ပညာအေမြပဲေပးႏိုင္မယ္

              စာေရးသူ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ဆုိင္ကယ္ျပင္ဆုိင္သို႔ဆုိင္ကယ္ျပင္ရန္ သြားခဲ့သည္။ ေန႔လယ္ပိုင္းျဖစ္ေနသျဖင့္ဆုိင္ကယ္လာျပင္သည့္သူမရွိသေလာက္ျဖစ္ ေနသည္။  စာေရးသူလည္းဆုိင္ကယ္ကိုဆုိင္အတြင္းသို႔ထုိးလိုက္ၿပီးဆုိင္ကယ္ျပင္ခ်င္ သည့္အေျခအေနကိုအက်ိဳးအေၾကာင္းေျပာျပကာ ျပင္ေပးဖုိ႔ေျပာလိုက္သည္။

             ဆုိင္ကယ္ျပင္ဆုိင္အတြင္းသို႔စ၀င္၀င္ခ်င္းျမင္ကြင္းကၾကည္ႏူးစရာပါ။ မိတ္ ေဆြကဆုိင္ကယ္ျပင္ဆုိင္ပိုင္ရွင္စက္ဆရာျဖစ္သည္။   တပည့္သံုးဦးႏွင့္အတူဂ်ာနယ္ တစ္ေယာက္တစ္ေစာင္ကိုင္ကာဖတ္ေနၾကသည္။     စာေရးသူဆုိင္ကယ္ျပင္မည့္အ ေၾကာင္းေျပာၿပီး  ဆုိင္ကယ္ထုိးလုိက္ေသာအခါအားလံုးဖတ္လက္စဂ်ာနယ္မ်ားကိုခ် ၿပီးစာေရးသူ၏ဆုိင္ကယ္ကိုျပင္ဆင္ၾကေတာ့သည္။

          စာေရးသူလည္း သူတို႔စာထုိင္ဖတ္သည့္ေနရာတြင္၀င္ထုိင္ရင္းဂ်ာနယ္မ်ားကို လွန္ေလ်ာၾကည့္ေနမိသည္။ မိတ္ေဆြစက္ဆရာက  ဘယ္ဟာကိုျဖဳတ္္ရမည္ဘယ္လို လုပ္ရမည္စသည္ျဖင့္ညႊန္ၾကားရင္းစာေရးသူအနီးလာထုိင္သည္။

         `ဆရာတပည့္ေတြဂ်ာနယ္တစ္ေယာက္တစ္ေစာင္နဲ႔တယ္ဟုတ္ေနပါလား´လုိ႔ စာေရးသူကမိတ္ေဆြကိုေျပာလိုက္ေတာ့ မိတ္ေဆြက`ဟုတ္တယ္၊ အိမ္ကဂ်ာနယ္အ ေဟာင္းေတြေရာအသစ္ေတြေရာယူၿပီး  ခုလိုအလုပ္အားတဲ့အခ်ိန္ေလးမွာစာဖတ္ခုိင္း ေနရတာဟုေျပာသည္။ ဆက္ၿပီးေတာ့မိတ္ေဆြက   `သူတို႔တစ္ေတြကအတန္းပညာ ကိုဆံုးခန္းတုိင္ေအာင္မသင္ခဲ့ၾကရဘူး၊       ေလးတန္းေလာက္အထိေတာ့သင္ဖူးၾက တယ္၊ အျပင္မွာတစ္ခ်ိဳ႕အလုပ္ေတြကိုလုပ္ရင္း  ကၽြန္ေတာ့္ဆီကိုေရာက္လာတာ၊ သူ တုိ႔ကၽြန္ေတာ့္ဆီမွာမွမဟုတ္ဘူး     ဘယ္ေနရာမွာပဲလုပ္လုပ္အဆင္ေျပေအာင္လုိ႔စာ ဖတ္ခုိင္းေနရတာ´ ဟုေျပာလာသည္။

           မိတ္ေဆြ၏ေျပာစကားႏွင့္စိတ္ကူးကိုစာေရးသူခ်ီးက်ဴးမိသည္။ သူ႔ဆီမွာဆုိင္ ကယ္ျပင္သည့္ပညာလာသင္သည့္တပည့္မ်ားကို  ဆိုင္ကယ္ျပင္သည့္ပညာသာမက စာဖတ္ျခင္းအေလ့အက်င့္ကိုပါသင္ေပးေနသည္။ ေကာင္းမြန္သည့္စိတ္ကူး၊ မြန္ျမတ္ သည့္ေစတနာျဖစ္သည္။

              မိတ္ေဆြလည္းဆုိင္ကယ္ျပင္သည့္တပည့္မ်ားဖက္လွည့္ကာလုိအပ္သည္ မ်ားကိုသူကိုယ္တုိင္ျပင္ေပးရင္းတစ္ခါတည္းသင္ေပးေနျပန္သည္။    အားလံုးလိုအပ္ သည္မ်ားကိုျပင္ဆင္ၿပီးသြားေတာ့ အေရးမႀကီးသည့္ျပန္တပ္ဆင္ရမည့္အပိုင္းမ်ားကို တပည့္မ်ားကိုတပ္ခို္င္းကာစာေရးသူရွိရာထုိင္ခံုသို႔ျပန္လာသည္။

                 စာေရးသူကလည္းမိတ္ေဆြကို`ခုလိုသူတို႔တစ္ေတြကိုစာဖတ္ခုိင္းတဲ့အ ေလ့အက်င့္ဘယ္လိုရတာလဲ´လုိ႔ေမးလိုက္သည္။  မိတ္ေဆြက `ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ၿမိဳ႕ကို စာေရးဆရာေတြလာၾကတယ္၊ စာေပေဟာေျပာပြဲေတြလုပ္တယ္၊      ေဆြးေႏြးပြဲေတြ လည္းလုပ္ျဖစ္ၾကတယ္၊ စာေရးဆရာေတြရဲ႕တုိက္တြန္းခ်က္နဲ႔ခုလိုစိတ္ကူးရသြားတာ ပါ´တဲ့။

                 ေနာက္ထပ္မိတ္ေဆြေျပာတာက`သူတုိ႔တစ္ေတြကိုအားတဲ့အခ်ိန္မွာစာ ဖတ္ခုိင္းထားတယ္၊   ကၽြန္ေတာ္လည္းသူတုိ႔နဲ႔အတူစာဖတ္တယ္၊ ၿပီးေတာ့အားတဲ့အ ခ်ိန္မွာဖတ္ထားတဲ့စာေလးေတြကိုအျပန္အလွန္ျပန္ၿပီးေျပာျပၾက၊  ေဆြးေႏြးၾက၊ျငင္းခံု ၾကတယ္၊ အဲဒီအခ်ိန္ဟာေပ်ာ္ဖုိ႔အေကာင္းဆံုးပဲ၊   သူတုိ႔ကသူတုိ႔ဖတ္ၿပီးရလုိက္တဲ့အ သိကိုျပန္ေျပာျပတယ္၊ တစ္ခါတစ္ရံေတာ့လြဲတာေတြရွိတာေပါ့၊ အဲဒီေတာ့လည္းကၽြန္ ေတာ္ကျပန္တည့္ေအာင္ေဆြးေႏြးေပးလိုက္တယ္၊  ခုေနာက္ပိုင္းသူတို႔စာဆတ္ရတာ ကိုေပ်ာ္ေနၾကၿပီဗ်´လို႔ေျပာသည္။

          စာေရးသူရင္ထဲမွာလွိဳက္ကနဲျဖစ္သြားသည္။ မိတ္ေဆြ၏ယခုလိုလုပ္ကိုင္ေပး ေနသည့္မိတ္ေဆြ၏လုပ္ရပ္ကိုသာဓုေခၚေပးမိသည္။    မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္အလွဴ ႀကီးတစ္ခုေပးေနသည္ဟုစာေရးသူမွတ္ခ်က္ျပဳပါသည္။   စာေရးသူ၏မိခင္ကစာေရး သူတို႔ေမာင္ႏွမတစ္ေတြကိုခဏခဏေျပာသည့္စကားေလးရွိသည္။ `သားတို႔သမီးတို႔ ကိုအေဖတုိ႔အေမတုိ႔ကပစၥည္းဥစၥာအေမြမေပးႏုိင္ဘူး၊         ပညာအေမြပဲေပးႏုိင္မယ္၊  ပညာတတ္ေအာင္သင္ၾက´တဲ့။

