ပညာအေမြပဲေပးႏိုင္မယ္

              စာေရးသူ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ဆုိင္ကယ္ျပင္ဆုိင္သို႔ဆုိင္ကယ္ျပင္ရန္ သြားခဲ့သည္။ ေန႔လယ္ပိုင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ဆုိင္ကယ္လာျပင္သည့္သူမရွိသေလာက္ျဖစ္ ေနသည္။  စာေရးသူလည္းဆုိင္ကယ္ကိုဆုိင္အတြင္းသို႔ထုိးလိုက္ၿပီးဆုိင္ကယ္ျပင္ခ်င္ သည့္အေျခအေနကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပကာ ျပင္ေပးဖုိ႔ေျပာလိုက္သည္။

             ဆုိင္ကယ္ျပင္ဆုိင္အတြင္းသို႔စ၀င္၀င္ခ်င္းျမင္ကြင္းကၾကည္ႏူးစရာပါ။ မိတ္ ေဆြကဆုိင္ကယ္ျပင္ဆုိင္ပိုင္ရွင္စက္ဆရာျဖစ္သည္။   တပည့္သံုးဦးႏွင့္အတူဂ်ာနယ္ တစ္ေယာက္တစ္ေစာင္ကိုင္ကာဖတ္ေနၾကသည္။     စာေရးသူဆုိင္ကယ္ျပင္မည့္အ ေၾကာင္းေျပာၿပီး  ဆုိင္ကယ္ထုိးလုိက္ေသာအခါအားလံုးဖတ္လက္စဂ်ာနယ္မ်ားကိုခ် ၿပီးစာေရးသူ၏ဆုိင္ကယ္ကိုျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။

          စာေရးသူလည္း သူတို႔စာထုိင္ဖတ္သည့္ေနရာတြင္၀င္ထုိင္ရင္းဂ်ာနယ္မ်ားကို လွန္ေလ်ာၾကည့္ေနမိသည္။ မိတ္ေဆြစက္ဆရာက  ဘယ္ဟာကိုျဖဳတ္္ရမည္ဘယ္လို လုပ္ရမည္စသည္ျဖင့္ညႊန္ၾကားရင္းစာေရးသူအနီးလာထုိင္သည္။

         `ဆရာတပည့္ေတြဂ်ာနယ္တစ္ေယာက္တစ္ေစာင္နဲ႔တယ္ဟုတ္ေနပါလား´လုိ႔ စာေရးသူကမိတ္ေဆြကိုေျပာလိုက္ေတာ့ မိတ္ေဆြက`ဟုတ္တယ္၊ အိမ္ကဂ်ာနယ္အ ေဟာင္းေတြေရာအသစ္ေတြေရာယူၿပီး  ခုလိုအလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာစာဖတ္ခုိင္း ေနရတာဟုေျပာသည္။ ဆက္ၿပီးေတာ့မိတ္ေဆြက   `သူတို႔တစ္ေတြကအတန္းပညာ ကိုဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္မသင္ခဲ့ၾကရဘူး၊       ေလးတန္းေလာက္အထိေတာ့သင္ဖူးၾက တယ္၊ အျပင္မွာတစ္ခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြကိုလုပ္ရင္း  ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုေရာက္လာတာ၊ သူ တုိ႔ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာမွမဟုတ္ဘူး     ဘယ္ေနရာမွာပဲလုပ္လုပ္အဆင္ေျပေအာင္လုိ႔စာ ဖတ္ခုိင္းေနရတာ´ ဟုေျပာလာသည္။

           မိတ္ေဆြ၏ေျပာစကားႏွင့္စိတ္ကူးကိုစာေရးသူခ်ီးက်ဴးမိသည္။ သူ႔ဆီမွာဆုိင္ ကယ္ျပင္သည့္ပညာလာသင္သည့္တပည့္မ်ားကို  ဆိုင္ကယ္ျပင္သည့္ပညာသာမက စာဖတ္ျခင္းအေလ့အက်င့္ကိုပါသင္ေပးေနသည္။ ေကာင္းမြန္သည့္စိတ္ကူး၊ မြန္ျမတ္ သည့္ေစတနာျဖစ္သည္။

              မိတ္ေဆြလည္းဆုိင္ကယ္ျပင္သည့္တပည့္မ်ားဖက္လွည့္ကာလုိအပ္သည္ မ်ားကိုသူကိုယ္တုိင္ျပင္ေပးရင္းတစ္ခါတည္းသင္ေပးေနျပန္သည္။    အားလံုးလိုအပ္ သည္မ်ားကိုျပင္ဆင္ၿပီးသြားေတာ့ အေရးမႀကီးသည့္ျပန္တပ္ဆင္ရမည့္အပိုင္းမ်ားကို တပည့္မ်ားကိုတပ္ခို္င္းကာစာေရးသူရွိရာထုိင္ခံုသို႔ျပန္လာသည္။

