ဘ၀တကၠသိုလ္

           ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆုိတဲ့စာတန္းကိုေတြ႕လိုက္ရပါသည္။ ယာဥ္ေၾကာတြင္ ကားမ်ားၾကပ္ေနသျဖင့္ ခ်ိဳးေကြ႕ဖုိ႕ကိုေစာင့္လိုက္ရသည္။         အခ်ိန္အနည္းငယ္ ေလာက္ၾကာသြားသည္။ ဟုိတစ္ခ်ိန္တုန္းကႏွင့္မတူ   ကားဆရာကလည္း စိတ္ရွည္ လက္ရွည္ႏွင့္ရန္ကုန္ၿမိဳ႕ေတာ္၏ယာဥ္ေၾကာၾကပ္ေနမွဳကို    ေစာင့္ဆုိင္းလုိက္ၿပီး ရန္ ကုန္တကၠသိုလ္ထဲသို႕ကားကိုခ်ိဳးေကြ႕လိုက္သည္။

      ေတြ႕ပါၿပီ။ အဓိပတိလမ္းမႀကီး၊  ဂ်ပ္ဆင္၊ RC ၊ သစ္ပုတ္ပင္စသည္ျဖင့္ျဖစ္လာခဲ့ ၿပီးဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမေရွ႕သို႕ေရာက္လာခဲ့သည္။   ကားကလမ္းျပေပးေသာလူတစ္ ေယာက္၏လမ္းညႊန္ရာေနရာသို႕ ပါကင္ထုိုးလိုက္သည္။       ကားေပၚကဆင္းလိုက္ သည္ႏွင့္တစ္ၿပိဳင္နက္ တူညီ၀တ္စံု၀တ္ထားေသာ      ကင္မရာကိုင္ထားေသာ အမ်ိဳး သားတစ္ဦးႏွင့္ အမ်ိဳးသမီးတစ္ဦးတုိ႕ေရာက္လာသည္။ သူတို႕ႏွစ္ဦးအနားကိုေရာက္ လာၿပီး ဓာတ္ပံုရိုက္လို႕ရေၾကာင္းႏွင့္ ၎တုိ႕၏လိပ္စာကတ္ကိုပါထုတ္ေပးသည္။ စာ ေရးသူတုိ႕မိသားစုလည္း ေနာက္ၿပီးရင္ရိုက္ပါမည္ဟုေျပာၿပီး    ကားရပ္သည့္ေနရာမွ လမ္းေလ်ာက္ထြက္လာခဲ့ၾကသည္။

        ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကိုေရာက္ဖူးခ်င္၍ စာေရးသူသတင္းစာပညာသင္တန္း တက္စဥ္ ၂၀၀၆ခုႏွစ္ေလာက္ကတစ္ေခါက္ေရာက္ခဲ့သည္။   သင္တန္းတက္ေဖာ္စာ ေရးသူထက္အသက္ငါးႏွစ္ခန္႕ႀကီးေသာအကိုတစ္ဦးက သူရန္ကုန္တကၠသိုလ္တက္ ခဲ့စဥ္က ေနထုိင္ခဲ့ရပံု၊ ေပ်ာ္ခဲ့ရပံုမ်ားကို ေျပာျပသျဖင့္စာေရးသူ ရန္ကုန္မွာေနစဥ္ကာ လပူဆာၿပီး ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႕လိုက္ပို႕ခိုင္းခဲ့ပါသည္။

        စာေရးသူတုိ႕သင္တန္းတက္ေသာ တကၠသိုလ္ရိပ္သာလမ္းသစ္ကေန ရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ဆီသို႕ ေျခက်င္ေလ်ာက္သြားခဲ့ၾကသည္။   သင္တန္းေဖာ္အကိုက သူတုိ႕ ေနခဲ့ရေသာအိပ္ေဆာင္၊ စာသင္ေဆာင္တုိ႕ကိုလိုက္ျပသည္။   ရုပ္ရွင္ေတြ၊ ၀တၳဳေတြ ထဲတြင္သာၾကည့္ခဲ့ ဖတ္ခဲ့ရေသာ ကံ့ေကာ္ပင္တန္းရယ္၊ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးရယ္၊ ဂ်ပ္ ဆင္ရယ္၊ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမရယ္ စသည္တုိ႕ကိုၾကည့္ခြင့္ ျမင္ခြင့္ရခဲ့သည္။ ေတာ သားၿမိဳ႕ေရာက္ဖာလူဒါေသာက္ဆုိတာ ဒါမ်ိဳးျဖစ္မည္ထင္သည္။   ဦးခ်စ္လက္ဘက္ ရည္ဆုိင္လုိ႕ေျပာလို႕    စာေရးသူတုိ႕လက္ဘက္ရည္တစ္ေယာက္တစ္ခြက္၀င္ကာ ေသာက္လုိက္ၾကသည္။ စာေရးသူတို႕ေတာကလက္ဘက္ရည္ႏွင့္ေတာ့ သိပ္မကြာ သလိုပါပဲ။

     ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးကိုခုတစ္ႀကိမ္ေရာက္ခဲ့တာက ဒုတိယအႀကိမ္ျပန္ေရာက္ခဲ့ တာပါ။ စာေရးသူအေ၀းသင္တကၠသိုလ္နဲ႕ဘြဲ႕ရတုန္းကလည္း   အေ၀းေရာက္ဘြဲ႕ကို သာယူခဲ့သျဖင့္ မေရာက္ခဲ့ဘူးပါ။ စာေရးသူ၏သမီးျဖစ္သူ   ေဆးဘက္ဆုိင္ရာနည္းပ ညာတကၠသိုလ္မွ ဘြဲ႕ယူဖုိ႕  အေၾကာင္းျဖစ္လာ၍ရန္ကုန္တကၠသိုလ္သို႕ေရာက္လာခဲ့ ၾကျခင္းျဖစ္ပါသည္။ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးက သက္၀င္လွဳပ္ရွားလုိ႕ေနသည္။ သက္ မဲ့မ်ားျဖစ္သည့္ ဘဲြ႕ႏွင္းသဘင္ႀကီးရယ္၊ ဂ်ပ္ဆင္ရယ္၊ RC ရယ္၊ သစ္ပုတ္ပင္ႀကီးရယ္ တုိ႕က သက္ရွိမ်ားလွဳပ္ရွားမွဳေၾကာင့္ သူတို႕လည္းအသက္၀င္လာၾကသည္။     ယခု တစ္ႀကိမ္ျပန္ေရာက္တာက ၂၀၁၃ခုႏွစ္ျဖစ္သည္။ ရွိရွိသမွ်အသက္၀င္ေနေသာသက္ မဲ့မ်ားကိုေနာက္ခံထားၿပီးမိသားစုတစ္ေတြ ဖုန္းကကင္မရာျဖင့္ ဓာတ္ပံုရုိက္ၾကသည္။ စာေရးသူ၏သမီးျဖစ္သူကေတာ့ ဓာတ္ပံုဆရာမ်ားႏွင့္   သူ၏ဘြဲ႕ယူေသာပံုရိပ္မ်ားကို မွတ္တမ္းေတြတင္လုိ႕ေနပါသည္။

       စာေရးသူဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲေရာက္ၿပီး အခမ္းအနားမစခင္ လြန္ခဲ့ေသာႏွစ္ ေပါင္းႏွစ္ဆယ္ေက်ာ္က    အျဖစ္အပ်က္မ်ားကိုျပန္လည္ေတြးေတာေနမိခဲ့သည္။ စာ ေရးသူတုိ႕ဆယ္တန္းေရာက္ေတာ့     ၁၉၈၇-၁၉၈၈ ပညာသင္ႏွစ္၊ ေက်ာင္းတက္ၿပီး သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။  အေရးအခင္းျဖစ္လို႕ရက္(၅၀) ေလာက္ေက်ာင္းပိတ္သြားသည္။ ေက်ာင္းေတြျပန္ဖြင့္  ေက်ာင္းျပန္တက္ စာသင္ႏွစ္ကုန္ေတာ့ ဆယ္တန္းအတန္းတင္ စာေမးပြဲကို ဧၿပီလဆန္းပိုင္းေလာက္မွာေျဖခဲ့ရာ ေအာင္ျမင္ေအာင္မနည္းႀကိဳးစားေျဖ ခဲ့ရသည္။

     စာေမးပြဲေတြေျဖအၿပီး ၈၈အေရးအခင္းႀကီးကစတင္ပါၿပီ။ ႏုိင္ငံျခားအသံလႊင္ဌာန မ်ားကလည္း သပိတ္မျဖစ္ျဖစ္ေအာင္  ျမန္မာႏိုင္ငံသားမ်ားကိုခ်ိန္းေပးလိုက္ပါသည္။ အေရးအခင္းမ်ားေၾကာင့္    အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားေတာင္ပိတ္ထားလိုက္ရသည္။ အေရးအခင္းကာလႀကီးကို   ခါးသီးစြာေက်ာ္ျဖတ္ခဲ့ရသည္။ အရပ္ထဲမွာ အလွည့္က် ကင္းေစာင့္ၾကရသည္။     သပိတ္ေမွာက္သူေတြကလည္း သပိတ္စခန္းမ်ားကိုဖြင့္ၿပီး ေဆာင္ရြက္ေနၾကသည္။