            စာေရးသူတို႔ၿမိဳ႕ကိုစာေရးဆရာမ်ားလာၿပီးစာေရးသူတို႔ၿမိဳ႕က ႏုိင္ငံေရးပါတီ ေတြကလူငယ္မ်ား၊     အရပ္ဖက္လူမွဳေရးအဖြဲ႕အစည္းမ်ားမွလူငယ္မ်ားနဲ႔ေဆြးေႏြးပြဲ ေလးမ်ားကိုတစ္ႏွစ္တစ္ခါလုပ္ျဖစ္သည္။     ေဆြးေႏြးပြဲမွာစာေရးဆရာအသင္းကဖြင့္ လွစ္ထားတဲ့စာၾကည့္တုိက္ရဲ႕စာၾကည့္တုိက္မွဴးက       ကေလးေတြစာမဖတ္ၾကဘူး၊ ဂိမ္းဆုိင္ေတြ၊ အင္တာနက္ဆုိင္ေတြမွာ  အခ်ိန္ကုန္ေနၾကတယ္လို႔စိတ္မေကာင္းျခင္း ႀကီးစြာေဆြးေႏြးလာေတာ့ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္က   စာၾကည့္တုိက္မွဴးကိုျပန္ၿပီး ေဆြးေႏြးလုိက္တဲ့စကားကမွတ္သားစရာပါ။

            ကေလးေတြစာၾကည့္တုိက္ကိုမလာတာကေလးေတြရဲ႕အျပစ္တစ္ခုတည္းမ ဟုတ္ပါဘူး၊ လူႀကီးေတြကစာၾကည့္တုိက္ကိုသြားဖုိ႔၊ စာဖတ္ဖို႔မတုိက္တြန္းဘူး၊ သူတုိ႔ ကိုယ္တိုင္ကလည္းစာမဖတ္ၾကဘူး၊ စာၾကည့္တုိက္ကိုမသြားဘူး၊  လက္ဦးဆရာေတြ ျဖစ္တဲ့မိဘနဲ႔ဆရာေတြရဲ႕သြန္သင္ဆံုးမမွဳေၾကာင့္လို႔ေျဖသြားပါတယ္။

            မွန္ပါသည္။ လက္ဦးဆရာေတြျဖစ္တဲ့မိဘနဲ႔ဆရာမ်ားမွာလုိအပ္မွဳေပါင္းမ်ား စြာရွိေနပါသည္။ ေလာကႀကီးကိုေနာက္ထပ္မ်ိဳးဆက္ေတြေရာက္လာၾကဦးမည္။ ပထ မေလာကႀကီးထဲကိုေရာက္လာတဲ့သူမ်ားက      ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားကိုအေမြေပးခဲ့ရ မည္။ သမိုင္းေကာင္းေတြခ်န္ထားေပးရမည္။ အသိနဲ႔ယွဥ္တဲ့ပညာေတြကိုသင္ေပးၾက ရမည္။

             စာေရးသူရဲ႕တပည့္တစ္ေယာက္အေၾကာင္းအနည္းငယ္ေျပာျပလိုပါသည္။ သူ႔ကုိသူ႔မိဘကေက်ာင္းထားေပးခဲ့သည္။          အလယ္တန္းေလာက္အေရာက္မွာ ေက်ာင္းဆက္မတက္ခ်င္ေတာ့သျဖင့္ေက်ာင္းထြက္ၿပီး   လယ္ထဲအလုပ္ကို၀င္လုပ္ခဲ့ သည္။ ေနာက္မိန္းမရသည္။ ရသည့္မိန္းမကလည္း    အတန္းပညာမတတ္သလိုစာ လည္းမတတ္။ ဒီလုိနဲ႔သူတုိ႔တစ္ေတြဘ၀ကုိပင္ပန္းစြာရုန္းကန္ရင္း  သူတို႔ရဲ႕မ်ိဳးဆက္ ေတြျဖစ္တဲ့သားသမီးေတြေမြးဖြားၾကသည္။

        အႀကီးေကာင္ကေလးတန္းသံုးခါက်လုိ႔ေက်ာင္းထြက္ခုိင္းလိုက္သည္။ အလတ္ မကေတာ့ေသစာရွင္စာဖတ္တတ္ရင္ေတာ္ၿပီဆုိၿပီး   ငါးတန္းအေရာက္မွာေက်ာင္းက ထြက္ခုိင္းၿပီး အိမ္မွာထမင္းဟင္းခ်က္ခုိင္းကေလးထိန္းခုိင္းလိုက္သည္။         အႀကီး ေကာင္ကိုေတာ့ တစ္ေန႔တစ္ေထာင္ရသည့္ပန္းရံအလုပ္သမားအျဖစ္ခုိင္းလိုက္ သည္။ သူကေတာ့အရက္ကေလးတစ္ျမျမ။

          တပည့္ကစာေရးသူ၏ဆန္စက္ထဲတြင္အလုပ္လုပ္ရင္း သူ႔သားအႀကီးေကာင္ အသက္တစ္ဆယ့္ရွစ္ႏွစ္သားေလာက္မွာ    စာေရးသူ၏အလုပ္ထဲသို႔ေခၚၿပီးလာအပ္ သည္။ သူနဲ႔အတူတြဲလုပ္လိုက္သည္။ တစ္ေန႔မွာေတာ့ စပါးအ၀င္အထြက္စာရင္းေရး ေနၾက လုပ္သားအလုပ္မဆင္းသျဖင့္ တပည့္ရဲ႕   သားကိုေခၚၿပီးစာေရးသူကေရးခုိင္း လိုက္သည္။ ဒီမွာတင္ျပႆနာတက္ေတာ့သည္။ တပည့္၏သားစာလံုး၀မေရးတတ္။ စာေရးသူလည္းေတာ္ေတာ္အံ့အားသင့္သြားသည္။

              တပည့္ကေျပာေတာ့ သူ႔သားေလးတန္းႏွင့္ေက်ာင္းထြက္လုိက္ရသည္ဟု ေျပာသည္။ ေလးတန္းေက်ာင္းသားကစာလံုး၀မေရးတတ္တာကိုစာေရးသူကိုယ္ေတြ႔ ႀကံဳလုိက္ရသည္။ တပည့္ကိုေမးၾကည့္ေတာ့     `ဟုတ္တယ္အကိုေရ၊ ဘယ္လိုမွစာ သင္လုိ႔မရလုိ႔ေက်ာင္းထုတ္ထားလုိက္တာ´တဲ့။ ဟုတ္ပါ့မလား၊  စာသင္မရတာလား၊ မိဘကိုယ္တုိင္ကစိတ္မ၀င္စားတာလား၊  သင္ေပးခဲ့တဲ့ေက်ာင္းကဆရာဆရာမေတြပဲ တစ္ကယ္မသင္လိုက္ၾကတာလားလို႔ အေတြးနယ္ခ်ဲ႕ေနမိသည္။

                သိပ္မၾကာခင္မွာလုပ္သားတစ္ေယာက္အလုပ္ထြက္သြားလို႔ေနာက္ထပ္ လုပ္သားတစ္ေယာက္အသစ္ေခၚလိုက္သည္။   အသစ္ေရာက္လာသည့္လုပ္သားက တပည့္၏သားႏွင့္မတိမ္းမယိမ္းပါ။ အသစ္ေရာက္လာသည့္ကေလးရက္ကေလးနည္း နည္းရလာတာႏွင့္ စာေရးသူထုိလူငယ္ကိုစမ္းသပ္လိုက္သည္။       တုိက္ဆုိင္စြာသူ လည္းစာမတတ္ပါ။ ဘယ္သူ႕မွာအျပစ္ရွိေနၿပီလဲ။   မိဘေတြေရာ၊ ဆရာဆရာမေတြ ေရာအိမ္နီးပတ္၀န္းက်င္ကသူမ်ားမွာပါ အျပစ္ရွိေနပါၿပီ။

            စာေရးသူလည္း မိမိမွာတာ၀န္ရွိသည္ဟုခံယူၿပီးႏွစ္ေယာက္စလံုးကိုစာဖတ္ တတ္ေအာင္စာစသင္ပါေတာ့သည္။ စာေရးသူအားလပ္သည့္အခ်ိန္မ်ားတြင္သူတို႔ကို သင္ေပးသည္။ က်န္သည့္လုပ္သားစာဖတ္တတ္သူမ်ားကိုေတာ့ သတင္းစာ၊ဂ်ာနယ္ မ်ားဖတ္ခုိင္းၿပီး သူတုိ႔ကိုေတာ့ စာသင္ေပးလိုက္သည္။      သိပ္မၾကာခင္မွာပဲပထမ တပည့္ရဲ႕     ကေလးႏွင့္တပည့္တို႔ႏွစ္ေယာက္စလံုးရန္ကုန္မွာအလုပ္လုပ္မည္ဆုိၿပီး အလုပ္ကထြက္သြားၾကသည္။ တပည့္ရဲ႕ကေလး စာမဖတ္တတ္ေသးပါ။