                 စာေရးသူကလည္းမိတ္ေဆြကို`ခုလိုသူတို႔တစ္ေတြကိုစာဖတ္ခုိင္းတဲ့အ ေလ့အက်င့္ဘယ္လိုရတာလဲ´လုိ႔ေမးလိုက္သည္။  မိတ္ေဆြက `ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ကို စာေရးဆရာေတြလာၾကတယ္၊ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္တယ္၊      ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လည္းလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္၊ စာေရးဆရာေတြရဲ႕တုိက္တြန္းခ်က္နဲ႔ခုလိုစိတ္ကူးရသြားတာ ပါ´တဲ့။

                 ေနာက္ထပ္မိတ္ေဆြေျပာတာက`သူတုိ႔တစ္ေတြကိုအားတဲ့အခ်ိန္မွာစာ ဖတ္ခုိင္းထားတယ္၊   ကၽြန္ေတာ္လည္းသူတုိ႔နဲ႔အတူစာဖတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့အားတဲ့အ ခ်ိန္မွာဖတ္ထားတဲ့စာေလးေတြကိုအျပန္အလွန္ျပန္ၿပီးေျပာျပၾက၊  ေဆြးေႏြးၾက၊ျငင္းခံု ၾကတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ဟာေပ်ာ္ဖုိ႔အေကာင္းဆံုးပဲ၊   သူတုိ႔ကသူတုိ႔ဖတ္ၿပီးရလုိက္တဲ့အ သိကိုျပန္ေျပာျပတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လြဲတာေတြရွိတာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့လည္းကၽြန္ ေတာ္ကျပန္တည့္ေအာင္ေဆြးေႏြးေပးလိုက္တယ္၊  ခုေနာက္ပိုင္းသူတို႔စာဆတ္ရတာ ကိုေပ်ာ္ေနၾကၿပီဗ်´လို႔ေျပာသည္။

          စာေရးသူရင္ထဲမွာလွိဳက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ မိတ္ေဆြ၏ယခုလိုလုပ္ကိုင္ေပး ေနသည့္မိတ္ေဆြ၏လုပ္ရပ္ကိုသာဓုေခၚေပးမိသည္။    မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အလွဴ ႀကီးတစ္ခုေပးေနသည္ဟုစာေရးသူမွတ္ခ်က္ျပဳပါသည္။   စာေရးသူ၏မိခင္ကစာေရး သူတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကိုခဏခဏေျပာသည့္စကားေလးရွိသည္။ `သားတို႔သမီးတို႔ ကိုအေဖတုိ႔အေမတုိ႔ကပစၥည္းဥစၥာအေမြမေပးႏုိင္ဘူး၊         ပညာအေမြပဲေပးႏုိင္မယ္၊  ပညာတတ္ေအာင္သင္ၾက´တဲ့။

            စာေရးသူတို႔ၿမိဳ႕ကိုစာေရးဆရာမ်ားလာၿပီးစာေရးသူတို႔ၿမိဳ႕က ႏုိင္ငံေရးပါတီ ေတြကလူငယ္မ်ား၊     အရပ္ဖက္လူမွဳေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွလူငယ္မ်ားနဲ႔ေဆြးေႏြးပြဲ ေလးမ်ားကိုတစ္ႏွစ္တစ္ခါလုပ္ျဖစ္သည္။     ေဆြးေႏြးပြဲမွာစာေရးဆရာအသင္းကဖြင့္ လွစ္ထားတဲ့စာၾကည့္တုိက္ရဲ႕စာၾကည့္တုိက္မွဴးက       ကေလးေတြစာမဖတ္ၾကဘူး၊ ဂိမ္းဆုိင္ေတြ၊ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြမွာ  အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတယ္လို႔စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာေဆြးေႏြးလာေတာ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က   စာၾကည့္တုိက္မွဴးကိုျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးလုိက္တဲ့စကားကမွတ္သားစရာပါ။

            ကေလးေတြစာၾကည့္တုိက္ကိုမလာတာကေလးေတြရဲ႕အျပစ္တစ္ခုတည္းမ ဟုတ္ပါဘူး၊ လူႀကီးေတြကစာၾကည့္တုိက္ကိုသြားဖုိ႔၊ စာဖတ္ဖို႔မတုိက္တြန္းဘူး၊ သူတုိ႔ ကိုယ္တိုင္ကလည္းစာမဖတ္ၾကဘူး၊ စာၾကည့္တုိက္ကိုမသြားဘူး၊  လက္ဦးဆရာေတြ ျဖစ္တဲ့မိဘနဲ႔ဆရာေတြရဲ႕သြန္သင္ဆံုးမမွဳေၾကာင့္လို႔ေျဖသြားပါတယ္။