       စာေရးသူတုိ႕လည္းအိမ္ေရွ႕က ကင္းတဲမွာ ေလာက္ေလးခြ၊ ဂ်င္ကလိတုိ႕အျပင္ ဖခင္၏ငွက္ႀကီးေတာင္ဓားတုိ႕ျဖင့္ ကင္းေစာင့္ၾကရသည္္။  ဘယ္ကလာမည္မွန္းမသိ သည့္ ရန္သူဆိုတာႀကီးကို သံေခ်ာင္းေတြေခါက္လုိက္၊    ေအာ္လုိက္ဟစ္လိုက္ျဖင့္မ တည္ၿငိမ္မွဳေတြႏွင့္ ခံစားခဲ့ရသည္။ သပိတ္စခန္းမ်ားတြင္သပိတ္ေခါင္းေဆာင္ဆုိလား ဘာဆုိလား ၊ လုပ္ေသနတ္ကိုခါးမွာထုိးလ်က္   တပည့္မ်ားက ေခါင္းမွာအနီေရာင္ကို ပတ္လ်က္ၿမိဳ႕ကိုကာကြယ္တာကိုလည္းစာေရးသူေတြ႕ခဲ့ရသည္။    သပိတ္ကိုဖ်က္စီး သည္ဟုသံသယရွိသူမ်ားကိုလည္း     ဘုရားတန္ေဆာင္းမ်ားတြင္ အခ်ဳပ္ခန္းသဖြယ္ လုပ္ကာ ခ်ဳပ္ေႏွာင္ထားသူမ်ားလည္းရွိခဲ့ပါသည္။

     စာေရးသူတို႕ႏုနယ္တဲ့အရြယ္ လမ္းေပၚမွာေခါင္းကိုအနီေရာင္ပတ္ၿပီး ဒီမိုကေရစီ ရရွိေရး တုိ႕အေရးလုိ႕တုိင္ေပးသူကတုိင္ေပးတာကို  ေနာက္လူမ်ားက တုိ႕အေရးလို႕ လိုက္ေအာ္သည္ကိုလည္းေတြ႕ရသည္။    သပိတ္ေမွာက္သူမ်ားအတြက္ ထမင္းထုပ္ မ်ားကိုအိမ္မ်ားက တစ္အိမ္တစ္ထုပ္ေပးရသျဖင့္ စာေရးသူတုိ႕အိမ္ကလည္း ထမင္း ထုပ္ေပးရသည့္အထဲပါခဲ့ၾကသည္။    စာေရးသူက ဘာမွနားမလည္ေသာ္လည္း စာ ေရးသူ၏သူငယ္ခ်င္းတစ္ခ်ိဳ႕     သပိတ္ထဲတြင္ပါခဲ့သည္ကိုေတြ႕ရသည္။ သူတုိ႕တစ္ ေတြကစာေရးသူထက္ပိုၿပီးႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္းကိုသိသူမ်ားအျဖစ္စာေရးသူေတြးခဲ့မိ ပါသည္။

      အိမ္ေရွ႕ကကင္းတဲမွာ ဘယ္ကတက္လာမွန္းမသိတဲ့ ရန္သူကိုေစာင့္ရင္း ေလးခြ ေတြ၊ ဂ်င္ကလိေတြနဲ႕ေနခဲ့ရသည္။     ညဖက္က်ေတာ့ရပ္ကြက္ထဲက မယ္ဒလင္တီး တတ္သူမ်ားကအရက္မူးမူးကေလးနဲ႕ တီးဆုိလုပ္ၾကပါသည္။     ေပ်ာ္လည္းေပ်ာ္ခဲ့ရ ပါသည္။ တစ္ခ်ဳိ႕ၿမိဳ႕ေပၚမွာရွိတဲ့ကင္းတဲမ်ားတြင္ ဖဲ၀ိုင္းမ်ား ၊ ဒုိးဇက္၀ိုင္းမ်ား၊ ေလာင္း ကစား၀ုိင္းမ်ားျဖင့္ စည္ကားေနပါသည္။   ဒီလုိနဲ႕ တပ္မေတာ္က တုိင္းျပည္ရဲ႕အခ်ဳပ္ အျခာအာဏာကို ထိန္းသိမ္းလိုက္ပါသည္။

       အေရးအခင္းႀကီးလည္းၿငိမ္သက္သြားသည္။ စာေရးသူလည္း တကၠသိုလ္တက္ ခ်င္စိတ္ေတြက တစ္ဖြားဖြားျဖစ္ခဲ့သည္။    ထုိအခ်ိန္က ေခတ္စားေနေသာ စာေရးဆ ရာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ရဲ႕၀တၳဳေတြကိုဖတ္ၿပီး  စာေရးသူရန္ကုန္တကၠသိုလ္ဆုိ တာႀကီးကို စာအုပ္ေတြထဲမွာရင္းႏွီးေနမိသည္။  ဆရာ့ရဲ႕ကဗ်ာေတြထဲမွာစီးေမ်ာေနမိ သည္။ ဆရာရဲ႕ကဗ်ာေတြထဲက  ႀကိဳက္ႏွစ္သက္ေသာကဗ်ာတစ္ပုဒ္ရွိခဲ့သည္။ ကဗ်ာ ေလးက ႏြယ္ တဲ့။

တစ္ပင္တည္း(ထဲ)

ရင္ထဲကႏြယ္

ခက္ညြန္႕သန္ ႏုသစ္လို႕

ရစ္ပတ္ေႏွာင္တြယ္

သံေယာဇဥ္ ဆုိတာရယ္

ႏြယ္ကေလးတစ္ပင္ေပါ့-----

ရာသီေတြဘယ္လိုေျပာင္းေပမဲ့

ေခါင္းေထာင္လို႕ေက်ာ့။   ။

       ကဗ်ာပါတဲ့စာအုပ္ကေလးကိုရင္ဘတ္ေပၚတင္ရင္း ႏြယ္ဆုိတာကိုလြမ္းမိသည္။ ဘယ္ကလာတဲ့ႏြယ္မွန္းေတာ့မသိ။     စာေရးသူရဲ႕အရြယ္က သစ္ရြက္ေလတုိက္လို႕ လွဳပ္တာကိုေတာင္ရီတဲ့အရြယ္ေလ။

        အထက္တန္းေက်ာင္းမ်ားကိုေတာင္ပိတ္ထားလိုက္ရသျဖင့္ တကၠသိုလ္ဆုိတာ ႀကီးက ဖြင့္ဖို႕မလြယ္ေတာ့ ႏြယ္ဆုိတာလည္းဘယ္ေရာက္မွန္းမသိ။    စာေရးသူအိမ္ မက္ခဲ့တဲ့တကၠသိုလ္ႀကီးကိုမတက္ခဲ့ရေတာ့ပါ။ ဘ၀တကၠသိုလ္ ဆုိတာႀကီးကိုတက္ခဲ့ ရသည္။ ငယ္ရြယ္ႏုနယ္ေသာအရြယ္မွာ      ၾကမ္းတမ္းမွဳေတြႏွင့္ႀကံဳခဲ့ရသည္။ ဆရာ ေမာင္စိန္၀င္း(ပုတီးကုန္း) ရဲ႕ ႏြယ္ဆုိတာႀကီးကိုလည္းမလြမ္းႏုိင္ေတာ့ပါ။ ဘ၀တကၠ သိုလ္ျဖစ္တဲ့ လုပ္ငန္းခြင္ကို ၁၈ႏွစ္သားမွာ၀င္ခဲ့ရတယ္။ 

     ေလးႏွစ္ေလာက္ေက်ာင္းေတြပိတ္ထားခဲ့ၿပီး ျပန္ဖြင့္ေတာ့လည္း အေ၀းသင္တကၠ သုိလ္ဆုိတာကိုပဲတက္ခဲ့ရသည္။      ဘ၀တကၠသိုလ္က ေငြရွာနည္းမ်ားကိုသင္ခဲ့ရၿပီ ေလ။ ခါးသီးစြာ ေတြ႕ႀကဳံခဲ့ရတဲ့ဘ၀တစ္ဆစ္ခ်ိဳးကို စာေရးသူနာက်ဥ္းမိသည္။ အေရး အခင္းမွာ ရည္ရြယ္ခ်က္ေတြေမွ်ာ္လင့္ခ်က္ေတြပ်က္ခဲ့ရသည္။ ခုေတာ့လည္းရန္ကုန္ တကၠသိုလ္ႀကီးက သူႏွင့္မဆုိင္သလိုစာေရးသူကို ဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ခန္းမထဲမွာထုိင္ခြင့္ ျပဳလိုက္ပါသည္။