        စာေရးသူစိတ္မေကာင္းျခင္းႀကီးစြာျဖစ္ခဲ့ရသည္။ ဒီလုိမိဘမ်ိဳးနဲ႔ေနရတဲ့သားသ မီးေတြစာေရးသူတို႔ႏိုင္ငံမွာဘယ္ေလာက္ေတာင္မ်ားေနၿပီလဲ။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ဘ၀ ကသနားစရာတကယ္ေကာင္းသည္။ ေခတ္စားေနသည့္ကိုရီးယားဇာတ္လမ္းတြဲမ်ား ကိုၾကည့္လွ်င္သူမ်ားစာဖတ္ျပမွသူတို႔သိၾကရသည္။ ရင္နာစရာေကာင္းလိုက္သည့္အ ျဖစ္မ်ားပါ။ အမ်ားသူငါအသံုးျပဳၾကေသာသန္႔စင္ခန္းမ်ားကိုသြားရင္ေတာင္   က်ား/မ ခြဲထားတာမဖတ္တတ္သည့္အျဖစ္မ်ားပါ။       မ်က္လံုးေကာင္းေနပါရဲ႕နဲ႔ကန္းေနၾက သည္ဟုစာေရးသူကေျပာခ်င္ပါသည္။

               စာေရးသူတို႔ၿမိဳ႕မွာေက်ာင္းျပင္ပသင္ မူလတန္းပညာေရးေက်ာင္းေတြထူ ေထာင္ၿပီးသင္ေပးေနသည္။ ကူညီၾကသူေထာက္ပံ့ၾကသူေတြကမ်ားသည္။   ဆရာမ ေလးေတြကလည္းႀကိဳးစားပမ္းစားသင္ေပးၾကသည္။     ဆရာမမ်ားက ေက်ာင္းသား ေက်ာင္းသူေလးမ်ားကိုမုန္႔မ်ား၀ယ္ေကၽြးၿပီးေတာင္  သင္ေပးတာကိုစာေရးသူေတြ႕ဖူး သည္။

                    စာသင္ေက်ာင္းေတြကိုမိဘေတြကိုယ္တုိင္ကလႊတ္ေပးဖုိ႔လိုေနပါၿပီ။ ေက်ာင္းျပင္ပပညာေရးမွာသင္တန္းစဖြင့္ခါစက ေက်ာင္းသားမ်ားအမ်ားအျပားတက္ ၾကေသာ္လည္းေနာက္ပိုင္းစာသင္ႏွစ္ကုန္ေသာအခါမွာ ႏွစ္ေယာက္သံုးေယာက္သာ က်န္ေတာ့သည္ကိုစာေရးသူလက္ေတြ႕သိခဲ့ရသည္။  စာေရးသူေလ့လာၾကည့္ေတာ့ တာ၀န္ရွိသူေတြ၊ ဆရာဆရာမေတြဖက္က    အားႀကိဳးမာန္တက္ရွိေသာ္လည္း မိဘ မ်ားဖက္က အားနည္းခ်က္မ်ားရွိေနသည္ကိုေတြ႕ခဲ့ရသည္။

              စာေရးသူနိဂံုးခ်ဳပ္ပါမည္။ စာေရးသူတို႔ႏုိင္ငံေရးပညာေရးစနစ္ေျပာင္းလဲဖုိ႔ အမွန္တကယ္လိုအပ္ေနပါၿပီ။ အားလံုးကလည္း၀ုိင္း၀န္းလုပ္ေဆာင္ေနၾကပါၿပီ။ ႏုိင္ငံ တစ္ႏုိင္ငံရဲ႕ဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္ဖုိ႔ ပညာေရးက႑ဟာအမွန္တကယ္အေရးႀကီးေၾကာင္းကို လည္းသိျမင္ေနၾကပါၿပီ။ စာေရးသူတို႔လူမ်ိဳးေတြပညာတတ္ဖုိ႔၊ ပညာေတြတတ္ၿပီးရင္ လည္း ပညာေတြကိုအသံုးခ်ဖို႔ ၊ ျပန္ၿပီးေ၀ငွဖုိ႔ ၊   ႏုိင္ငံေတာ္အတြက္အက်ိဳးျပဳဖုိ႔နဲ႕စာ တတ္သူမ်ားကလည္းစာေတြဖတ္ၾကရင္း  ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားကိုေျမေတာင္ေျမွာက္ ေပးဖို႔တုိက္တြန္းလုိက္ပါရေစဗ်ာ။   

             ။

ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)

Enter တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ရံုျဖင့္

စာေရးသူ မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္၏ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္ဆုိင္သုိ႔အင္ တာနက္ Wifi ကိစၥျဖင့္ေရာက္ခဲ့သည္။ မိတ္ေဆြက အင္တာနက္ဆုိင္ဖြင့္ထားၿပီး Wifi ျဖင့္ၿမိဳ႕တြင္းသို႔ ျပန္လည္ျဖန္႔ေ၀ေပးထားသည္။     သူက Sky Net ဗန္းကိုတပ္။ စက္ ေတြနဲ႔။ ၀ါးလံုးတြင္ဗူးေလးကိုတပ္ကာ  ၿမိဳ႕ထဲကအင္တာနက္သံုးသည့္အိမ္မ်ားသို႔ျပန္ လႊင့္။ စာေရးသူအတြက္ေတာ့ သိပၸံရုပ္ရွင္ကားတစ္ကားၾကည့္ေနရသလို။

                  မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ဗူးေတြ၊ ကြန္ပ်ဴတာေတြႏွင့္အလုပ္႐ႈတ္ေနတုန္း စာေရးသူမ်က္ေစ့ကစားလိုက္ရာ   အသက္ ၁၂ႏွစ္အရြယ္ကေလးႏွစ္ေယာက္ကြန္ပ်ဴ တာေရွ႕မွာ ေမာက္ႏွင့္ကီးဘုတ္ကိုကၽြမ္းက်င္ပိုင္ႏိုင္စြာထိန္းသိမ္းရင္း  အလုပ္မ်ားေန ၾကသည္။

                     စာေရးသူထိုကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုစိတ္၀င္စားသြားသည္။ ဒီအရြယ္ ေလးေတြႏွင့္ကြန္ပ်ဴတာဆုိတာႀကီးကိုသူတို႔အရည္က်ိဳေသာက္ေနၾကၿပီ။   စာေရးသူ တုိ႔ထုိအရြယ္ေလာက္တုန္းက ကြန္ပ်ဴတာႏွင့္ခပ္ဆင္ဆင္တူသည့္  ဂဏန္းေပါင္းစက္ ကိုေတာင္မကိုင္တတ္ေသး။

                ကေလးႏွစ္ေယာက္မွာတစ္ေယာက္ကဂိမ္းေဆာ့ေနသည္။ ဒီအရြယ္ဂိမ္း ေဆာ့တတ္တာ ခုေခတ္မွာအဆန္းမဟုတ္ေတာ့။   စာေရးသူ၏တူေတာ္ေမာင္ရွစ္ႏွစ္ သားေတာင္ဂိမ္းေဆာ့တတ္ေနၿပီ။    ေနာက္ကေလးတစ္ေယာက္ကိုၾကည့္မိခ်ိန္ အင္ တာနက္၀က္ဆုိက္မ်ားကိုဖြင့္ထားၿပီး   ေနာက္ New Tab တစ္ခုမွာယေန႔ျမန္မာႏိုင္ငံ မွာလူသံုးမ်ားေနတဲ့   လူမႈကြန္ယက္စာမ်က္ႏွာေဖ့စ္ဘုတ္ကိုဖြင့္ကာ အသံုးျပဳေနတာ ကိုေတြ႕ရသည္။

                 သူကအင္တာနက္၀က္ဆုိက္မ်ားမွ သတင္းႏွင့္နည္းပညာမ်ားကိုၾကည့္ လိုက္၊ ေဖ့စ္ဘုတ္စာမ်က္ႏွာမ်ားဆြဲခ်လိုက္ျဖင့္  တကယ့္လူႀကီးတစ္ေယာက္ပမာျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ေနသည္။ ဒီအရြယ္ကတည္းကကြန္ပ်ဴတာကိုကၽြမ္းက်င္၊    အင္တာနက္ ၀က္ဆုိက္မ်ားကိုေလ့လာတတ္ေနေသာကေလးသည္     ေနာက္တစ္ခ်ိန္နည္းပညာ တစ္ခုခုကိုစိတ္၀င္စားသြားႏိုင္သည္။ သူကေန အျခားကေလးမ်ားကိုျပန္လည္ျဖန္႔ေ၀ ႏိုင္သည္။ လူႀကီးမ်ားကတည့္မတ္ေပးႏိုင္လွ်င္သူသည္   နည္းပညာရွင္တစ္ေယာက္ ျဖစ္လာႏိုင္သည္။

                  သူသည္ႏိုင္ငံတစ္ကာသံုး အဂၤလိပ္စာကိုပါ ကၽြမ္းက်င္ပါက မည္သည့္ အေၾကာင္းအရာကိုမဆုိသူေလ့လာသြားႏိုင္ၿပီ။  Enter တစ္ခ်က္ေခါက္လိုက္ရံုျဖင့္သူ သိခ်င္ေသာအခ်က္အလက္မ်ားကို  သူအလြယ္တကူသိႏိုင္မည္။ အေၾကာင္းအရာအ မ်ိဳးမ်ိဳးကိုသိေနေသာ သူ႔ကိုလည္း သိခ်င္တာရွိပါက ေမးလိုက္ရံုပင္။ သူသည္ဗဟုသု တဟင္းလင္းအိုးႀကီးျဖစ္သြားမည္။

