သုတ ရသေတြကိုသာေတာင့္တေနမိပါေတာ့တယ္

ထုိင္ေနၾကလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ျဖစ္တယ္။ အေပါင္းအသင္းကလည္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိေတာ့အခ်ိန္မွန္ဒီအခ်ိန္ကိုပဲထုိင္ျဖစ္ၾက သည္။စားပြဲထုိးေလးက` ဘာေသာက္မလဲဆရာလို႕´ေမးလာသည္။   ေသာက္ေနၾကအတုိင္းေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္မွာလိုက္သည္။လက္ ဖက္ရည္ကေန႕တုိင္းေသာက္ေနၾကမို႕ေသာက္တာရယ္     အေပါင္းအသင္းေတြေၾကာင့္ရယ္ ဒီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ျဖစ္တာပါ။ ခဏေနေတာ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။        မိတ္ေဆြကရင္းႏွီးတာမၾကာေသးဘူး။ ထပ္ၿပီးေတာ့ အသိတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ၀ုိင္းကစိုျပည္သြားသည္။ စကားေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။          ၿမိဳ႕အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးအ ေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ၊ လူမွဳေရးအေၾကာင္းေတြအစံုျဖစ္သည္။ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း      ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္းေတြပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္စကား၀ိုင္းက အရွိန္ရလာသည္။

စာေပအေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာလုပ္သြားတဲ့စာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္းလည္းပါသည္။     အနီးစပ္ဆံုးစာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္း ေရာက္သြားသည္။ စာေရးဆရာသံုးေရာက္လာေဟာေျပာသြားၾကသည္။ ဆရာေတြကနာမည္ႀကီးစာေရးဆရာေတြျဖစ္သည္။ စကား ေျပာရာမွာလည္း တစ္ဖက္သားကိုညိႈ႕ယူဖမ္းစားႏုိင္ၾကသည္။ ေလယူေလသိမ္းကအစေပါ့။ စာေရးသူက စာေပေဟာေျပာပြဲသြားနား ေထာင္တဲ့အေၾကာင္းကို စကားစလိုက္သည္။က်န္တဲ့မိတ္ေဆြေတြက ဘယ္ဆရာကဘာအေၾကာင္းေဟာသြားသည္။  ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးေပါ့။ သမို္င္းေၾကာင္းကိုပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ေဟာသြားတဲ့စာေရးဆရာကလည္း     သမိုင္းကုိတကယ္ပိုင္ႏုိင္စြာေဟာေျပာသြား သည္။ စာေရးသူေျပာခန္းမေရာက္ပါ။ မိတ္ေဆြေတြေျပာတာကိုသာနားေထာင္လိုက္ရသည္။    လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ေၾကးနီစီမံ ကိန္းအေၾကာင္း၊  တရုတ္ကဘယ္ေလာက္ျမန္မာျပည္ကို ဂုတ္ေသြးစုပ္ထားေၾကာင္း၊ ဆရာေျပာမွအားလံုးသိရေၾကာင္း၊    ဆရာက ဗဟုသုတေတာ္ေတာ္စံုေၾကာင္းေတြကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာၾကသည္။ ဆရာေတြေဟာေျပာၾကတဲ့အထဲမွာ   ဘားရက္အို ဘားမား အေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ဘားရက္အိုဘားမားက     ျမန္မာျပည္ကိုေတာ္ေတာ္ေလးတုိးတက္ေစခ်င္ေၾကာင္းေတြလည္းပါ သည္။ ဘားရက္အိုဘားမားေတာ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္အတြက္အလားအလာေကာင္းေၾကာင္းေတြလည္းပါသည္။