       ဒီလုိအျဖစ္ဆုိးမ်ိဳးေတြကို စာေရးသူရဲ႕မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့ သမီးကိုထပ္ၿပီးမခံစားေစ ခ်င္ပါ။ သမီးသည္           ကံေကာင္းစြာျဖင့္ လူ႕ဘ၀၏ပံုမွန္မ်ားျဖစ္ေသာ မူလတန္း၊ အလယ္တန္း ၊ အထက္တန္းမ်ားကိုေအာင္ျမင္ၿပီး  ရန္ကုန္ရွိ ေဆးဘက္ဆုိင္ရာနည္း ပညာတကၠသိုလ္ႀကီးကို သမီးတက္ခြင့္ရခဲ့သည္။ စာေရးသူေပ်ာ္ပါသည္။   စာေရးသူ မခံစားခဲ့ရေသာ     တကၠသိုလ္ေက်ာင္းသားဘ၀ကို သမီးကိုအျပည့္အ၀ခံစားေစခဲ့ပါ သည္။

       ခုဆုိရင္ စာေရးသူအိမ္မက္ခဲ့ရေသာ ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးထဲက ေနရာေတာ္ ေတာ္မ်ားမ်ားကိုလည္းေရာက္ခဲ့ရၿပီ။    ရန္ကုန္တကၠသိုလ္ႀကီးထဲကဘြဲ႕ႏွင္းသဘင္ ခန္းမႀကီးထဲမွာ စာေရးသူရဲ႕ သမီးေလးက    ေဆးဘက္ဆုိင္ရာနည္းပညာဘြဲ႕ကိုယူ ႏုိင္ခဲ့ပါသည္။ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမွဳရဲ႕အရသာကို    စာေရးသူရဲ႕မ်ိဳးဆက္ျဖစ္တဲ့သမီး အျပည့္အ၀ရရွိလိုက္ပါသည္။   ေနာက္မ်ိဳးဆက္မ်ားအားလံုးလည္း ဒီမုိကေရစီရဲ႕အရ သာ၊ တည္ၿငိမ္ေအးခ်မ္းမွဳရဲ႕အႏွစ္သာရေတြကိုခံစားႏုိင္ၾကေစခ်င္ပါသည္။    ဒီလုိမ်ိဳး ဆက္ေတြနဲ႕ ႏုိင္ငံေတာ္ႀကီးကိုတည္ေဆာက္ခ်င္ပါသည္။      စာေရးသူတုိ႕ႏုိင္ငံသား မ်ားအားလံုးက ၀ုိင္း၀န္းကူညီၾကပါ။ အတူတစ္ကြ တစ္ေယာက္နဲ႕တစ္ေယာက္အျပစ္ မျမင္ၾကဘဲ လက္တြဲေဆာင္ရြက္သြားၾကပါလို႕ စာေရးသူကတုိက္တြန္းေရးသားလိုက္ ရပါသည္။

 ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)

သုတ ရသေတြကိုသာေတာင့္တေနမိပါေတာ့တယ္

ထုိင္ေနၾကလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ျဖစ္တယ္။ အေပါင္းအသင္းကလည္းမ်ားမ်ားစားစားမရွိေတာ့အခ်ိန္မွန္ဒီအခ်ိန္ကိုပဲထုိင္ျဖစ္ၾက သည္။စားပြဲထုိးေလးက` ဘာေသာက္မလဲဆရာလို႕´ေမးလာသည္။   ေသာက္ေနၾကအတုိင္းေပါ့ဆိမ့္တစ္ခြက္မွာလိုက္သည္။လက္ ဖက္ရည္ကေန႕တုိင္းေသာက္ေနၾကမို႕ေသာက္တာရယ္     အေပါင္းအသင္းေတြေၾကာင့္ရယ္ ဒီလက္ဖက္ရည္ဆုိင္မွာထုိင္ျဖစ္တာပါ။ ခဏေနေတာ့မိတ္ေဆြတစ္ေယာက္ေရာက္လာသည္။        မိတ္ေဆြကရင္းႏွီးတာမၾကာေသးဘူး။ ထပ္ၿပီးေတာ့ အသိတစ္ေယာက္ ေရာက္လာသည္။ ၀ုိင္းကစိုျပည္သြားသည္။ စကားေတြက ဟိုေရာက္ဒီေရာက္ေျပာျဖစ္ၾကသည္။          ၿမိဳ႕အေၾကာင္း၊ ႏုိင္ငံေရးအ ေၾကာင္း၊ စီးပြားေရးအေၾကာင္း ၊ လူမွဳေရးအေၾကာင္းေတြအစံုျဖစ္သည္။ သူမ်ားမေကာင္းေၾကာင္း      ကိုယ္ေကာင္းေၾကာင္းေတြပါ။ လက္ဖက္ရည္ဆုိင္စကား၀ိုင္းက အရွိန္ရလာသည္။

စာေပအေၾကာင္း၊ ကိုယ့္ၿမိဳ႕မွာလုပ္သြားတဲ့စာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္းလည္းပါသည္။     အနီးစပ္ဆံုးစာေပေဟာေျပာပြဲအေၾကာင္း ေရာက္သြားသည္။ စာေရးဆရာသံုးေရာက္လာေဟာေျပာသြားၾကသည္။ ဆရာေတြကနာမည္ႀကီးစာေရးဆရာေတြျဖစ္သည္။ စကား ေျပာရာမွာလည္း တစ္ဖက္သားကိုညိႈ႕ယူဖမ္းစားႏုိင္ၾကသည္။ ေလယူေလသိမ္းကအစေပါ့။ စာေရးသူက စာေပေဟာေျပာပြဲသြားနား ေထာင္တဲ့အေၾကာင္းကို စကားစလိုက္သည္။က်န္တဲ့မိတ္ေဆြေတြက ဘယ္ဆရာကဘာအေၾကာင္းေဟာသြားသည္။  ေကာင္းတယ္ မေကာင္းဘူးေပါ့။ သမို္င္းေၾကာင္းကိုပိုင္ပိုင္ႏိုင္ႏုိင္ေဟာသြားတဲ့စာေရးဆရာကလည္း     သမိုင္းကုိတကယ္ပိုင္ႏုိင္စြာေဟာေျပာသြား သည္။ စာေရးသူေျပာခန္းမေရာက္ပါ။ မိတ္ေဆြေတြေျပာတာကိုသာနားေထာင္လိုက္ရသည္။    လက္ပန္းေတာင္းေတာင္ေၾကးနီစီမံ ကိန္းအေၾကာင္း၊  တရုတ္ကဘယ္ေလာက္ျမန္မာျပည္ကို ဂုတ္ေသြးစုပ္ထားေၾကာင္း၊ ဆရာေျပာမွအားလံုးသိရေၾကာင္း၊    ဆရာက ဗဟုသုတေတာ္ေတာ္စံုေၾကာင္းေတြကို အာေပါင္အာရင္းသန္သန္ ေျပာၾကသည္။ ဆရာေတြေဟာေျပာၾကတဲ့အထဲမွာ   ဘားရက္အို ဘားမား အေၾကာင္းလည္းပါသည္။ ဘားရက္အိုဘားမားက     ျမန္မာျပည္ကိုေတာ္ေတာ္ေလးတုိးတက္ေစခ်င္ေၾကာင္းေတြလည္းပါ သည္။ ဘားရက္အိုဘားမားေတာ္ေၾကာင္း၊ ျမန္မာျပည္အတြက္အလားအလာေကာင္းေၾကာင္းေတြလည္းပါသည္။

ဘားရက္အိုဘားမားက ျမန္မာျပည္ကိုေတာ္ေတာ္ခ်စ္ပါလားလို႕ေတာင္စာေရးသူအေတြး၀င္မိသည္။ စာေရးသူတစ္ခုစဥ္းစားမိသည္။ စာေရးသူတုိ႕အိမ္သားမ်ားေကာင္းစားေရးကို အိမ္ေဘးကမိသားစုကလုိလားသည္မွာ ျဖစ္ႏုိင္စရာရွိပါ့မလားလို႕ပါ။ စာေရးဆရာေတြ ေဟာေျပာေနၾက ေခတ္စားေနတဲ့လူေတြအေၾကာင္းလည္းပါသည္။ စာေရးသူနားေထာင္ေနပါသည္။ ဆရာေတြကမိမိတို႕ကို သမၼတ လုပ္ခုိင္းရင္ေတာင္မလုပ္ႏိုင္ေၾကာင္း၊ မိမိတုိ႕တုိင္းျပည္တုိးတက္ေအာင္လုပ္ေဆာင္တဲ့ေနရာမွာ        စာေရးဆရာေတြကမွန္တာကို ေထာက္ျပရမွာေပါ့ဆုိတာေတြလည္းပါသည္။ သမၼတႀကီးက ဘာေတြလုပ္ေနတာလဲ မေကာင္းဘူး။     ဘယ္၀န္ႀကီးလုပ္တာေတြက ျပည္သူလူထုမ်က္ႏွာကိုမၾကည့္ဘူး။ ပညာေရးက ႏုိင္ငံျခားတုိင္းျပည္ေတြထက္ေနာက္က်ေနေၾကာင္းေတြလည္းပါသည္။   က်န္းမာ ေရးက႑ကိုလည္းအတုိင္းအတာတစ္ခုအထိလုပ္ေဆာင္ခ်က္ေတြေျပာင္းဖို႕လိုေၾကာင္းေတြလည္းစံုလုိ႕ပါ။    နားေထာင္ရတာေတာ္ ေတာ္ေကာင္းပါသည္။စာေရးသူရဲ႕ မိတ္ေဆြေတြကလည္း ပညာတတ္လူတန္းစားေတြဆုိေတာ့သူတို႕အျမင္ေတြကိုလည္းထည့္ေဆြး ေႏြးၾကသည္။ စကား၀ုိင္းက တစ္ျဖည္းျဖည္းအရွိန္ရလာသည္။