                 စာေရးသူတုိ႔အရြယ္ေလာက္ကိုသူေရာက္သြားခ်ိန္မွာ သူ႔ကိုကြန္ပ်ဴတာ အား Enter ေခါက္ၿပီးေမးလိုက္သလိုမ်ိဳး  သူ႔ကိုလည္း Enter တစ္ခ်က္ေခါက္လုိက္ရံု ျဖင့္ အားလံုးသိေနေသာ။    ဘာသာရပ္တစ္ခုထဲမွာ စပါယ္ရွယ္လစ္တစ္ေယာက္ျဖစ္ ေနႏိုင္သည္။

                 စာေရးသူ ကေလးႏွစ္ေယာက္ကိုၾကည့္ရင္းအေတြး၀င္ေနစဥ္ မိတ္ေဆြ ကၿပီးၿပီ။ အိမ္က်ရင္ကြန္ပ်ဴတာထဲမွာဂဏန္းေတြကိုရိုက္ထည့္ၿပီး  ၀ါးလံုးမွာဗူးေတြကို ခ်ည္။ Direction ကိုကၽြန္ေတာ္လႊင့္ထားတဲ့ဖက္ကို      လွည့္ထားရင္ခင္ဗ်ားအင္တာ နက္သံုးလို႔ရၿပီလို႔ ေျပာလိုက္သည္။

                ကြန္ပ်ဴတာဆုိင္က မိတ္ေဆြဆုိသည္က စာေရးသူထက္၁၀ႏွစ္ေလာက္ ငယ္သည္။ သူ႔ရဲ႕ကၽြမ္းက်င္မႈေတြ၊   နည္းပညာေတြႏွင့္ေနရာတစ္ခုမွာရပ္တည္ေနၿပီ။ တပည့္မ်ားေမြးထားၿပီး ပညာေတြကိုျဖန္႔ေ၀ေပးေနသည္။ မိတ္ေဆြရဲ႕ဆုိင္မွာအင္တာ နက္သံုးေနသည့္ကေလးက သူ႔ထက္အသက္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ငယ္သည္။ ဒီကေလး ေတြေနာက္အႏွစ္ႏွစ္ဆယ္ေလာက္ဆုိရင္ မိတ္ေဆြထက္သာမွာေသခ်ာေနသည္။

                 စာေရးသူကစာေရးတယ္။ အခမ္းအနားေတြမွာ ဖိတ္ရင္စကားေျပာေပး ရတယ္။ သင္တန္းေတြမွာ      တစ္ခါတစ္ရံနည္းျပတစ္ေယာက္အျဖစ္ေဆြးေႏြးေပးရ တယ္။ စာေရးသူငယ္စဥ္ကတည္းကဖတ္လာခဲ့တဲ့စာေတြ၊        အေတြ႕အႀကံဳေတြနဲ႔ စာေရးတာ၊ စကားေျပာတာ၊ သင္တန္းပို႔ခ်တာေတြလုပ္တဲ့အခါမွာ ဒါေတြကၾကာၾကာ မခံပါဘူး။ ခဏေလးနဲ႔တင္သိတဲ့အသိေတြ ကုန္သြားမွာပါ။

                စာေရးသူတို႔စာေရးဖုိ႔အတြက္စာေတြမ်ားမ်ားဖတ္ရတယ္။ အင္တာနက္ နဲ႔အဆက္အသြယ္ျပတ္လုိ႔မရဘူး။  အေၾကာင္းအရာတစ္ခု၊ ဒါမွမဟုတ္ရသစာေပေရး ဖုိ႔အတြက္ ေရးခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာကိုနယ္ေျမအထိသြားၿပီး ေလ့လာသင့္ေလ့လာ ရတယ္။ ဒီလုိမွမဟုတ္ရင္စေတာ္ဘယ္ရီပင္ေအာက္မွာခ်စ္သူနဲ႔ခ်ိန္းေတြ႕တဲ့စာမ်ိဳးျဖစ္ သြားမွာပါ။

                စကားေျပာဖုိ႔အတြက္လည္းႀကိဳတင္ျပင္ဆင္ရတယ္။ ကုိယ္တက္ရမဲ့အ ခမ္းအနားကဘယ္လိုအခမ္းအနားမ်ိဳးလဲႀကိဳေလ့လာရတယ္။ ျပဳလုပ္တဲ့အခမ္းအနား ကကိုယ္နဲ႔မနီးစပ္တဲ့အေၾကာင္းအရာဆုိပါစို႔။ ဒါဆုိရင္ဒီအေၾကာင္းအရာေတြကိုဘယ္ သူသိေနႏိုင္လဲ။ ဆရာတင္သင့္ရင္တင္ရပါတယ္။ ဆရာရွာမရရင္စာအုပ္ရွာရပါတယ္ ။ ေနာက္ဆံုးကိုယ္သိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို ဘယ္မွာမွရွာမရေတာ့ဘူးဆုိရင္ ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္မွာ Enter ေခါက္ရပါေတာ့တယ္။

                 သင္တန္းနည္းျပအျဖစ္ေဆြးေႏြးရာမွာပိုသတိထားရပါတယ္။ သင္တန္း သားေတြထဲမွာကိုယ့္ထက္ပိုသိပိုတတ္တဲ့သူေတြပါလာႏုိင္တယ္။     ကိုယ္ေဆြးေႏြးမဲ့ အေၾကာင္းအရာကိုေသခ်ာေလ့လာ။      အကိုးအကားအေထာက္အထားခုိင္လံုဖုိ႔စာ ေတြရွာဖတ္။ သင္ၾကားေဆြးေႏြးမဲ့အေၾကာင္းအရာကိုႀကိဳတင္စုေဆာင္းျပဳစု။  ေနာက္ ဆံုးကိုယ္ေဆြးေႏြးမဲ့သင္ခန္းစာအတြက္လိုအပ္ခ်က္ေတြကို     ကြန္ပ်ဴတာမွာ Enter ေခါက္ရေတာ့တာပါပဲ။

                     စာေရးသူတို႔လူမ်ိဳးက အသက္ႀကီးလာရင္ပုတီးစိပ္မယ္။ တရားထုိင္ မယ္။ တရားစခန္း၀င္မယ္။ တရားစာအုပ္ေတြဖတ္မယ္။  အလြတ္က်က္မယ္။ လူေရွ႕ သူေရွ႕က်က္ထားတာေတြရြတ္ျပမယ္။ ေအးေအးလူလူပဲေနေတာ့မယ္။    သိခ်င္တာ ေတြကိုသြားေမးရင္ မင္းတို႔ေခတ္အေၾကာင္းငါတို႔မသိေတာ့ပါဘူးကြာ။   ေအးေအးလူ လူပဲေနေတာ့မယ္လုိ႔ေျပာတတ္သည္။    ထုိင္၀မ္စာေရးဆရာမတစ္ေယာက္ကသူ႔ကို အိမ္တစ္အိမ္ထဲမွာကာလၾကာျမင့္စြာပိတ္ေလွာင္ထားပါ။ ဒါေပမဲ့ သူ႔ကိုေန႔စဥ္ထုတ္ သတင္းစာတစ္ေစာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္၊ ဂ်ာနယ္တစ္ေစာင္ပဲျဖစ္ျဖစ္ပံုမွန္ေပးဖတ္ပါ။ သူဟာ ဘယ္ေတာ့ျဖစ္ျဖစ္ေခတ္နဲ႔အဆက္အသြယ္မျပတ္ပါဘူးတဲ့။

                     လူႀကီးေတြတရားဘာ၀နာပြားမ်ားတာကို အျပစ္ေျပာတာမဟုတ္ပါ။ ေခတ္ကိုလိုက္လုိ႔မီိေအာင္စာဖတ္ဖို႔ေတာ့လိုပါတယ္။    အေမရိကန္ႏုိင္ငံကသက္ႀကီး ရြယ္အိုမ်ားဟာစာဖတ္ေနဆဲပါလို႔ စာေရးဆရာတစ္ေယာက္ေျပာတာၾကားခဲ့ဖူးတယ္။ လူႀကီးသူမမ်ားအင္တာနက္မသံုးတတ္လုိ႔ Enter    မေခါက္တတ္ရင္ေတာင္ စာဖတ္ ျခင္းဆုိတဲ့ Enter ကိုေခါက္ေပးၾကပါ။