ဘားရက္အိုဘားမားက ျမန္မာျပည္ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါလားလို႕ေတာင္စာေရးသူအေတြး၀င္မိသည္။ စာေရးသူတစ္ခုစဥ္းစားမိသည္။ စာေရးသူတုိ႕အိမ္သားမ်ားေကာင္းစားေရးကို အိမ္ေဘးကမိသားစုကလုိလားသည္မွာ ျဖစ္ႏုိင္စရာရွိပါ့မလားလို႕ပါ။ စာေရးဆရာေတြ ေဟာေျပာေနၾက ေခတ္စားေနတဲ့လူေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ စာေရးသူနားေထာင္ေနပါသည္။ ဆရာေတြကမိမိတို႕ကို သမၼတ လုပ္ခုိင္းရင္ေတာင္မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ မိမိတုိ႕တုိင္းျပည္တုိးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ        စာေရးဆရာေတြကမွန္တာကို ေထာက္ျပရမွာေပါ့ဆုိတာေတြလည္းပါသည္။ သမၼတႀကီးက ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ မေကာင္းဘူး။     ဘယ္၀န္ႀကီးလုပ္တာေတြက ျပည္သူလူထုမ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ဘူး။ ပညာေရးက ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြထက္ေနာက္က်ေနေၾကာင္းေတြလည္းပါသည္။   က်န္းမာ ေရးက႑ကိုလည္းအတုိင္းအတာတစ္ခုအထိလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေျပာင္းဖို႕လိုေၾကာင္းေတြလည္းစံုလုိ႕ပါ။    နားေထာင္ရတာေတာ္ ေတာ္ေကာင္းပါသည္။စာေရးသူရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြကလည္း ပညာတတ္လူတန္းစားေတြဆုိေတာ့သူတို႕အျမင္ေတြကိုလည္းထည့္ေဆြး ေႏြးၾကသည္။ စကား၀ုိင္းက တစ္ျဖည္းျဖည္းအရွိန္ရလာသည္။

အရွိန္ရလာတဲ့စကား၀ုိင္းက အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္းေတြက မပါမျဖစ္ပါလာသည္။ တုိင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူေတြေကာင္းတာမ ေကာင္းတာက ေ၀ဖန္မယ္ဆုိရင္ျပည္သူကတင္ေျမွာက္ထားတဲ့အစိုးရဆုိေတာ့ ျပည္သူေတြနဲ႕    အနည္းငယ္ေတာ့သက္ဆုိင္သည္။ ျပည္သူေတြကတင္ေျမွာက္ထားတာျဖစ္သည္။ မေကာင္းဘူးဆိုရင္ဘယ္ေနရာမွာလိုအပ္ေနတာလဲ      မိမိတို႕တင္ေပးထားတဲ့လႊတ္ ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြရွိတယ္။ သူတုိ႕ကတဆင့္တရား၀င္တင္ျပၿပီးလုပ္ေဆာင္ၾကဖို႕လုိမယ္လို႕စာေရးသူကေျပာေတာ့  မိတ္ေဆြ မ်ားက စာေရးသူကိုမင္းကအစိုးဖက္ကလူလားလို႕၀ုိင္းေမးၾကပါသည္။

စာေရးသူက သူတုိ႕ေမးခြန္းကိုေျဖရာမွာ ခုဆုိရင္လႊတ္ေတာ္ရယ္ ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရယ္၊ တရားေရးရယ္ဆုိၿပီး   မ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္နဲ႕တုိင္း ျပည္ကိုဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို သိၾကမွာပါ။ ေနာက္ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႕ေခၚတဲ့   မီဒီယာကိုလည္း  လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို လည္းေပးထားၿပီးျဖစ္သည္။ သမၼတႀကီးကလည္း ျပည္သူေတြအသံကိုနားေထာင္ၿပီး မထားသင့္ဘူးဆုိတဲ့  သူေတြကို အနားေပးတာ တုိ႕စစ္ေဆးတာတို႕လုပ္ေနတာလည္းအားလံုးအျမင္ျဖစ္သည္။ ဒါဆုိရင္အစိုးရလုပ္တာကို ျပည္သူေတြကလည္းတစ္ဖက္တစ္လမ္း ကကူညီသင့္တာေပါ့လုိ႕စာေရးသူေျပာျဖစ္သည္။