အရွိန္ရလာတဲ့စကား၀ုိင္းက အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္းေတြက မပါမျဖစ္ပါလာသည္။ တုိင္းျပည္ကိုအုပ္ခ်ဳပ္ေနတဲ့သူေတြေကာင္းတာမ ေကာင္းတာက ေ၀ဖန္မယ္ဆုိရင္ျပည္သူကတင္ေျမွာက္ထားတဲ့အစိုးရဆုိေတာ့ ျပည္သူေတြနဲ႕    အနည္းငယ္ေတာ့သက္ဆုိင္သည္။ ျပည္သူေတြကတင္ေျမွာက္ထားတာျဖစ္သည္။ မေကာင္းဘူးဆိုရင္ဘယ္ေနရာမွာလိုအပ္ေနတာလဲ      မိမိတို႕တင္ေပးထားတဲ့လႊတ္ ေတာ္ကိုယ္စားလွယ္ေတြရွိတယ္။ သူတုိ႕ကတဆင့္တရား၀င္တင္ျပၿပီးလုပ္ေဆာင္ၾကဖို႕လုိမယ္လို႕စာေရးသူကေျပာေတာ့  မိတ္ေဆြ မ်ားက စာေရးသူကိုမင္းကအစိုးဖက္ကလူလားလို႕၀ုိင္းေမးၾကပါသည္။

စာေရးသူက သူတုိ႕ေမးခြန္းကိုေျဖရာမွာ ခုဆုိရင္လႊတ္ေတာ္ရယ္ ၊ အုပ္ခ်ဳပ္ေရးရယ္၊ တရားေရးရယ္ဆုိၿပီး   မ႑ိဳင္ႀကီးသံုးရပ္နဲ႕တုိင္း ျပည္ကိုဒီမုိကေရစီစနစ္နဲ႕အုပ္ခ်ဳပ္ေနတာကို သိၾကမွာပါ။ ေနာက္ စတုတၳမ႑ိဳင္လို႕ေခၚတဲ့   မီဒီယာကိုလည္း  လြတ္လပ္ခြင့္ေတြကို လည္းေပးထားၿပီးျဖစ္သည္။ သမၼတႀကီးကလည္း ျပည္သူေတြအသံကိုနားေထာင္ၿပီး မထားသင့္ဘူးဆုိတဲ့  သူေတြကို အနားေပးတာ တုိ႕စစ္ေဆးတာတို႕လုပ္ေနတာလည္းအားလံုးအျမင္ျဖစ္သည္။ ဒါဆုိရင္အစိုးရလုပ္တာကို ျပည္သူေတြကလည္းတစ္ဖက္တစ္လမ္း ကကူညီသင့္တာေပါ့လုိ႕စာေရးသူေျပာျဖစ္သည္။

ဆက္ၿပီးစာေရးဆရာမ်ားအေၾကာင္းကိုဆက္ေျပာျဖစ္သည္။ စကား၀ုိင္းက တစ္မ်ိဳးျဖစ္သြားမွာစိုးလို႕ပါဟုေျပာလိုက္ရသည္။  စာေရး သူငယ္စဥ္ (၉)တန္းႏွစ္ေလာက္က ၿမိဳ႕ကိုစာေရးဆရာေတြလာၿပီး ေဟာေျပာပြဲလုပ္တာကိုသြားၿပီးနားေထာင္ဖူးသည္။   သုတရသစံု စြာဆရာမ်ားက ေဟာေျပာသြားသည္။ နားေထာင္ရတာ ဗဟုသုတေတြ စိတ္ခြန္အားေတြေတာ္ေတာ္ရခဲ့ရပါသည္။ ေက်ာင္းသားေတြ ဆုိရင္လည္း ပညာေတြတတ္ေအာင္သင္ဖုိ႕စာအုပ္စာေပေတြဖတ္ဖုိ႕လမ္းညႊန္သြားၾကတာေတြကိုနားေထာင္ရသည္။   ႏုိင္ငံတစ္ကာ မွာဘယ္လိုေတြပညာေရးကိုလုပ္ေနေၾကာင္း၊ နည္းပညာေတြတုိးတက္ေနသျဖင့္ ထုိနည္းပညာေတြေနာက္လိုက္ႏုိင္  ေအာင္ႀကိဳးစား ရမည္ျဖစ္ေၾကာင္း သုတေတြေတာ္ေတာ္စံုစံုလင္လင္ရရွိခဲ့ပါသည္။ ႏွလံုးသားကို အဟာရျဖစ္ေစသည့္ စိတ္ကုိႏူးညံ့သိမ္ေမြ႕ေစသည့္ ရသစာေပမ်ားကိုဖတ္ဖို႕၊ ရသစာေပေတြကိုေလ့လာလိုက္စားမွရိုးရာယဥ္ေက်းမွဳေတြကိုထိန္းသိမ္းႏုိင္မယ္ဆိုတဲ့အေၾကာင္းအရာေတြ လည္းပါသည္။ လက္ခုပ္တီးတာေတာ့နည္းသည္။ ဒါေပမဲ့လက္ခုပ္သံထက္တန္ဖုိးမျဖတ္ႏုိင္တဲ့ အရာေတြကို စာခ်စ္သူမ်ားထံမွဆရာ မ်ားရသြားသည္ကေတာ့ ေျပာျပစရာေတာင္လုိမည္မထင္ပါ။

ယခုေနာက္ပိုင္းေဟာေျပာပြဲလုပ္ၾကတာကို လာေဟာေျပာၾကတဲ့ဆရာေတြထဲမွာ ဆရာလယ္တြင္းသားေစာခ်စ္၊     ဆရာေန၀င္းျမင့္၊ ဆရာခ်စ္ဦးညိဳ၊ ဆရာဦးေအာင္သင္းနဲ႕ခုေနာက္ပိုင္းလူငယ္စာေရးဆရာမ်ားျဖစ္တဲ့ ဆရာလင္းသိုက္ညြန္႕၊   ဆရာဖူးေက်ာ္ဇင္စသည့္ တုိ႕ေလာက္သာသုတရသစာေပမ်ားကိုၾကားရေတာ့သည္။ တစ္ခ်ိဳ႕စာေရးဆရာမ်ားမွာ ႏုိင္ငံေရးအေၾကာင္း၊          အစိုးရမေကာင္း ေၾကာင္းတုိ႕ကိုသာေဟာေျပာၿပီး ပရိသတ္ရဲ႕လက္ခုပ္သံေတြကိုခံယူေနၾကတာေတြ႕သည္။     ဥပမာ မီးမလာသည့္အေၾကာင္းေဟာ ေျပာသည္ဆုိပါေတာ့ ဘယ္လိုေၾကာင္းမီးမလာသည္ ႏုိင္ငံေတာ္ရဲ႕လုိအပ္ခ်က္ေတြကဘာေတြ၊    ဘယ္လိုေတြလုပ္ရင္ေကာင္းမည္၊ ႏုိင္ငံတစ္ကာမွာဘယ္လုိေတြ လွ်ပ္စစ္မီးကိုရရွိေအာင္သံုးစြဲေနသည္။ ေလ့လာသင့္သည္၊          ရင္းႏွီးျမဳပ္ႏွံသင့္သည္။ စသည္ျဖင့္ ေထာက္ျပကာေဆြးေႏြးေဟာေျပာလွ်င္ေကာင္းမည္။ ခုေတာ့အစိုးရမေကာင္းေၾကာင္းကိုပယ္ပယ္နယ္နယ္ေဟာေျပာသည္။     ပရိ သတ္ဆီကလုပ္ခုပ္သံကိုအားရပါးရယူသြားသည္။ ဘာတစ္ခုမွျပန္မေပးခဲ့ပါ။        အဲဒါအျပင္လမ္းေပၚထြက္ဆႏၵျပေအာင္လုပ္သြား ေသးသည္။ ဇာတ္သဘင္ေလာကႀကီး တြင္ေျပာေနၾကစကားေလးရွိပါသည္။    ဇာတ္သမားျပန္ရင္မွတ္သားစရာက်န္ခဲ့သည္တဲ့။ ခု ေတာ့ဆရာေတြျပန္သြားသည္။ က်န္ခဲ့တာေတာ့ေ၀ဒနာေတြျဖစ္သည္။    တုိ႕ျမန္မာျပည္ႀကီးေတာ္ေတာ္ေလးေခတ္ေနာက္က်ေနပါ့ လားလို႕ျဖစ္သြားၿပီးစိတ္ဓာတ္က်သြားသည္။ ေခတ္ေနာက္က်တဲ့အတူတူမထူးပါဘူးကြာ      ျပန္အိပ္ေနတာပဲေကာင္းပါတယ္ဆုိတဲ့ အေတြးေလးေတြသာ၀င္က်န္ခဲ့ၾကပါသည္။ စာေရးဆရာဆုိတာ သမိုင္းကိုသယ္ေဆာင္ၾကတဲ့ သူမ်ားျဖစ္သည္။ အရင္တုန္းကေရးခဲ့ တာေတြကို ေနာက္လူမ်ားအဆက္မျပတ္သိေအာင္ဆက္လုပ္ေပးေနေသာ ေပါင္းကူးတံတားမ်ားဆုိရင္လည္းမမွားႏုိင္ပါ။ သူတို႕ေတြ ကလမ္းျပၾကယ္ေကာင္းေတြျဖစ္ဖုိ႕လုိပါသည္။ အဲဒီလုိ႕ေတြကို စာေရးသူကေျပာေတာ့ စကား၀ုိင္းကေတာ္ေတာ္ေလးၿငိမ္သြားသည္။ စာေရးသူကိုမိတ္ေဆြမ်ားက မေက်နပ္ၾကပါ။ စာေရးသူဘယ္လိုမွမတတ္ႏိုင္ပါ။ စာေရးသူမွာလည္း   စာေရးသူအျမင္ကိုေျပာခြင့္ရွိပါ သည္။ အစိုးရကို မေကာင္းဘူးလို႕ေျပာတဲ့သူေတြရွိသလို ေကာင္းတယ္လို႕ေျပာတဲ့သူေတြရွိသည္။ အဲဒီအထဲမွာ စာေရးသူတစ္ဖက္ ဖက္ကေတာ့ပါမွာပါ။