                   စာေရးသူတုိ႔ႏိုင္ငံသားေတြႀကိဳးစားၾကဖုိ႔လိုပါၿပီ။ ယခုရက္ပိုင္းအတြင္း သတင္းစာတစ္ေစာင္မွာဖတ္လိုက္ရတာက အီရန္ႏိုင္ငံမွာ   အင္တာနက္သံုးသူရွစ္ဦး ကို အမႈဖြင့္အေရးယူလိုက္တယ္ဆုိတဲ့သတင္းျဖစ္ပါတယ္။   စာေရးသူတုိ႔ႏုိင္ငံမွာအင္ တာဆုိတာႀကီးကို ပြင့္ပြင့္လင္းလင္း သံုးလို႔ရေနပါတယ္။ ေဖ့စ္ဘုတ္မွေရးခ်င္တာေရး လို႔လည္းရတယ္။ ေနာက္ၿပီးမရုိေသ့စကားဆဲခ်င္ရင္ေတာင္ဆဲႏုိင္ေသးတယ္။

                   ဒါကိ္ုေတာင္ျမန္မာျပည္မွာေနရတာ မလြတ္လပ္ဘူးလို႔ ေျပာတဲ့သူက ေျပာေနၾကပါေသးတယ္။ အင္တာနက္ကိုသံုးပါ။      တလြဲဆံပင္မေကာင္းေစခ်င္ပါ။ ကြန္ပ်ဴတာအင္တာနက္က  ကိုယ္သိခ်င္တဲ့အေၾကာင္းအရာေတြကို Enter တစ္ခ်က္ ေခါက္လိုက္ရံုျဖင့္ သိေနႏုိင္သလိုမ်ိဳး။ စ  ာေရးသူတုိ႔အားလံုးဆီမွာလည္းဘယ္အခ်ိန္ ျဖစ္ျဖစ္ Enter ေခက္လိုက္ပါက သိေနႏိုင္ေအာင္ ႀကိဳးစားၾကပါလို႔တုိက္တြန္းရင္း----------

ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)

ပန္းပ်ိဳးလက္မ်ား

ပန္းပင္ကိုျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေသာသူမ်ားရဲ႕စိတ္က ႏူးညံ့တယ္။ သိမ္ေမြ႕ တယ္။ လွပတဲ့ပန္းပင္ကေလးေတြကေန ပြင့္ဖူးလာၾကမဲ့ပန္းကေလးေတြကိုေမွ်ာ္လင့္ ခ်က္မ်ားစြာနဲ႔ေစာင့္စားၿပီး ဘာေမွ်ာ္လင့္ခ်က္မရွိဘဲေရေလာင္းေပါင္းသင္လုပ္ၾက တယ္။ သူတို႔တစ္ေတြရဲ႕ရင္ခုန္သံေတြဟာ ဘယ္ေတာ့မွ တုိင္ပင္လြဲမသြားဘူး။ အၿမဲ တမ္းစည္းခ်က္မွန္မွန္ခုန္ေနတယ္။

                ကၽြန္ေတာ္ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းေလးတစ္ေက်ာင္းကို အမွတ္မထင္ေရာက္ခဲ့တယ္။ သြားတာကမိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ကအကူအညီ ေတာင္းလုိ႔ေက်ာင္းသားေလးတစ္ေယာက္ရဲ႕ ေက်ာင္းထြက္လက္မွတ္သြားေတာင္း တာပါ။

                ေက်ာင္းကိုေရာက္ေတာ့ အေဆာင္ေလးကေသးေသးေလး။ ေက်ာင္း ဆရာတစ္ေယာက္ကကၽြန္ေတာ့္ကိုထုိင္စရာေနရာေပးတယ္။ ဆရာေတြဆရာမေလး ေတြက အတန္းစံုကိုေအာ္ဟစ္ၿပီးစာသင္ေနၾကတယ္။ သူတိို႔စာသင္ေနတဲ့ပံုက ဧည့္ သည္လာလုိ႔သင္ျပေနတဲ့ပံုမ်ိဳးမဟုတ္ဘူး။ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းကို ပညာေရးဌာနက တာ၀န္ရွိသူေတြလာစစ္မွာမို႔ အေတာ္ဆံုးကေလးကို ကြန္ပ်ဴတာနဲ႔ ေက်းဇူးတင္ပါ တယ္ဆုိတဲ့စာလံုးရိုက္ခုိင္း၊ မဂၤလာပါလို႔စာစီခုိင္း၊ အဂၤလိပ္လိုႏုတ္ဆက္ခုိင္းတဲ့ဟန္ျပ ေက်ာင္းတစ္ေက်ာင္းမဟုတ္တာေတာ့ေသခ်ာပါတယ္။

                ကေလးေတြရဲ႕ေအာ္ဟစ္ၿပီး စာအံေနတဲ့ပံုကိုၾကည့္ရတာစာကေလး ေတြသစ္ပင္ေပၚမွာ တြတ္ထုိးေနတဲ့ပံုနဲ႔တူလိုက္တာ။ ကၽြန္ေတာ္လည္းသူတို႔ေလး ေတြကိုေငးၾကည့္ေနရင္း ေက်ာင္းဆရာက ေက်ာင္းထုိင္ဘုန္းႀကီးဆီကိုေခၚတာနဲ႔ ဆရာေတာ္ဆီကိုလိုက္သြားခဲ့တယ္။ ဆရာေတာ္ကေရေႏြးနဲ႔စားစရာဧည့္ခံၿပီး လက္ မွတ္ထုိးေပးလုိက္တယ္။

                ကၽြန္ေတာ္ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းက အျပန္မွာအေတြးေတြ၀င္လာ တယ္။ ကေလးေတြဒီေလာက္ေတာင္ရပ္ကြက္ေတြထဲမွာမူလတန္းေက်ာင္းေတြမ်ား ေနရဲ႕သားနဲ႕ဘာျဖစ္လုိ႔ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမွာပညာသင္ေနရသလဲဆုိတဲ့ အေတြးပါ။

                အစိုးရကလုပ္ေပးထားတာ မူလတန္းအခမဲ့ပညာေရး၊ ခုအလယ္တန္း အခမဲ့ပညာေရးဆုိၿပီး ေက်ာင္းေနအရြယ္ကေလးေတြေက်ာင္းတက္ႏုိင္ေအာင္စာသင္ ခန္းထဲေရာက္ေအာင္လုပ္ေပးေနၿပီ။ အစုိးရေက်ာင္းေတြမွာလည္းအခမဲ့ပညာေရး၊ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းမွာလည္း အခမဲ့ပဲ။ ဘာကြာလို႔အစိုးရေက်ာင္း ေတြမွာေက်ာင္းမထားၾကဘဲ ဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာလာထားတာလဲေပါ့။

                ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းေတြကေရာလုိလားေပါ့။ မလိုရင္ ဘာျဖစ္လုိ႔ထားမွာလဲ။ အပိုအလုပ္ေတြလုပ္ေနတာလား။ ဒီဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာ ေရးေက်ာင္းေတြကေက်ာင္းဆရာဆရာမေတြကေရာတကယ္တတ္ရဲ႕လားလုိ႔ ထင္မိ ျပန္ေရာ။ ဒါနဲ႔ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းေတြဘယ္တုန္းကစတာလဲဆုိတာ ေလ့လာခဲ့မိတယ္။

                              ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရး

ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့   ပညာေရးသမိုင္းေၾကာင္းကုိ   ေကာက္ေၾကာင္းျပန္၍ေကာက္ျပရလွ်င္  ျမန္မာသကၠရာဇ္ ၁၂၃၀-ခု၊  ခရစ္သကၠရာဇ္  ၁ဂ၆၈-ခုႏွစ္ထိ ျမန္မာႏိုင္ငံ ၌  ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္  ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားသာရွိၿပီး၊ လူေက်ာင္း (အစိုးရ စာသင္ေက်ာင္းမ်ဳိး)ဆိုတာ တစ္ေက်ာင္းတေလမွ် မရွိေသးေၾကာင္းကို သမိုင္းစာမ်က္ႏွာ၌ ရွာေဖြေတြ႔ရွိျခင္းပါ။

                  စိတ္၀င္စားစရာပါ။ သမိုင္းဆိုတာ မသိရင္ လွည့္စားခံရတတ္ၿပီး၊ သိထား ရင္ေတာ့  ယုံၾကည္ခ်က္ေတြ ခိုင္ၿမဲလာႏိုင္ျခင္းပါ။ သမိုင္းႏွင့္စပ္ၿပီး  နမူနာေလးတစ္ခုေလာက္ကို  ထုတ္ျပရရင္  ဧရာ၀တီသမိုင္းကို  ေလ့လာတဲ့အခါ ေမခႏွင့္မလိခ  ျမစ္ႏွစ္သြယ္ေပါင္းစည္းရာမွ  ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးဆိုတာ  ျဖစ္ေပၚလာျခင္းပါ။  ထိုျမစ္ႀကီးက တိုင္းျပည္ကို အက်ဳိးျပဳေနလို႔ ဧရာ၀တီျမစ္ႀကီးကို ျမန္ျပည္သားတိုင္းက ျမတ္ႏိုးေနျခင္းပါ။ အလားတူတဲ့ သမိုင္း တစ္ခုက  ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့  ပညာေရးသမိုင္းပါ။ ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့  ပညာေရးသမိုင္းကို အေျခခံက်က်သိဖို႔ သမိုင္းစာမ်က္ ႏွာမ်ားကို  ျပန္လွန္ၾကည့္ ရွုတဲ့အခါ  ျမန္မာႏိုင္ငံရဲ့   ပညာေရးသမိုင္းဟာ  ဗုဒၶဘာသာႏွင့္  ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ား အတူေပါင္းဆုံရာမွ ျမန္မာႏိုင္ငံပညာေရးသမိုင္းဆိုတာ ပီျပင္လာျခင္းပါ။

                ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ ပညာေရးေက်ာင္းမ်ားသမုိင္းကုိအနည္းငယ္ေလ့ လာၿပီးခ်ိန္မွာ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းကဆရာမတစ္ေယာက္နဲ႔စကားေျပာျဖစ္ခဲ့ တယ္။

ကၽြန္ေတာ္---- ဆရာမတုိ႔မွာ ကေလးေတြကိုစာသင္ေပးရေတာ့ ဆရာမတုိ႔မွာဆရာ ျဖစ္သင္တန္းမ်ိဳးတက္ရတာရွိလား။

ဆရာမ----     ကၽြန္မတုိ႔ မႏၲေလးမွာသင္တန္းတက္ခဲ့ၿပီး စာေတြ႕ကိုဦးစားမေပးဘဲ လက္ေတြ႕ကိုဦးစားေပးသင္ခဲ့ၾကရတယ္။

ကၽြန္ေတာ္---    အစိုးရေက်ာင္းေတြလည္းအခမဲ့သင္ေပးေနရဲ႕သားနဲ႔ ဘကေက်ာင္း ေတြကတကယ္လုိအပ္ေသးလုိ႔လားဆရာမ။

ဆရာမ----          လုိအပ္ပါတယ္။

ကၽြန္ေတာ္-----      လုိအပ္တဲ့အေၾကာင္းေလးနည္းနည္းရွင္းျပလို႔ရမလားဆရာမ။

ဆရာမ-----         ရပါတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ေက်ာင္းမွာေက်ာင္းလာအပ္တဲ့ကေလးေတြ ရဲ႕မိဘေတြက တကယ္ကိုလက္လုပ္လက္စားမိသားစုေတြမ်ားတယ္။ သူတို႔မွာေနရာ အတည္တက်မရွိဘူး။ ကေလးကိုဘုန္းႀကီးေက်ာင္းမွာအပ္ခဲ့ၿပီး သူတုိ႔တစ္ခါတစ္ေလ တစ္လေလာက္ေပ်ာက္သြားတတ္တယ္။ ဒီအခ်ိန္မွာဘုန္းႀကီးကေကၽြးထားရတယ္။ တစ္ခါတစ္ေလ ကေလးတစ္ေယာက္ဆုိရင္တစ္ပတ္ေလာက္ေရမခ်ိဳးဘဲဒီအ၀တ္အ စားနဲ႔ပဲေနလုိ႔ကေလးကိုေမးၾကည့္လိုက္ေတာ့ သူ႔အေမဖ်ားေနတာတစ္ပတ္ေလာက္ ရွိေနၿပီ။ အေဖကလည္းအိမ္ကိုျပန္မလာႏိုင္ေတာ့ ဒီအတုိင္းပဲအ၀တ္ကို၀တ္ထားရ တာလုိ႔ေျပာျပဖူးတယ္။ ဒါနဲ႔ကၽြန္မလည္းမေနႏိုင္တာနဲ႔အိမ္ကေမာင္ေလးအိက်ီ ၤကိုယူ လာ၊ ကေလးကိုေရခ်ိဳးခုိင္းၿပီး အက်ီ ၤလဲခုိင္းလုိက္ရတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ဘကေက်ာင္း ဆရာမေတြရဲ႕ဘ၀ကဒီလုိပါပဲ။

                ေနာက္ကၽြန္မတုိ႔မွာက်ဴရွင္ဆိုတာေ၀းလို႔ ကေလးေတြမတတ္မွာစိုးလုိ႔ ေက်ာင္းမွာစာေအာ္သင္လုိက္ရတာ ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္ခ်ိန္ဆုိအသံကမထြက္ခ်င္ ေတာ့ဘူး။ အတန္းေတြကလည္းဒီအေဆာက္အအံုက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲမွာ သူမ်ားအ တန္းေတြကအသံေတြကိုေက်ာ္ေအာင္ ေအာ္သင္ရတာေလ။

                ကၽြန္မေက်ာင္းဖြင့္ရက္ေတြမွာ ေန႔လယ္ထမင္းစားရင္စိတ္မေကာင္းစ ရာေတြလည္းေတြ႕ရတတ္တယ္။ တခ်ိဳ႕ကေလးကအိမ္ကုိမျပန္ဘူး။ ေသာက္ေရအုိး ထဲကေရကိုေသာက္ၿပီးဘုန္းႀကီးေက်ာင္းထဲကုိပတ္ေရွာက္ေဆာ့ေတာ့တာပဲ။ ကၽြန္မ တို႔ဆရာေတြထမင္းစားတာကိုေမွ်ာ္တဲ့ကေလးကလည္းေမွ်ာ္ေနေသးတယ္ေလ။

                ၿမိဳ႕ထဲကေက်ာင္းေတြမွာေတာ့ မိဘေတြကအၿပိဳင္အဆုိင္ပုဇြန္ထုပ္ႀကီး နဲ႔ထမင္းထုပ္လာၿပီး အၿပိဳင္အဆုိင္ေကၽြးေနခ်ိန္မွာေတာ့ ဒီဘကေက်ာင္းက ကေလး ေတြမုန္႔ေလးတစ္ထုပ္ေလာက္ကိုစားၿပီး ေက်ာင္းကေသာက္ေရအိုးစင္ကေရကို ေသာက္ၿပီး ဗိုက္ျဖည့္ၾကရတာေတြရွိတယ္။ ကၽြန္မတုိ႔ထုပ္သြားတဲ့ေန႔လယ္စာထမင္း ကေတာ့ ဘယ္ေတာ့မွေကာင္းေကာင္းမစားရဘဲသူတုိ႔ေလးေတြကိုမွ်ေ၀ေကၽြးရင္း ညေနအိမ္ျပန္ေရာက္လုိ႔ညစာစားမွသာေကာင္းေကာင္းမြန္မြန္စားရေတာ့တယ္။

                ဒါေပမဲ့ကၽြန္မတုိ႔ေပ်ာ္တယ္။ ကေလးေတြရဲ႕အနာဂတ္ကိုေတြးရင္းနဲ႔ေပါ့။ သူတို႔မွာကံအေၾကာင္းမလွလုိ႔ ဆင္းရဲတဲ့မိသားစုကေပါက္ဖြားလာေပမဲ့ ခုလုိဘုန္း ေတာ္ႀကီးသင္ပညာေရးေက်ာင္းေတြရွိလို႔ သူတုိ႔စာသင္ၾကရတယ္။ စာေတြဖတ္တတ္ ၾကတယ္။ ဒီလုိကေလးေတြကိုအနစ္နာခံသင္လုိ႔ ကၽြန္မတုိ႔အတြက္စီးပြားျဖစ္မသြား ဘူး။ ကၽြန္မတုိ႔ပန္းပင္ေလးေတြကိုေရေလာင္းေပးေနရသလိုခံစားရတယ္။ ပန္းပင္ ေလးေတြကပန္းပြင့္ေလးေတြပြင့္လာရင္ ကၽြန္မတို႔ေစ်းကြက္တင္ေရာင္းစားလုိ႔မရေပ မဲ့ ပီတိေတြျဖစ္ရတယ္။ ဒါကကၽြန္မတုိ႔ဘကေက်ာင္းဆရာေတြရဲ႕ခံစားခ်က္ပါပဲ။

ကၽြန္ေတာ္----- ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဆရာမရယ္။ ဆရာမတုိ႔လိုပန္းပ်ိဳးတဲ့လက္ေတြ ရွိမွကၽြန္ေတာ္တုိ႔ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးဖြံ႕ၿဖိဳးတုိးတက္လာမယ္။ တုိင္းျပည္မွာပညာတတ္ေတြ ေပါမွ သူမ်ားႏုိင္ငံေတြရဲ႕ႀကီးစုိးခ်ယ္လွယ္မႈကိုမခံရေတာ့မွာပါ။ ကၽြန္ေတာ္တုိ႔ဖင္ ေအာက္မွာခုထုိင္ေနတဲ့ေျမႀကီးထဲ၊ ေတာင္သူႀကီးေတြထြန္ယက္စားေသာက္ေနတဲ့ ေျမႀကီးရဲ႕ေအာက္မွာ သယံဇာတေတြရွိေနတာကို ကၽြန္ေတာ္တုိ႔တစ္ေတြနည္းပညာ အားနည္းလို႔မသိခဲ့ၾကဘူး။