ဆက္ၿပီးစာေရးဆရာမ်ားအေၾကာင္းကိုဆက္ေျပာျဖစ္သည္။ စကား၀ုိင္းက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားမွာစိုးလို႕ပါဟုေျပာလိုက္ရသည္။  စာေရး သူငယ္စဥ္ (၉)တန္းႏွစ္ေလာက္က ၿမိဳ႕ကိုစာေရးဆရာေတြလာၿပီး ေဟာေျပာပြဲလုပ္တာကိုသြားၿပီးနားေထာင္ဖူးသည္။   သုတရသစံု စြာဆရာမ်ားက ေဟာေျပာသြားသည္။ နားေထာင္ရတာ ဗဟုသုတေတြ စိတ္ခြန္အားေတြေတာ္ေတာ္ရခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဆုိရင္လည္း ပညာေတြတတ္ေအာင္သင္ဖုိ႕စာအုပ္စာေပေတြဖတ္ဖုိ႕လမ္းညႊန္သြားၾကတာေတြကိုနားေထာင္ရသည္။   ႏုိင္ငံတစ္ကာ မွာဘယ္လိုေတြပညာေရးကိုလုပ္ေနေၾကာင္း၊ နည္းပညာေတြတုိးတက္ေနသျဖင့္ ထုိနည္းပညာေတြေနာက္လိုက္ႏုိင္  ေအာင္ႀကိဳးစား ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သုတေတြေတာ္ေတာ္စံုစံုလင္လင္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ႏွလံုးသားကို အဟာရျဖစ္ေစသည့္ စိတ္ကုိႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေစသည့္ ရသစာေပမ်ားကိုဖတ္ဖို႕၊ ရသစာေပေတြကိုေလ့လာလိုက္စားမွရိုးရာယဥ္ေက်းမွဳေတြကိုထိန္းသိမ္းႏုိင္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ လည္းပါသည္။ လက္ခုပ္တီးတာေတာ့နည္းသည္။ ဒါေပမဲ့လက္ခုပ္သံထက္တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အရာေတြကို စာခ်စ္သူမ်ားထံမွဆရာ မ်ားရသြားသည္ကေတာ့ ေျပာျပစရာေတာင္လုိမည္မထင္ပါ။

ယခုေနာက္ပိုင္းေဟာေျပာပြဲလုပ္ၾကတာကို လာေဟာေျပာၾကတဲ့ဆရာေတြထဲမွာ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္၊     ဆရာေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာဦးေအာင္သင္းနဲ႕ခုေနာက္ပိုင္းလူငယ္စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆရာလင္းသိုက္ညြန္႕၊   ဆရာဖူးေက်ာ္ဇင္စသည့္ တုိ႕ေလာက္သာသုတရသစာေပမ်ားကိုၾကားရေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ်ားမွာ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း၊          အစိုးရမေကာင္း ေၾကာင္းတုိ႕ကိုသာေဟာေျပာၿပီး ပရိသတ္ရဲ႕လက္ခုပ္သံေတြကိုခံယူေနၾကတာေတြ႕သည္။     ဥပမာ မီးမလာသည့္အေၾကာင္းေဟာ ေျပာသည္ဆုိပါေတာ့ ဘယ္လိုေၾကာင္းမီးမလာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ေတြကဘာေတြ၊    ဘယ္လိုေတြလုပ္ရင္ေကာင္းမည္၊ ႏုိင္ငံတစ္ကာမွာဘယ္လုိေတြ လွ်ပ္စစ္မီးကိုရရွိေအာင္သံုးစြဲေနသည္။ ေလ့လာသင့္သည္၊          ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသင့္သည္။ စသည္ျဖင့္ ေထာက္ျပကာေဆြးေႏြးေဟာေျပာလွ်င္ေကာင္းမည္။ ခုေတာ့အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္းကိုပယ္ပယ္နယ္နယ္ေဟာေျပာသည္။     ပရိ သတ္ဆီကလုပ္ခုပ္သံကိုအားရပါးရယူသြားသည္။ ဘာတစ္ခုမွျပန္မေပးခဲ့ပါ။        အဲဒါအျပင္လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပေအာင္လုပ္သြား ေသးသည္။ ဇာတ္သဘင္ေလာကႀကီး တြင္ေျပာေနၾကစကားေလးရွိပါသည္။    ဇာတ္သမားျပန္ရင္မွတ္သားစရာက်န္ခဲ့သည္တဲ့။ ခု ေတာ့ဆရာေတြျပန္သြားသည္။ က်န္ခဲ့တာေတာ့ေ၀ဒနာေတြျဖစ္သည္။    တုိ႕ျမန္မာျပည္ႀကီးေတာ္ေတာ္ေလးေခတ္ေနာက္က်ေနပါ့ လားလို႕ျဖစ္သြားၿပီးစိတ္ဓာတ္က်သြားသည္။ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့အတူတူမထူးပါဘူးကြာ      ျပန္အိပ္ေနတာပဲေကာင္းပါတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေလးေတြသာ၀င္က်န္ခဲ့ၾကပါသည္။ စာေရးဆရာဆုိတာ သမိုင္းကိုသယ္ေဆာင္ၾကတဲ့ သူမ်ားျဖစ္သည္။ အရင္တုန္းကေရးခဲ့ တာေတြကို ေနာက္လူမ်ားအဆက္မျပတ္သိေအာင္ဆက္လုပ္ေပးေနေသာ ေပါင္းကူးတံတားမ်ားဆုိရင္လည္းမမွားႏုိင္ပါ။ သူတို႕ေတြ ကလမ္းျပၾကယ္ေကာင္းေတြျဖစ္ဖုိ႕လုိပါသည္။ အဲဒီလုိ႕ေတြကို စာေရးသူကေျပာေတာ့ စကား၀ုိင္းကေတာ္ေတာ္ေလးၿငိမ္သြားသည္။ စာေရးသူကိုမိတ္ေဆြမ်ားက မေက်နပ္ၾကပါ။ စာေရးသူဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ စာေရးသူမွာလည္း   စာေရးသူအျမင္ကိုေျပာခြင့္ရွိပါ သည္။ အစိုးရကို မေကာင္းဘူးလို႕ေျပာတဲ့သူေတြရွိသလို ေကာင္းတယ္လို႕ေျပာတဲ့သူေတြရွိသည္။ အဲဒီအထဲမွာ စာေရးသူတစ္ဖက္ ဖက္ကေတာ့ပါမွာပါ။