စာေရးသူကိုမိတ္ေဆြမ်ားက မင္းကအစိုးဖက္က လုိက္ေျပာေနတယ္လို႕ေျပာသည္။    အစိုးရသည္စာေရးသူတစ္ေယာက္ထဲရဲ႕အစိုး ရမဟုတ္ပါ။ ျပည္သူအားလံုးရဲ႕အစိုးရျဖစ္သည္။ အစိုးရ၏ေပ်ာ့ကြက္ဟာကြက္မ်ားကိုေထာက္ျပရာမွာလည္း      ဥပေဒေၾကာင္းအရ ေထာက္ျပတာမ်ိဳးပဲျဖစ္ေစခ်င္သည္။ ေနာက္တစ္ခုက တုိင္းျပည္ကုိအုပ္ခ်ဳပ္ရမွ ျပည္သူေတြအတြက္လုပ္ေပးလုိ႕ရသည္ဟုထင္သည့္ လူမ်ားလည္းရွိေသးသည္။ ဒါေတြသည္ တကယ္ေတာ့မဟုတ္ဘူးလို႕ထင္ပါသည္။ တုိင္းျပည္တုိးတက္ဖုိ႕ဆုိရင္  ဘယ္ေနရာကပဲျဖစ္ ျဖစ္မိမိတုိ႕ဘာေတြကူလုပ္ေပးႏုိင္မလဲ၊ ဘာေတြလုပ္ေပးလို႕ရမလဲ၊ လုပ္ေပးလို႕ရတဲ့ေနရာကေန  လုပ္ေပးတာမေကာင္းတာဘူးလား ဗ်ာ။ စာေရးသူေဟာေျပာပြဲမ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္ပါသည္။

ေဟာေျပာပြဲေတြမွာတုိင္းျပည္တုိးတက္ေအာင္ဘာေတြလုပ္သင့္သလဲ၊ လူငယ္ေတြဘ၀ေအာင္ျမင္ဖုိ႕ဘာေတြလုပ္ရမလဲ၊   ႏိုင္ငံတစ္ ကာနဲ႕ယွဥ္တဲ့အသိေတြ၊ပညာေတြ၊ ဗဟုသုတေတြကိုေဟာေျပာေပးၾကပါ။ စာေရးသူစာေရးသည့္အဆင့္သည့္  စာေရးဆရာႀကီးမ်ား ကိုမယွဥ္ႏုိင္ပါ။ သို႕ေသာ္စာေရးသူသည္ စာေတြကိုတတ္ႏိုင္သေလာက္ႀကိဳးစားေရးရင္း   တုိင္းျပည္ကိုကိုယ္တတ္ႏုိင္သေလာက္အ က်ိဳးျပဳရင္း စာေရးဆရာႀကီးမ်ားရဲ႕ သုတရသစာေပမ်ားကိုေတာင့္တေနမိပါေတာ့သည္။

ေန၀င္းေဇာ္ (ျမန္ေအာင္)

ကုိယ္ခ်င္းစာတရားႏွင့္လက္ဆင့္ကမ္းပါ

     မင္းသားေလးတစ္ပါးေတာကစားထြက္လာရင္း အဘိုးအိုတစ္ဦးသရက္ပင္စိုက္ ေနတာကိုျမင္သျဖင့္ အဘဘာပင္ေတြစိုက္ေနတာလဲလို႕ေမးလိုက္ရာ အဘိုးအိုက ျပန္ေျပာလိုက္ေသာစကား မင္းသားေလးက အဘိုးလည္းဒီသရက္ပင္ကအသီးကို စားႏုိင္ေတာ့မွာမဟုတ္ပဲနဲ႕ဘာလို႕စိုက္ေနရတာလဲဆုိတဲ့အေမးကို ျပန္ေျဖလုိက္ ေသာစကားကို အားလံုးဖတ္ဖူးၾကပါလိမ့္မည္။

    စာေရးသူတို႕ငယ္ငယ္ကေသာက္ေရအုိးစင္ေလးေတြ(၀ါ)ေရခ်မ္းစင္ေလးေတြကို သစ္ပင္ႀကီးမ်ား၏ေအာက္ဖက္တြင္လည္းေကာင္း၊ ေရအိုးစင္ေလးေတြေဆာက္ၿပီး လည္းေကာင္း ေနရာေတာ္ေတာ္မ်ားမ်ားတြင္ေတြ႕ၾကရသည္။ ျမန္မာလူမ်ိဳးတုိ႕၏ခ်စ္ စရာဓေလ့ကဒီလုိပါ။ ျမန္မာလူမ်ိဳးေတြက ႏွလံုးသားလွၾကသည္။ ကူညီၾကသည္။ ကိုယ္ခ်င္းစာတရားရွိၾကသည္။ ရန္ကုန္ၿမိဳ႕က ဘတ္စ္ကားေတြေပၚမွာအသက္အ ရြယ္ႀကီးရင့္သူႏွင့္ အားႏြဲ႕သူေတြကိုေနရာဖယ္ေပးၾကသည္။ ခ်စ္စရာေကာင္းလိုက္ပံု မ်ား ေလာကပါလတရားကိုလက္ကိုင္ထားၾကသည္။

     စာေရးသူတုိ႕ငယ္စဥ္ေက်ာင္းေနတုန္းက ေက်ာင္းကဆရာဆရာမမ်ားက စာသင္ ၾကားတာအျပင္ မိမိထက္အသက္တစ္မီနစ္တစ္စကၠန္႕ႀကီးသူကိုပင္ရိုေသရန္၊ လူႀကီး သူမမ်ားေရွ႕တြင္ ကိုယ္ကိုကိုင္းညြတ္သြားရန္၊ လူႀကီးသူမမ်ားကိုစကားေျပာရာ ရွင္၊ ကၽြန္မ၊ ဟုတ္ကဲ့၊ ကၽြန္ေတာ္စသည္ျဖင့္ေျပာရန္ လူႀကီးသူမမ်ားႏွင့္ ထမင္းအတူတူ စားပါက လူႀကီးသူမမ်ားကိုအရင္ဦးစားေပးစားေစၿပီးမွ မိမိတုိ႕ကစားရန္စသည္တုိ႕ ျဖင့္ ေလာကနီတိကို လက္ေတြ႕သင္ၾကားေပးသည္။ မိဘမ်ားကလည္းအိပ္ရာ၀င္ပံု ျပင္မ်ားျဖစ္ေသာ ငရဲႀကီးရွစ္ထပ္အေၾကာင္း၊ ရိုင္းျပရင္၊ လူႀကီးသူမမ်ားကိုေစာ္ကား ရင္ ငရဲအုိးထဲေဇာ္ထိုးက်တတ္ေၾကာင္းတုိ႕ကို ပံုျပင္မ်ားႏွင့္တစ္ကြစာေရးသူတုိ႕တစ္ ေတြလိမၼာယဥ္ေက်းေအာင္ျပဳစုပ်ိဳးေထာင္ေပးခဲ့သည္။