            မွန္ပါသည္။ လက္ဦးဆရာေတြျဖစ္တဲ့မိဘနဲ႔ဆရာမ်ားမွာလုိအပ္မွဳေပါင္းမ်ား စြာရွိေနပါသည္။ ေလာကႀကီးကိုေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္ေတြေရာက္လာၾကဦးမည္။ ပထ မေလာကႀကီးထဲကိုေရာက္လာတဲ့သူမ်ားက      ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားကိုအေမြေပးခဲ့ရ မည္။ သမိုင္းေကာင္းေတြခ်န္ထားေပးရမည္။ အသိနဲ႔ယွဥ္တဲ့ပညာေတြကိုသင္ေပးၾက ရမည္။

             စာေရးသူရဲ႕တပည့္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းအနည္းငယ္ေျပာျပလိုပါသည္။ သူ႔ကုိသူ႔မိဘကေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။          အလယ္တန္းေလာက္အေရာက္မွာ ေက်ာင္းဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ေက်ာင္းထြက္ၿပီး   လယ္ထဲအလုပ္ကို၀င္လုပ္ခဲ့ သည္။ ေနာက္မိန္းမရသည္။ ရသည့္မိန္းမကလည္း    အတန္းပညာမတတ္သလိုစာ လည္းမတတ္။ ဒီလုိနဲ႔သူတုိ႔တစ္ေတြဘ၀ကုိပင္ပန္းစြာရုန္းကန္ရင္း  သူတို႔ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ ေတြျဖစ္တဲ့သားသမီးေတြေမြးဖြားၾကသည္။

        အႀကီးေကာင္ကေလးတန္းသံုးခါက်လုိ႔ေက်ာင္းထြက္ခုိင္းလိုက္သည္။ အလတ္ မကေတာ့ေသစာရွင္စာဖတ္တတ္ရင္ေတာ္ၿပီဆုိၿပီး   ငါးတန္းအေရာက္မွာေက်ာင္းက ထြက္ခုိင္းၿပီး အိမ္မွာထမင္းဟင္းခ်က္ခုိင္းကေလးထိန္းခုိင္းလိုက္သည္။         အႀကီး ေကာင္ကိုေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေထာင္ရသည့္ပန္းရံအလုပ္သမားအျဖစ္ခုိင္းလိုက္ သည္။ သူကေတာ့အရက္ကေလးတစ္ျမျမ။

          တပည့္ကစာေရးသူ၏ဆန္စက္ထဲတြင္အလုပ္လုပ္ရင္း သူ႔သားအႀကီးေကာင္ အသက္တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားေလာက္မွာ    စာေရးသူ၏အလုပ္ထဲသို႔ေခၚၿပီးလာအပ္ သည္။ သူနဲ႔အတူတြဲလုပ္လိုက္သည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ စပါးအ၀င္အထြက္စာရင္းေရး ေနၾက လုပ္သားအလုပ္မဆင္းသျဖင့္ တပည့္ရဲ႕   သားကိုေခၚၿပီးစာေရးသူကေရးခုိင္း လိုက္သည္။ ဒီမွာတင္ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ တပည့္၏သားစာလံုး၀မေရးတတ္။ စာေရးသူလည္းေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားသည္။

              တပည့္ကေျပာေတာ့ သူ႔သားေလးတန္းႏွင့္ေက်ာင္းထြက္လုိက္ရသည္ဟု ေျပာသည္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားကစာလံုး၀မေရးတတ္တာကိုစာေရးသူကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳလုိက္ရသည္။ တပည့္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့     `ဟုတ္တယ္အကိုေရ၊ ဘယ္လိုမွစာ သင္လုိ႔မရလုိ႔ေက်ာင္းထုတ္ထားလုိက္တာ´တဲ့။ ဟုတ္ပါ့မလား၊  စာသင္မရတာလား၊ မိဘကိုယ္တုိင္ကစိတ္မ၀င္စားတာလား၊  သင္ေပးခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကဆရာဆရာမေတြပဲ တစ္ကယ္မသင္လိုက္ၾကတာလားလို႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။

                သိပ္မၾကာခင္မွာလုပ္သားတစ္ေယာက္အလုပ္ထြက္သြားလို႔ေနာက္ထပ္ လုပ္သားတစ္ေယာက္အသစ္ေခၚလိုက္သည္။   အသစ္ေရာက္လာသည့္လုပ္သားက တပည့္၏သားႏွင့္မတိမ္းမယိမ္းပါ။ အသစ္ေရာက္လာသည့္ကေလးရက္ကေလးနည္း နည္းရလာတာႏွင့္ စာေရးသူထုိလူငယ္ကိုစမ္းသပ္လိုက္သည္။       တုိက္ဆုိင္စြာသူ လည္းစာမတတ္ပါ။ ဘယ္သူ႕မွာအျပစ္ရွိေနၿပီလဲ။   မိဘေတြေရာ၊ ဆရာဆရာမေတြ ေရာအိမ္နီးပတ္၀န္းက်င္ကသူမ်ားမွာပါ အျပစ္ရွိေနပါၿပီ။