စာေရးသူကိုမိတ္ေဆြမ်ားက မင္းကအစိုးဖက္က လုိက္ေျပာေနတယ္လို႕ေျပာသည္။    အစိုးရသည္စာေရးသူတစ္ေယာက္ထဲရဲ႕အစိုး ရမဟုတ္ပါ။ ျပည္သူအားလံုးရဲ႕အစိုးရျဖစ္သည္။ အစိုးရ၏ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္မ်ားကိုေထာက္ျပရာမွာလည္း      ဥပေဒေၾကာင္းအရ ေထာက္ျပတာမ်ိဳးပဲျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေနာက္တစ္ခုက တုိင္းျပည္ကုိအုပ္ခ်ဳပ္ရမွ ျပည္သူေတြအတြက္လုပ္ေပးလုိ႕ရသည္ဟုထင္သည့္ လူမ်ားလည္းရွိေသးသည္။ ဒါေတြသည္ တကယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးလို႕ထင္ပါသည္။ တုိင္းျပည္တုိးတက္ဖုိ႕ဆုိရင္  ဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ ျဖစ္မိမိတုိ႕ဘာေတြကူလုပ္ေပးႏုိင္မလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေပးလို႕ရမလဲ၊ လုပ္ေပးလို႕ရတဲ့ေနရာကေန  လုပ္ေပးတာမေကာင္းတာဘူးလား ဗ်ာ။ စာေရးသူေဟာေျပာပြဲမ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါသည္။

ေဟာေျပာပြဲေတြမွာတုိင္းျပည္တုိးတက္ေအာင္ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ၊ လူငယ္ေတြဘ၀ေအာင္ျမင္ဖုိ႕ဘာေတြလုပ္ရမလဲ၊   ႏိုင္ငံတစ္ ကာနဲ႕ယွဥ္တဲ့အသိေတြ၊ပညာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြကိုေဟာေျပာေပးၾကပါ။ စာေရးသူစာေရးသည့္အဆင့္သည့္  စာေရးဆရာႀကီးမ်ား ကိုမယွဥ္ႏုိင္ပါ။ သို႕ေသာ္စာေရးသူသည္ စာေတြကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားေရးရင္း   တုိင္းျပည္ကိုကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္အ က်ိဳးျပဳရင္း စာေရးဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ သုတရသစာေပမ်ားကိုေတာင့္တေနမိပါေတာ့သည္။

ေန၀င္းေဇာ္ (ျမန္ေအာင္)