   စာေရးသူတို႕တစ္ေတြဟာ အင္မတန္မွသြန္သင္ဆံုးမမွဳေကာင္းေသာမိဘမ်ား၊ ဆရာသမားမ်ားႏွင့္ ေနခဲ့ၾကရသည္။ ထမင္းစားလွ်င္ပင္ ထမင္းေစ့ကိုမဖိတ္ေအာင္ သပ္သပ္ရပ္ရပ္စားတတ္ေအာင္သင္ၾကားေပးသည္။ ဘာသာတရားကိုကိုင္း႐ိႈင္း တတ္ေအာင္လည္းသင္ၾကားေပးသည္။ ဘုရားရွိခိုးခုိင္းသည္။ ဆြမ္းေတာ္ကိုကိုယ္ တုိင္ကုိယ္က်ကပ္ခုိင္းသည္။ တစ္ဦးႏွင့္တစ္ဦးစာနာတတ္ေအာင္သင္ေပးသည္။ ႀကီးသူကိုရိုေသ၊ ရြယ္တူကိုေလးစား၊ငယ္သူကိုသနားဆုိသည့္ စကားအတုိင္းျပဳမူ ေဆာင္ရြက္ေစသည္။

     စာေရးသူတို႕တစ္ေတြက ညီအစ္ကိုေမာင္ႏွေတြမ်ားသည္။ မိဘမ်ားက၀န္ထမ္း မိသားစုမ်ားျဖစ္သျဖင့္ ငယ္စဥ္ကတည္း က ေက်ာင္းသို႕သြားရာတြင္မုန္႕ဖုိးမရ။ အိမ္ တြင္သားသမီးအားလံုးကို ညီတူညီမွ်ေကၽြးေမြးၿပီးမွ ေက်ာင္းသို႕လႊတ္သည္။ စည္းႏွင့္ ကမ္းႏွင့္ေနထုိင္ရသည္။ ေန႕လည္ထမင္းစားခ်ိန္တြင္ အိမ္မွာထမင္းစားအၿပီး မိခင္ က၀ယ္ထားေသာမုန္႕မ်ားကို တစ္ေယာက္တစ္ခုေ၀ေပးသည္။ ေက်ာင္းသို႕သြားပါ ကေမာင္ႏွမတစ္ေတြ ေရွ႕ဆင့္ေနာက္ဆင့္သြားရသည္။ အႀကီးဆံုးက ေနာက္ဆံုးက လုိက္ရသည္။ အားလံုးကိုကူညီႏုိင္ရန္ျဖစ္သည္။  လမ္းတြင္ရွိေသာေခြးမ်ား အျခား အႏၱရာယ္မ်ားကို ႀကီးသူမ်ားကကာကြယ္ရသည္။

     စာေရးသူတုိ႕တစ္ေတြေလ့က်င့္သားျပည့္၀ခဲ့သည္။ အသက္ႀကီးလာၿပီးေငြရွာရ ေသာအခါ ေငြကိုလုိအပ္သည့္ေနရာတြင္သာသံုးတတ္လာသည္။ အပိုသံုးမျပစ္ေတာ့ ပါ။ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေစာင့္ေရွာက္တတ္သည့္အေလ့အက်င့္ကိုမိဘမ်ား ကေမြးၿမဴေပးထားသည့္အတြက္ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေဖးမကူညီႏုိင္ခဲ့သည္။ ယခုအခ်ိန္အထိစာေရးသူတို႕မိသားစုတစ္ေတြ တစ္ေယာက္ႏွင့္တစ္ေယာက္ေစာင့္ ေရွာက္ေနၾကတုန္းျဖစ္သည္။

     လူမွဳေရးကူညီမွဳလုပ္ငန္းေတြကို စာေရးသူလုပ္ငန္းလုပ္ေနရင္းလုပ္ကိုင္ေဆာင္ ရြက္ေနသည္။ မိမိအက်ိဳးစီးပြားကိုလည္းတစ္ဖက္တစ္လမ္းကရွာရင္းလုိအပ္သည့္ ေနရာ ၊ကြက္လပ္ေလးမ်ားကိုျဖည့္သည့္လူမွဳေရးလုပ္ငန္းမ်ားကိုလည္း လုပ္ေပးေန သည္။ စိတ္ကိုျဖဴစင္ေအာင္ထားသည္။ စာေရးသူတုိ႕ေနေသာေနရာေလး၊ စာေရးသူ တုိ႕ေနေသာၿမိဳ႕ကေလး၊  ဒီထက္ထပ္ၿပီးႀကီးႀကီးက်ယ္က်ယ္ေျပာရလွ်င္ စာေရးသူ တုိ႕ေနေသာတုိင္းေဒသႀကီး၊ ျပည္နယ္၊ ေနာက္ၿပီး ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီး တုိးတက္မယ္ဆုိ ရင္ စာေရးသူကက်ရာေနရာကေနတာ၀န္ထမ္းေဆာင္ေပးခ်င္သည္။ ဟုိလူမေကာင္း လို႕ ငါတုိ႕မလုပ္ဖူး၊ ဒီလူ႕ကို မႀကိဳက္လို႕ငါတုိ႕ေတာ့ ကန္႕လန္႕တုိက္လိုက္မယ္စ သည္ျဖင့္ သေဘာထားမျပည့္၀သည့္အလုပ္မ်ားကို စာေရးသူေရွာင္သည္။ က်ရာေန ရာမွာလုပ္သည္ဆုိတာက စာေရးသူစြမ္းႏုိင္သေလာက္သာျဖစ္သည္။ စာေရးသူက ဒီေလာက္စြမ္းႏုိင္သည္။ တစ္ျခားတစ္ေယာက္က စာေရးသူထက္ပိုစြမ္းႏုိင္ပါက စာ ေရးသူေနရာဖယ္ေပးသည္။ ကူညီသည္။ လမ္းမွန္ကို ေလ်ာက္ၾကဖုိ႕စာေရးသူတိုက္ တြန္းခ်င္သည္။

   စာေရးသူတုိ႕ တစ္ေတြအားလံုး၀ိုင္းၿပီး ဧရာ၀တီကိုထိန္းသိမ္းၾကမယ္။ သစ္ပင္သစ္ ေတာေတြကိုခုတ္တာကို ကာကြယ္ၾကမယ္။ သစ္ပင္ေတြကိုစိုက္ၾကမယ္။ သစ္ပင္ တစ္ပင္ရွင္သန္ႀကီးထြားဖို႕ အခ်ိန္ဘယ္ေလာက္ယူရသလဲဆုိတာ စာဖတ္သူတို႕သိ ၿပီးသားျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူတို႕အသက္အရြယ္ေတြနဲ႕သက္တမ္းေစ့ေအာင္ေနရ မယ္ဆုိရင္ေတာင္ ဒီေန႕လုပ္ရမဲ႕ ကာကြယ္ျခင္း၊ ထိန္းသိမ္းျခင္းေတြလုပ္ရင္ေတာင္ စာေရးသူတို႕မမီႏုိင္ေတာ့ဘူး။ ဒါေပမဲ့လုပ္ကိုလုပ္ရမယ္။ ဘာျဖစ္လို႕လဲဆုိေတာ့ စာ ေရးသူတုိ႕တစ္ေတြ ဒီလုိေနႏုိင္ေအာင္ စာေရးသူတို႕ထက္အရင္ ေလာကႀကီးကို ေရာက္ရွိခဲ့သူေတြက လုပ္ေပးခဲ့ၾကတယ္။ စာေရးသူတို႕တစ္ေတြကလည္းလက္ဆင့္ ကမ္းၿပီးတာ၀န္ေက်ေအာင္လုပ္ရမယ္။ စာေရးသူတုိ႕ရဲ႕ေနာက္မ်ိဳးဆက္သစ္ေတြက လည္း စာေရးသူတို႕လိုတာ၀န္ေတြေက်ဖို႕လုိအပ္ပါလိမ့္မယ္။

   ျမန္မာႏုိင္ငံႀကီး သူမ်ားလက္ေအာက္ကိုႏွစ္ေပါင္းတစ္ရာေက်ာ္ေရာက္သြားခဲ့ဖူးၿပီ။ ဘယ္ေလာက္ေတာင္ခံစားခဲ့ရသလဲ။ ဘယ္လိုျပန္လုပ္ၿပီး ကိုယ့္ေျမ ကိုယ့္ေရကိုျပန္ ၿပီးခက္ခက္ခဲခဲ ရယူခဲ့ရသလဲ။ ဒါေတြဟာ သင္ခန္းစာေတြပါ။ စာေရးသူတုိ႕ထက္ အရင္က ျမန္မာႏုိင္ငံမွာေနတဲ့သူေတြက လြတ္လပ္တဲ့အခ်ဳပ္အျခာ အာဏာတစ္ခု ကိုပိုင္ဆုိင္ေအာင္ လုပ္ထားၾကတယ္။ စာေရးသူတုိ႕လက္ထက္မွာလည္း စာေရးသူ တုိ႕က ကာကြယ္ထိန္းသိမ္းရမယ္။ စာေရးသူစိတ္မေကာင္းျဖစ္မိတာေလးတစ္ခုေျပာ ျပခ်င္ပါတယ္။ ႏုိင္ငံေရးပါတီႀကီးတစ္ခုက ေဟာေျပာပြဲတစ္ခုမွာ `ခုလိုေနရမဲ့အစား ႏုိင္ငံႀကီးတစ္ခုကအုပ္ခ်ဳပ္လိုက္ရင္ေကာင္းမွာပဲ´လုိ႕ေျပာခဲ့တာကို ၾကားခဲ့ရပါတယ္။ စာေရးသူေတာ္ေတာ္ေလး စိတ္မေကာင္းျဖစ္ခဲ့ရပါတယ္။