                ဆရာမတုိ႔လိုပန္းပ်ိဳးတဲ့လက္ေတြရွိမွသာ တုိင္းျပည္ရဲ႕အနာဂတ္လူငယ္ ေတြအတြက္စိတ္ေအးရမယ္လို႔ကၽြန္ေတာ္ထင္မိပါေၾကာင္း ကၽြန္ေတာ္စကားေတြ ေျပာခဲ့ဘူးတဲ့ ဘုန္းေတာ္ႀကီးသင္ေက်ာင္းကဆရာမရဲ႕လက္နဲ႔ ပန္းပင္မ်ားပ်ိဳးႏိုင္ပါေစ လို႔ဆုေတာင္းရင္းပန္းပင္အားလံုးလည္းပန္းမ်ားပြင့္ၾကပါေစ---------------------

ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)

လက္ခုပ္သံမ်ားၾကားပါေစ

စာေရးသူခုရက္ထဲစာေပေဟာေျပာပြဲ VCD ေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားၾကည့္ ျဖစ္သည္။ စာေရးဆရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ား၏    ေဟာေျပာမွဳမ်ားကိုလည္းဂရုတစိုက္ နားေထာင္မိသည္။ ေကာင္းၾကသည္၊     ဗဟုသုတေတြ၊ ရသေတြ ေျမာက္မ်ားစြာကို ရသည္။ စာေရးသူအႀကိဳက္ဆံုးစာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္ရဲ႕     ေဟာေျပာမွဳကိုဖုန္းထဲ တြင္ MP3 ဖုိင္ထည့္ၿပီးထားသည္အထိနားေထာင္ျဖစ္သည္။       ႏိုင္ငံေရးတရားမပါ၊ တစ္ဖက္သတ္အေျပာမပါ၊ ေဟာေျပာမွဳက လူငယ္ေတြ၊      လူလတ္ပိုင္းေတြနဲ႔ မိဘ အရြယ္ေရာက္သူေတြပါမက်န္      အားလံုးႏွင့္အံ၀င္ခြင္က်ျဖစ္သည့္ေဟာေျပာမွဳမ်ား ေၾကာင့္စာေရးသူ၏      ႏွလံုးသားတစ္ေနရာတြင္စြဲထင္က်န္ခဲ့သည့္ေဟာေျပာမွဳမ်ား ေၾကာင့္ျဖစ္သည္။

                   စာေရးသူက စာေရးဆရာေတြေ၀ဖန္တာမဟုတ္၊ အႀကံျပဳတာမဟုတ္ ပါ။ သူတုိ႔တစ္ေတြေဟာေျပာခဲ့ေသာအေၾကာင္းအရာမ်ားကို ျပန္လည္မွ်ေ၀ခံစားျခင္း ျဖစ္သည္။ သူတို႔သည္ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္ၾကသည္။    ႏုိင္ငံေက်ာ္ေအာင္ လုပ္ႏုိင္ခဲ့ေသာ သူတို႔၏အရည္အခ်င္းကိုစာေရးသူေလးစားဂုဏ္ယူမိသည္။   စာေရး သူကိုေမးစရာရွိသည္။   စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္ေဟာေျပာတာကိုေတာ့ႀကိဳက္တယ္၊ ဒါဆုိရင္   က်န္တဲ့ႏိုင္ငံေက်ာ္စာေရးဆရာေတြေဟာေျပာတာကိုေရာမႀကိဳက္ဘူးလား လို႔ေမးစရာရွိသည္။ ႀကိဳက္သင့္တာကိုႀကိဳက္ၿပီး မႀကိဳက္သင့္တာကိုမႀကိဳက္ပါ။

            စာေတြေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားကိုစာေရးသူလက္လွမ္းမီသေရြ႕ဖတ္သည္။ ဖတ္ မိသမွ်စာေတြအားလံုးစာေရးသူမႀကိဳက္ခဲ့ပါ။ တစ္ခ်ိဳ႕စာမ်ားကိုေတာ့ ႏႈတ္ကထုတ္ၿပီး ခ်ီးမြမ္းျခင္းအထိျဖစ္ခဲ့ၿပီးစာေရးသူေကာင္းသည္ဟုလက္ခံေသာစာမ်ားကိုစာေရးသူ၏ မိသားစု၊ မိတ္ေဆြ သူငယ္ခ်င္းမ်ားကိုျပန္လည္မွ်ေ၀ခံစားေစပါသည္။

           ဖတ္လိုက္ရသည့္စာေပက ခြန္အားကိုအမွန္တကယ္ျဖစ္ေစသလား၊ ရသကို အမွန္တကယ္ေပးစြမ္းႏိုင္သလား၊      စာဖတ္သူရဲ႕အေတြးအေခၚအယူအဆေတြကို ေျပာင္းလဲသြားႏိုင္သလားဆုိတာကို စာေရးသူတတ္သေလာက္မွတ္သေလာက္သံုး သပ္ၾကည့္သည္။ တကယ္ကို ရသေျမာက္ေသာ၊ သုတအေၾကာင္းအရာမ်ားျပည့္စံု ေကာင္းမြန္ေသာစာအုပ္မ်ားကို စာေရးသူဖတ္မိပါက အႀကိမ္အႀကိမ္အခါခါျပန္ဖတ္ မိသည္အထိစြဲလမ္းမိသည္။

         ထုိကဲ့သုိ႔ႀကိဳက္သည့္စာအုပ္ေတြကိုအႀကိမ္ႀကိမ္ဖတ္မိေသာစာေရးသူသည္ စာေပေဟာေျပာပြဲ MP3 ဖုိင္ကိုဖုန္းထဲထည့္ၿပီး အႀကိမ္ႀကိမ္နားေထာင္ျဖစ္သည္ဆုိ တာေတာ့ေျပာျပစရာလုိေတာ့မည္မထင္ပါ။    တကယ္ကိုႀကိဳက္ႏွစ္သက္မိပါေသာ စာေရးဆရာႏွစ္ေယာက္ကေတာ့ စာေရးဆရာ လယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ႏွင့္ စာေရး ဆရာအႀကည္ေတာ္ျဖစ္သည္။

         ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္ေဟာေျပာသည့္အထဲမွ ေတာင္ငူတြင္ ဘ၀မွစာ စာမွဘ၀ ေခါင္းစဥ္ျဖင့္ေဟာေျပာမွဳျဖစ္သည္။   ဆရာက ဟာသျဖင့္ေဟာေျပာမွဳကိုစ သည္။ ၿပီးေနာက္သူ႔ဘ၀ဇာတ္ေၾကာင္းကိုေတာမွာေနရေသာဘ၀မွသည္ ပညာတတ္ ႀကီးတစ္ဦးျဖစ္ခဲ့သည္အထိျဖတ္သန္းခဲ့ရပံုမ်ားကိုဟာသကေလးမ်ားေႏွာရင္း     ရသ ေျမာက္စြာေဟာေျပာခဲ့သည္။ သုတအျဖာျဖာကိုလည္းေပးခဲ့သည္။

                 ဆရာ၏ငယ္ဘ၀ ေတာေက်ာင္းေလးကေလးတန္းေအာင္ခဲ့ေသာဆရာ ၿမိဳ႕ေက်ာင္းတြင္ သခ်ာၤႏွင့္သိပၸံဘာသာရပ္မ်ား၊  အဂၤလိပ္စာမ်ားကိုမလုိက္ႏိုင္ခဲ့ေသာ ဆရာ၊ ဆယ္တန္းမွာ ၀တၳဳတစ္ပုဒ္ကိုဖတ္မိရင္း   ဆယ္တန္းမေျဖဘဲေနခဲ့ပံုမ်ားကိုရီစ ရာျဖင့္တစ္ဖံု၊ လြမ္းေမာစရာျဖင့္တစ္သြယ္တင္ျပေဟာေျပာခဲ့သည္။  ထို႔ေနာက္ဆရာ ႀကီးပီမိုးနင္း၏ စာမ်ားကိုဖတ္ရင္း ဘ၀ေအာင္ျမင္ခဲ့ပံု ၊    သူ၏မ်ိဳးဆက္ျဖစ္ေသာသား သမီးမ်ားကို သူ႕ဘ၀အေတြ႕အႀကံဳႏွင့္ယွဥ္ကာ ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ခဲ့ပံုတုိ႔ကို စီကာစဥ္ကာ ေျပာျပရင္း စာခ်စ္သူပရိသတ္ကိုဖမ္းစားႏိုင္ခဲ့သည္။