            စာေရးသူလည္း မိမိမွာတာ၀န္ရွိသည္ဟုခံယူၿပီးႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုစာဖတ္ တတ္ေအာင္စာစသင္ပါေတာ့သည္။ စာေရးသူအားလပ္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္သူတို႔ကို သင္ေပးသည္။ က်န္သည့္လုပ္သားစာဖတ္တတ္သူမ်ားကိုေတာ့ သတင္းစာ၊ဂ်ာနယ္ မ်ားဖတ္ခုိင္းၿပီး သူတုိ႔ကိုေတာ့ စာသင္ေပးလိုက္သည္။      သိပ္မၾကာခင္မွာပဲပထမ တပည့္ရဲ႕     ကေလးႏွင့္တပည့္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရန္ကုန္မွာအလုပ္လုပ္မည္ဆုိၿပီး အလုပ္ကထြက္သြားၾကသည္။ တပည့္ရဲ႕ကေလး စာမဖတ္တတ္ေသးပါ။

        စာေရးသူစိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလုိမိဘမ်ိဳးနဲ႔ေနရတဲ့သားသ မီးေတြစာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံမွာဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနၿပီလဲ။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ဘ၀ ကသနားစရာတကယ္ေကာင္းသည္။ ေခတ္စားေနသည့္ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား ကိုၾကည့္လွ်င္သူမ်ားစာဖတ္ျပမွသူတို႔သိၾကရသည္။ ရင္နာစရာေကာင္းလိုက္သည့္အ ျဖစ္မ်ားပါ။ အမ်ားသူငါအသံုးျပဳၾကေသာသန္႔စင္ခန္းမ်ားကိုသြားရင္ေတာင္   က်ား/မ ခြဲထားတာမဖတ္တတ္သည့္အျဖစ္မ်ားပါ။       မ်က္လံုးေကာင္းေနပါရဲ႕နဲ႔ကန္းေနၾက သည္ဟုစာေရးသူကေျပာခ်င္ပါသည္။

               စာေရးသူတို႔ၿမိဳ႕မွာေက်ာင္းျပင္ပသင္ မူလတန္းပညာေရးေက်ာင္းေတြထူ ေထာင္ၿပီးသင္ေပးေနသည္။ ကူညီၾကသူေထာက္ပံ့ၾကသူေတြကမ်ားသည္။   ဆရာမ ေလးေတြကလည္းႀကိဳးစားပမ္းစားသင္ေပးၾကသည္။     ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကိုမုန္႔မ်ား၀ယ္ေကၽြးၿပီးေတာင္  သင္ေပးတာကိုစာေရးသူေတြ႕ဖူး သည္။

                    စာသင္ေက်ာင္းေတြကိုမိဘေတြကိုယ္တုိင္ကလႊတ္ေပးဖုိ႔လိုေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းျပင္ပပညာေရးမွာသင္တန္းစဖြင့္ခါစက ေက်ာင္းသားမ်ားအမ်ားအျပားတက္ ၾကေသာ္လည္းေနာက္ပိုင္းစာသင္ႏွစ္ကုန္ေသာအခါမွာ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္ကိုစာေရးသူလက္ေတြ႕သိခဲ့ရသည္။  စာေရးသူေလ့လာၾကည့္ေတာ့ တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြဖက္က    အားႀကိဳးမာန္တက္ရွိေသာ္လည္း မိဘ မ်ားဖက္က အားနည္းခ်က္မ်ားရွိေနသည္ကိုေတြ႕ခဲ့ရသည္။

              စာေရးသူနိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။ စာေရးသူတို႔ႏုိင္ငံေရးပညာေရးစနစ္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနပါၿပီ။ အားလံုးကလည္း၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကပါၿပီ။ ႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ ပညာေရးက႑ဟာအမွန္တကယ္အေရးႀကီးေၾကာင္းကို လည္းသိျမင္ေနၾကပါၿပီ။ စာေရးသူတို႔လူမ်ိဳးေတြပညာတတ္ဖုိ႔၊ ပညာေတြတတ္ၿပီးရင္ လည္း ပညာေတြကိုအသံုးခ်ဖို႔ ၊ ျပန္ၿပီးေ၀ငွဖုိ႔ ၊   ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္အက်ိဳးျပဳဖုိ႔နဲ႕စာ တတ္သူမ်ားကလည္းစာေတြဖတ္ၾကရင္း  ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားကိုေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးဖို႔တုိက္တြန္းလုိက္ပါရေစဗ်ာ။   

             ။

ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)