသူတို႕ႏုနယ္တဲ့အရြယ္ လမ္းေပၚမွာေခါင္းကိုအနီေရာင္ပတ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး တုိ႕အေရးလုိ႕တုိင္ေပးသူကတုိင္ေပးတာကို  ေနာက္လူမ်ားက တုိ႕အေရးလို႕ လိုက္ေအာ္သည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။    သပိတ္ေမွာက္သူမ်ားအတြက္ ထမင္းထုပ္ မ်ားကိုအိမ္မ်ားက တစ္အိမ္တစ္ထုပ္ေပးရသျဖင့္ စာေရးသူတုိ႕အိမ္ကလည္း ထမင္း ထုပ္ေပးရသည့္အထဲပါခဲ့ၾကသည္။    စာေရးသူက ဘာမွနားမလည္ေသာ္လည္း စာ ေရးသူ၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕     သပိတ္ထဲတြင္ပါခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႕တစ္ ေတြကစာေရးသူထက္ပိုၿပီးႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုသိသူမ်ားအျဖစ္စာေရးသူေတြးခဲ့မိ ပါသည္။

      အိမ္ေရွ႕ကကင္းတဲမွာ ဘယ္ကတက္လာမွန္းမသိတဲ့ ရန္သူကိုေစာင့္ရင္း ေလးခြ ေတြ၊ ဂ်င္ကလိေတြနဲ႕ေနခဲ့ရသည္။     ညဖက္က်ေတာ့ရပ္ကြက္ထဲက မယ္ဒလင္တီး တတ္သူမ်ားကအရက္မူးမူးကေလးနဲ႕ တီးဆုိလုပ္ၾကပါသည္။     ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ခဲ့ရ ပါသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ကင္းတဲမ်ားတြင္ ဖဲ၀ိုင္းမ်ား ၊ ဒုိးဇက္၀ိုင္းမ်ား၊ ေလာင္း ကစား၀ုိင္းမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနပါသည္။   ဒီလုိနဲ႕ တပ္မေတာ္က တုိင္းျပည္ရဲ႕အခ်ဳပ္ အျခာအာဏာကို ထိန္းသိမ္းလိုက္ပါသည္။

       အေရးအခင္းႀကီးလည္းၿငိမ္သက္သြားသည္။ စာေရးသူလည္း တကၠသိုလ္တက္ ခ်င္စိတ္ေတြက တစ္ဖြားဖြားျဖစ္ခဲ့သည္။    ထုိအခ်ိန္က ေခတ္စားေနေသာ စာေရးဆ ရာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ရဲ႕၀တၳဳေတြကိုဖတ္ၿပီး  စာေရးသူရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆုိ တာႀကီးကို စာအုပ္ေတြထဲမွာရင္းႏွီးေနမိသည္။  ဆရာ့ရဲ႕ကဗ်ာေတြထဲမွာစီးေမ်ာေနမိ သည္။ ဆရာရဲ႕ကဗ်ာေတြထဲက  ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့သည္။ ကဗ်ာ ေလးက ႏြယ္ တဲ့။

တစ္ပင္တည္း(ထဲ)

ရင္ထဲကႏြယ္

ခက္ညြန္႕သန္ ႏုသစ္လို႕

ရစ္ပတ္ေႏွာင္တြယ္

သံေယာဇဥ္ ဆုိတာရယ္

ႏြယ္ကေလးတစ္ပင္ေပါ့-----

ရာသီေတြဘယ္လိုေျပာင္းေပမဲ့

ေခါင္းေထာင္လို႕ေက်ာ့။   ။

       ကဗ်ာပါတဲ့စာအုပ္ကေလးကိုရင္ဘတ္ေပၚတင္ရင္း ႏြယ္ဆုိတာကိုလြမ္းမိသည္။ ဘယ္ကလာတဲ့ႏြယ္မွန္းေတာ့မသိ။     စာေရးသူရဲ႕အရြယ္က သစ္ရြက္ေလတုိက္လို႕ လွဳပ္တာကိုေတာင္ရီတဲ့အရြယ္ေလ။

        အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားကိုေတာင္ပိတ္ထားလိုက္ရသျဖင့္ တကၠသိုလ္ဆုိတာ ႀကီးက ဖြင့္ဖို႕မလြယ္ေတာ့ ႏြယ္ဆုိတာလည္းဘယ္ေရာက္မွန္းမသိ။    စာေရးသူအိမ္ မက္ခဲ့တဲ့တကၠသိုလ္ႀကီးကိုမတက္ခဲ့ရေတာ့ပါ။ ဘ၀တကၠသိုလ္ ဆုိတာႀကီးကိုတက္ခဲ့ ရသည္။ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာအရြယ္မွာ      ၾကမ္းတမ္းမွဳေတြႏွင့္ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ရဲ႕ ႏြယ္ဆုိတာႀကီးကိုလည္းမလြမ္းႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဘ၀တကၠ သိုလ္ျဖစ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ၁၈ႏွစ္သားမွာ၀င္ခဲ့ရတယ္။ 

     ေလးႏွစ္ေလာက္ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားခဲ့ၿပီး ျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း အေ၀းသင္တကၠ သုိလ္ဆုိတာကိုပဲတက္ခဲ့ရသည္။      ဘ၀တကၠသိုလ္က ေငြရွာနည္းမ်ားကိုသင္ခဲ့ရၿပီ ေလ။ ခါးသီးစြာ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးကို စာေရးသူနာက်ဥ္းမိသည္။ အေရး အခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြပ်က္ခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့လည္းရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႀကီးက သူႏွင့္မဆုိင္သလိုစာေရးသူကို ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲမွာထုိင္ခြင့္ ျပဳလိုက္ပါသည္။

       ဒီလုိအျဖစ္ဆုိးမ်ိဳးေတြကို စာေရးသူရဲ႕မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ သမီးကိုထပ္ၿပီးမခံစားေစ ခ်င္ပါ။ သမီးသည္           ကံေကာင္းစြာျဖင့္ လူ႕ဘ၀၏ပံုမွန္မ်ားျဖစ္ေသာ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း ၊ အထက္တန္းမ်ားကိုေအာင္ျမင္ၿပီး  ရန္ကုန္ရွိ ေဆးဘက္ဆုိင္ရာနည္း ပညာတကၠသိုလ္ႀကီးကို သမီးတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ စာေရးသူေပ်ာ္ပါသည္။   စာေရးသူ မခံစားခဲ့ရေသာ     တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သမီးကိုအျပည့္အ၀ခံစားေစခဲ့ပါ သည္။

       ခုဆုိရင္ စာေရးသူအိမ္မက္ခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးထဲက ေနရာေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္းေရာက္ခဲ့ရၿပီ။    ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးထဲကဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီးထဲမွာ စာေရးသူရဲ႕ သမီးေလးက    ေဆးဘက္ဆုိင္ရာနည္းပညာဘြဲ႕ကိုယူ ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမွဳရဲ႕အရသာကို    စာေရးသူရဲ႕မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့သမီး အျပည့္အ၀ရရွိလိုက္ပါသည္။   ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားအားလံုးလည္း ဒီမုိကေရစီရဲ႕အရ သာ၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမွဳရဲ႕အႏွစ္သာရေတြကိုခံစားႏုိင္ၾကေစခ်င္ပါသည္။    ဒီလုိမ်ိဳး ဆက္ေတြနဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကိုတည္ေဆာက္ခ်င္ပါသည္။      စာေရးသူတုိ႕ႏုိင္ငံသား မ်ားအားလံုးက ၀ုိင္း၀န္းကူညီၾကပါ။ အတူတစ္ကြ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္အျပစ္ မျမင္ၾကဘဲ လက္တြဲေဆာင္ရြက္သြားၾကပါလို႕ စာေရးသူကတုိက္တြန္းေရးသားလိုက္ ရပါသည္။

 ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)