               ဆရာရဲ႕ေဟာေျပာမွဳကိုတစ္ႀကိမ္နားေထာင္မိၿပီးလွ်င္ ဆရာေျပာသလုိမုိး ကိုဒူးႏွင့္တုိက္ခ်င္ေလာက္ေအာင္ျဖစ္ခဲ့သည္။    မိမိအသက္ေမြး၀မ္းေၾကာင္းလုပ္ငန္း ခြင္မွာပဲျဖစ္ျဖစ္၊ မိမိမ်ိဳးဆက္ေတြျဖစ္တဲ့ သားသမီး၊ တူ ၊ တူမေတြပဲျဖစ္ျဖစ္ဆရာေျပာ တာေတြကိုစံနမူနာအျဖစ္ျပန္ေျပာျပရင္း ဆံုးမႏိုင္ခဲ့သည္။ ဆရာရဲ႕ေဟာေျပာမွဳကိုနား ေထာင္မိေသာေတာင္သူက စပါးကိုႏွစ္ဆထြက္ေအာင္လုပ္ခ်င္လာသည္။ နံနက္အိပ္ ရာေစာေစာမထသူမ်ားက ေစာေစာႏိုးထလာၾကသည္။ စာေရးသူတို႔လိုစာေရးသူမ်ား ကစာမ်ားမ်ားဖတ္ျဖစ္လာသလို စာမ်ားမ်ားေရးျဖစ္လာသည္။  ေက်ာင္းသားေက်ာင္း သူမ်ားက ပညာေရးကိုပိုၿပီးအာရံုစိုက္လာၾကသည္။   ဆရာကုသိုလ္ေတြအမ်ားႀကီးရ သြားတယ္လို႔စာေရးသူခံစားမိသည္။

               ေနာက္တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ဆရာအၾကည္ေတာ္ကလည္း လမင္းဖမ္းပြဲဆုိ သည့္ကိုယ္တိုင္ေရးပံုျပင္ေလးကိုေျပာျပသြားသည္။    စာေရးသူရင္ထဲတြင္နာက်င္မွဳ ေ၀ဒနာႏွင့္အတူ ပံုျပင္ထဲက ကေလးငယ္ေလးလိုဘယ္ေလာက္ပဲ ဘ၀မွာၾကမ္းတမ္း ပင္ပန္းမွဳေတြမ်ားေနပါေစ ၊ အခက္အခဲတစ္ခုႀကံဳလာတုိင္းခြန္အားတစ္ခုထပ္တုိးလာ တယ္လို႔ခံစားခဲ့ရသည္။

                 ဆရာေပးခ်င္တဲ့မက္ေဆ့ခ်္ကိုေတာ့ စာေရးသူဥာဏ္မီသေလာက္ေတြး ၾကည့္ပါသည္။  ေတြးၾကည့္သည့္ပံုျပင္ထဲကအေၾကာင္းအရာကိုအနည္းငယ္တင္ျပပါ မည္။ အင္မတန္ေလာဘႀကီးတဲ့ဘုရင္ႀကီးက   လမင္းႀကီးကိုညဖက္မွာ တုိင္းသူျပည္ သားေတြခိုးၾကည့္မွာစိုးလို႔စိုးရိမ္ေနပံုကိုလည္း ပံုေဖာ္ေျပာျပသည္။ စာေရးသူ ကေလး ေနရာကေနၿပီး ဆရာလို႔အေတြးမ်ိဳးမရခဲ့ပါ။     ဆရာေတာ္ေတာ္အေတြးေကာင္းစိတ္ ကူးေကာင္းပါသည္။

                   ပံုျပင္ထဲကဘုရင္ႀကီးကေတာ့ ပံုျပင္ထဲမွာလူဆုိးႀကီးျဖစ္သည္။ စာေရး သူဘုရင္ႀကီးေနရာကလည္း၀င္ခံစားမိသည္။    ဘုရင္ႀကီးလုပ္လုိက္လို႕ကေလးေလး မ်က္ေစ့ကန္းသြားေပမဲ့ ကေလးအတြက္ေတာ့    ဘုရင္ႀကီးရဲ႕လုပ္ရပ္ေၾကာင့္ခြန္အား မ်ားတစ္ခုၿပီးတစ္ခုတုိးသြားတယ္လို႔ခံစားမိသည္။  တစ္ခ်ိဳ႕ရွိသည္။ ငယ္ငယ္ကအႏွိမ္ ခံခဲ့ရၿပီး ဘ၀ကိုမခံခ်င္လြန္း၍တုိးတက္ေအာင္လုပ္ခဲ့ရာ      ႀကီးပြားၿပီးသူေဌးႀကီးျဖစ္ သြားသူမ်ားရွိခဲ့သည္။ 

                ေကာင္းကင္ကလမင္းႀကီးကိုေမာ့မၾကည့္ရတဲ့ကေလးဟာသူ႔ရဲ႕အ႐ြယ္နဲ႔ လမင္းႀကီးကိုစြဲလမ္းႏွစ္သက္စြာေရခြက္ကေလးထဲမွာထည့္ၿပီးၾကည့္ခဲ့တယ္။   ဘုရင္ ႀကီးက ေရခြက္ကိုသြန္ပစ္လုိက္ေတာ့ ေရကန္ဆီကိုေျပးၾကည့္သည္။   ေရကန္ဆီထဲ ကလမင္းႀကီးကိုၾကည့္တဲ့ကေလးကို လမင္းႀကီးကိုဘ၀တစ္သက္လံုးမျမင္ႏုိင္ေအာင္ ကေလးရဲ႕မ်က္လံုးေတြကိုဘုရင္ႀကီးေဖာက္ထုတ္ပစ္လုိက္သည္။ ေနာက္ဆံုးမ်က္လံုး မ်ားမျမင္ေတာ့ ဘယ္လိုမ်ားကေလးလုပ္ဦးမလဲလို႔    ဆက္ေတြးေနမိသည့္စာေရးသူ ကေလးရဲ႕ေျပာလိုက္တဲ့စကားေလးကိုဆရာအၾကည္ေတာ္က   ၀မ္းနည္းသံေလးျဖင့္ ေျပာျပသည္။ ေက်းဇူးတင္ပါတယ္ဘုရင္ႀကီးရယ္၊    အရင္မ်က္ေစ့ျမင္တုန္းကဆုိရင္ လမင္းႀကီးကိုျမင္ရဖုိ႔ ေန႔ဖက္ ၁၂နာရီေစာင့္ရတယ္။    ညဖက္က်မွၾကည့္ရတယ္။ ဒါ ေတာင္ေန႔တိုင္းလိုလိုလမင္းႀကီးကအျပည့္မသာဘူးတဲ့။  ခုေတာ့ဘုရင္ႀကီးေက်းဇူးနဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ရဲ႕ေခါင္းထဲမွာလမင္းႀကီး   အၿမဲတမ္းသာေနပါၿပီလို႔ေျပာလုိက္တာကိုခံစား ခဲ့ရသည္။ ရသေျမာက္ေသာအေတြးအေခၚ    စာေပမွ သုတေတြကိုေပးလိုက္ျခင္းလုိ႔ စာေရးသူခံစားမိခဲ့သည္။

            ဆရာရဲ႕ေဟာေျပာခ်က္ကိုနားေထာင္မိသည့္စာေရးသူဟာ ဘ၀မွာဘယ္လို အခက္အခဲမ်ိဳးနဲ႕ႀကံဳႀကံဳ အေကာင္းဆံုးအေနအထားမွာ အေကာင္းဆံုးျဖစ္ေအာင္ေန ထုိင္ၿပီးႀကိဳးစားသြားရမယ္လို႔ေတြးမိလုိက္ပါတယ္။  ဆရာအၾကည္ေတာ္ကေတာ့ခဲတံ နဲ႕ ခဲတံခၽြန္စက္ဥပမာေလးနဲ႕ေဟာေျပာမွဳကိုအဆံုးသတ္ခဲ့ပါတယ္။

                ေဟာေျပာပြဲအၿပီးမွာ ေရာအစအလယ္အဆံုးမွာေရာ စာခ်စ္သူပရိသတ္ ကလက္ခုပ္သံျဖင့္ ေဟာေျပာသူစာေရးဆရာမ်ားကိုဂုဏ္ျပဳၾကသည္။        စာေရးသူ လည္းစာေပေဟာေျပာပြဲေတြမွာလက္ခုပ္တီးၿပီးအားေပးပါသည္။ လက္ခုပ္တီးၿပီးအား ေပးတာက ဂုဏ္ျပဳတာျဖစ္သည္။ စာေရးသူမွာ     အေၾကာင္းမဲ့ဂုဏ္ျပဳခ်င္စိတ္မရွိပါ။ စာေရးသူအႀကိဳက္ဆံုးစာေရးဆရာမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္နဲ႕ ဆရာ အၾကည္ေတာ္တုိ႔ေဟာေျပာမွဳကိုေတာ့ အျပင္မွာမၾကားရေသးပါ။      အသံဖုိင္ကိုနား ေထာင္ၿပီး ႏွလံုးသားထဲကေန   ဆရာတုိ႔ကိုလက္ခုပ္တီးၿပီးဂုဏ္ျပဳလိုက္တာကိုဆရာ တို႔ၾကားပါေစ။  

                    ။

ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)