လက္ဆင့္ကမ္းတယ္ဆုိတာက အေကာင္းအတုိင္းလက္ဆင့္ကမ္းတာ အေကာင္းဆံုး ပါ။ ဆုိၾကပါစို႕။စာေရးသူက ကိုယ္ေမြးထားတဲ့သားသမီးေတြကို လက္ဆင့္ကမ္းအ ေမြေပးခဲ့မယ္ဆိုရင္ အေကာင္းဆံုးဆုိတာေတြကို ေပးခဲ့ခ်င္တယ္။ အနာတရေတြနဲ႕မ ေပးခဲ့ခ်င္ဘူး။ ဒီလိုပဲ စာေရးသူတုိ႕ဟာ ေနာင္တစ္ခ်ိန္မွာ ဒီေန႕လူငယ္ေတြကိုလက္ ဆင့္ကမ္းခဲ့ၾကရမွာပါ။ ဆုပ္ကိုင္ထားလို႕မရပါဘူး။ အသက္အရြယ္ေၾကာင့္ပဲျဖစ္ေစ၊ ကၽန္းမာေရးေၾကာင့္ပဲျဖစ္ေစေပါ့။ ဒီေန႕လူငယ္ေတြဟာလည္း ေနာင္တစ္ခိ်န္မွာျပန္ ၿပီးလက္ဆင့္ကမ္းၾကရမွာ မလြဲဧကန္ပါပဲ။ လက္ဆင့္ေတြကမ္းၾကမယ္ဆုိရင္ဘယ္လို မ်ိဳးလက္ဆင့္ကမ္းေပးၾကမွာပါလဲ။

စာေရးသူတို႕တစ္ေတြ ဘယ္သူေသေသ ငေတမာရင္ၿပီးေရာ လုပ္လို႕မရပါဘူး။ စာ ေရးသူတုိ႕ငယ္ငယ္က ေမာင္ႏွမေတြမ်ားေတာ့ မိခင္က ခဏခဏဆံုးမတဲ့စကားေလး ကိုခုထိမွတ္မိေနပါတယ္။ အဲဒီအတုိင္းစာေရးသူရဲ႕ဘ၀မွာက်င့္သံုးပါတယ္။ စားစရာ ေသာက္စရာ  မ်ားကိုစားတဲ့အခါမွာ အားလံုးကိုေတာ့ထည့္ေပးထားၿပီး `ေရွ႕လူ ေနာက္လူၾကည့္စား ´တဲ့။ စာေရးသူတုိ႕တစ္ေတြေရွ႕လူေနာက္လူေတြအတြက္ ခ်န္ ၾကရမွာပါ။ ဥပမာ ေရဖူလံုဖုိ႕ ၊ စားနပ္ရိကၡာဖူလံုဖုိ႕၊ သဘာ၀ပတ္၀န္းက်င္ႀကီး ညီ ညြတ္မွ်တဖုိ႕ စသည္တုိ႕ကို အေကာင္းဆံုးအေနအထားျဖစ္ေအာင္ဖန္တီးတည္ ေဆာက္ေပးၾကရပါမယ္။ လက္ဆင့္ကမ္းတယ္ဆုိတာကိုလည္း ကုိယ္ခ်င္းစာတရား နဲ႕ဆင္ခ်ဥ္ၿပီး လုပ္ေဆာင္ၾကဖို႕တုိက္တြန္းလိုက္ပါရေစဗ်ာ။

ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)

သူ႕အရပ္ႏွင့္သူ႕ဇာတ္

         ဒီရြာေလးကိုမေရာက္ျဖစ္တာေတာ္ေတာ္ၾကာပါေနပါၿပီ။ စာေရးသူလည္းအလုပ္မ အားတာကတစ္ေၾကာင္း၊         ႐ြာကိုလည္းသြားစရာကိစၥမေပၚတာကတစ္ေၾကာင္းတို႕ ေၾကာင့္လည္းျဖစ္သည္။ စာေရးသူကၿမိဳ႕မွာေနတာဆုိေပမဲ့႐ြာဖက္ကလူေတြေတာ္ေတာ္ မ်ားမ်ားႏွင့္ရင္းႏွီးသည္။  လုပ္တဲ့အလုပ္ကလည္း စပါးပြဲစားလုပ္တာျဖစ္သည္။ က်န္းမာ ေရးမေကာင္းလို႕    အလုပ္ကိုတစ္ႏွစ္ေလာက္နားလိုက္ရသည္။ ျဖစ္တဲ့ေရာဂါကေဂါက္ ေရာဂါဆုိလားဆရာ၀န္ႀကီးကေတာ့ေျပာျပပါသည္။  ျဖစ္တာက ေျခေထာက္အဆစ္ေတြ ေရာင္၊ ဒူးေခါင္းေတြေရာင္ၿပီး မသြားႏုိင္မလာႏုိင္ျဖစ္တာပါ။   မရိုေသစကား ေနာက္ေဖး သြားတာေတာင္ မ်က္ရည္က်တယ္။ အဲေလာက္ဆုိးတဲ့ေရာဂါပါ။

        ေရာဂါျဖစ္တဲ့အခ်ိန္က ေဆာင္းတြင္းဖက္ေအးရင္ပိုျဖစ္တယ္။ ေရာဂါျဖစ္ခ်ိန္ဆုိရင္ စာေရးသူ တုတ္ေကာက္တစ္လက္ျဖင့္သြားေနရသည္။   ေျခေထာက္အေကြးအဆန္႕ကို ေတာင္စုပ္သတ္ရသည္။ ပြဲစားဆုိေတာ့ ဆုိင္ကယ္စီးၿပီးသြားရသည္။    စပါးပုိင္ရွင္လယ္ သမားက ေရာင္းမည္ဆုိရင္ ခ်က္ခ်င္းသြားမွ    နည္းနည္းေနာက္က်တာႏွင့္ပြဲစားေတြက ေျခခ်င္းလိမ္ေနသည္။ တစ္ခါတစ္ေလ ေခ်းမ်ားၿပီး   မ၀ယ္ျဖစ္ခဲ့ေသာစပါးကို တစ္ျခားပြဲ စားတစ္ေယာက္က ေစ်းေကာင္းေပးၿပီး၀ယ္သြားတာလည္းရွိသည္။   လမ္းေတာင္တုတ္ ေကာက္ႏွင့္ေလွ်ာက္ေနရေတာ့ဘယ္လုိလုပ္ၿပီး စပါး၀ယ္လို႕ရေတာ့မွာလဲ။    ဒါနဲ႕စပါးပြဲ စားအလုပ္ကိုမလုပ္ျဖစ္ပဲ ဆန္အိတ္ေလး၀ယ္ၿပီး     ရပ္ကြက္ထဲမွာႏုိ႕ဆီဗူး တစ္လံုးစႏွစ္ လံုး၀ယ္စားတဲ့လူေတြကို ေခါက္ျပန္ေပးစနစ္နဲ႕ေရာင္းေပးရသည္။  စာေရးသူကပြဲစားဆုိ ေတာ့ ဆန္စက္ပိုင္ရွင္ေတြဆီက အေႁကြးယူကာ အရပ္ထဲမွာ   ကုန္စံုဆုိင္ေလးဖြင့္ၿပီး အ ဆင္ေျပေအာင္ေနရသည္။  မိသားစုကလည္းနည္းနည္းမ်ားေတာ့ကသီလင္တေတာ့နဲနဲ ႏုိင္တာေပါ့။ ဒါေပမဲ့အဆင္ေျပပါသည္။

          စာေရးသူတို႕ေနတဲ့ရပ္ကြက္ထဲမွာခ်မ္းသာတဲ့သူဆုိလို႕ လက္ခ်ိဳးေရတြက္လို႕ရ သည္။ စာေရးသူရဲ႕ကုန္စံုဆုိင္ေလးမွာ ျမန္မာ့တုိင္းရင္းေဆး၊ ႏုိင္ငံျခားေဆးအနည္းငယ္ ကိုလည္း ေရာင္းခ်ေသးသည္။    တုိင္းရင္းေဆးမ်ားကေတာ့ အပူၿငိမ္းေဆး၊ လ်က္ဆား၊ အစာေၾကေလႏိုင္ေဆး စသည့္အရပ္ထဲကလူမ်ားႀကိဳက္ႏွစ္သက္သည့္ အသံုးမ်ားသည့္ တံဆိပ္ေဆးမ်ားကို ဆုိင္ေပၚတြင္တင္ၿပီးေရာင္းခ်ရသည္။   အေႁကြအမ္းစရာမရွိပါကအ ဆင္ေျပသည္။ ဆပ္ျပာမွဳန္႕ထုပ္၊ ေကာ္ဖီမစ္ထုပ္ေပးလိုက္ပါက သိပ္မႀကိဳက္ လ်က္ဆား ထုပ္ေလးေပးလိုက္ရင္သေဘာက်သည္။  အဂၤလိပ္ေဆးမ်ားကေတာ့ ခုေခတ္ေပၚေနတဲ့ ဒီကိုဂ်င္၊ ဘို္င္အိုဂ်က္စစ္၊ ေအာက္ဆီပက္၊   ပါရာစီတေမာ၊ ဒုိင္ဂ်င္း၊ အေမာက္စာစလင္ စသည့္ေဆးမ်ားကို နည္းနည္းစီတင္ထားရသည္။     စာေရးသူကလည္းစီးပြားေရးမေျပ လည္လို႕သာေရာင္းခ်ရတာျဖစ္ၿပီး  အဂၤလိပ္ေဆးမ်ား၏ေဆးညႊန္းမ်ားတြင္ ( Cold and Dry Place) ဆိုၿပီးေရးထားတာမ်ားသည္။     ေဆးပုလင္းမ်ားေဆးကတ္မ်ားကိုေရာင္းခ် ရာတြင္ တစ္ခါတစ္ေလေနထုိးေသာေနရာ ၊       ကုန္စံုႏွင့္ေရာေရာင္းရေသာေနရာတြင္ လည္းမသန္႕ျပန္႕ေသာေနရာတြင္ထားရသည္မ်ားလည္းရွိသည္။         စာေရးသူစိတ္မ ေကာင္းျခင္းမ်ားစြာျဖစ္ရပါသည္။

            အရပ္ထဲေနသူမ်ားေနမေကာင္းလို႕ေဆးကုလွ်င္လည္း ဆရာ၀န္ဖြင့္ထားေသာ ေဆးခန္းမ်ားသို႕မသြားႏုိင္ပါ။     အရပ္ထဲတြင္လိုက္ၿပီးအိမ္တုိင္ရာေရာက္လုိက္ကုေသာ ဆရာ၊ ဆရာမေတြႏွင့္ကုသေနရသည္။ သူတို႕ႏွင့္ကုသပါက ဆရာ၀န္ေဆးခန္းေလာက္ ေငြမေပးရသည့္အျပင္ အေႁကြးထားလို႕လည္းရသည္။ ဆရာ၊  ဆရာမဆုိသည္မွာ သား ဖြားဆရာမ၊ ေက်ာက္ေဆးထုိးဆရာ ၊ သူနာျပဳဆရာမ စသည္တုိ႕ျဖစ္သည္။  ဘာပဲေျပာ ေျပာ စာေရးသူတို႕အရပ္ထဲတြင္ေနထုိင္ေသာ ေငြေၾကးမတတ္ႏုိင္သူမ်ားကေတာ့ ဆုိင္မွ ေဆးမ်ားကို၀ယ္ေသာက္လိုက္ မေပ်ာက္လွ်င္ ဆရာမထံတြင္အေႁကြးေဆးထုိးလိုက္ျဖင့္ အဆင္ေျပေနၾကပါသည္။ သူ႕အရပ္ႏွင့္သူ႕ဇာတ္ကလိုက္တယ္ဆုိတာဒါမ်ိဳးျဖစ္မည္ထင္ ပါသည္။

             စာေရးသူဒီရြာကိုလာရျခင္းက အလွဴတစ္ခုဖိတ္လို႕လာရတာျဖစ္သည္။ ေက်း လက္ေတာ႐ြာတြင္ေနထုိင္သူမ်ားမွာ ခ်စ္စရာဓေလ့တစ္ခုရွိသည္။ အလွဴလုပ္လွ်င္႐ြာလံုး ကၽြတ္မီးခုိးတိတ္လာစားၾကသည္။ အလွဴရွင္ကလည္း       အလွဴမလုပ္ခင္မ႑ပ္ထိုးက တည္းကေႁကြးေနရသည္။ တစ္႐ြာလံုးကလည္း သူ႕အလွဴ ကိုယ့္အလွဴလုိက္လံလုပ္ကိုင္ ၾကရသည္။ ဘုန္းႀကီးတရားနာအၿပီး ထမင္းစားလက္မွတ္ေ၀သည္။      စာေရးသူလည္း တစ္ေစာင္ရသည္။ ပထမအသုတ္အျဖစ္ပါ၀င္သည္။ ကိုယ့္ကိုကိုယ္    အထင္ႀကီးသြားမိ သည္။ မိမိကိုတေလးတစားလာေပးၿပီး   ပထမအသုတ္တြင္ထည့္ေပးထားေသာေၾကာင့္ ျဖစ္သည္။ စာေရးသူမိမိကိုယ္မိမိ အထင္ႀကီးစိတ္ေပ်ာက္သြားသည္။    အသံခ်ဲ႕စက္ျဖင့္ ေအာ္လိုက္ပံုက ´ ထမင္းစားလက္မွတ္ေ၀သူမ်ား ရပ္ေ၀းျပန္မည့္သူမ်ားကိုဦးစားေပးေ၀ ပါ´ တဲ့။ စာေရးသူကရပ္ေ၀းကဧည့္သည္ျဖစ္သည္။

              စာေရးသူထမင္းစားအၿပီး ေရေႏြးၾကမ္းႏွင့္လက္ဖက္သုပ္ေလးစားေနစဥ္တြင္ မ႑ပ္အလယ္ေလာက္တြင္ရုတ္ရုတ္သဲသဲျဖစ္သြားသည္။  လူမ်ားကအံုေနသျဖင့္စာေရး သူလည္း ထုိင္ရာမွထကာတိုးေ၀ွ႕ၾကည့္လိုက္မိသည္။  ေကာင္မေလးတစ္ေယာက္မူးလဲ သြားတာျဖစ္သည္။ အလွဴရွင္၏အိမ္ထဲသို႕  ေကာင္မေလးကိုေပြ႕ခ်ီၿပီးလိုက္ပို႕ၾကသည္။ စာေရးသူလည္း သိခ်င္စိတ္ျပင္းျပေနသျဖင့္ အိမ္ထဲသို႕လိုက္ခဲ့သည္။    သူတို႕တစ္ေတြ က `ဆရာေခၚပါ၊ ဆရာခုနက မ႑ပ္ထဲမွာေတြ႕တယ္´လုိ႕လူတစ္ေယာက္၏ေျပာသံကို ၾကားလိုက္ရအၿပီး `ပေထြးေလး ၊   ကၽြန္ေတာ္ေခၚေပးမယ္´ဟုဆုိကာထြက္သြားသည္။ သိပ္မၾကာလိုက္ပါ။ အက်ီ ၤအျဖဴႏွင့္လူတစ္ေယာက္ေရာက္လာသျဖင့္ ဆရာလာတာျဖစ္ မည္ဟုထင္ထားသည့္အတုိင္း တကယ္ဆရာေရာက္လာတာပါ။ စာေရးသူလည္းအံ့ၾသ သြားမိသည္။ ဒီလုိ႐ြာမ်ိဳးကိုဘယ္လိုဆရာ၀န္မ်ိဳးကလာထုိင္မွာမဟုတ္။

             ေရာက္လာသည့္ဆရာဆုိသူကိုေနရာေပးလိုက္သည္။ ဆရာကအက်အနနား ၾကပ္ကိုဆြဲထုတ္လိုက္သည္။ ၿပီးေတာ့ နားၾကပ္ျဖင့္ ဟုိစမ္းဒီစမ္းလုပ္လိုက္ၿပီး ေသြးေပါင္ ႁကြတ္ႁကြတ္အိတ္ျဖင့္ထုတ္ထားေသာေသြးေပါင္ခ်ိန္စက္ကိုထုတ္လိုက္သည္။ ကေလးမ ေလးလက္ေမာင္းမွာပတ္လိုက္ၿပီး အက်အနခ်ိန္ေနတာေတြ႕လိုက္ရသည္။   စာေရးသူ လည္းစိတ္၀င္စားသျဖင့္ ဆရာဆုိသူကိုအနီးကပ္ၾကည့္လိုက္ေတာ့ စာေရးသူစပါးပြဲစား လုပ္တုန္းကထုိ႐ြာတြင္စပါးလိုက္၀ယ္ခုိင္းေသာ     ႐ြာနာမည္ျပဴးက်ယ္ဆုိေသာေကာင္ ေလးျဖစ္ေနသည္။ စာေရးသူပိုၿပီးစိတ္၀င္စားသြားရျပန္သည္။

          စာေရးသူ ျပဴးက်ယ္ကို႐ြာမွာ တဆင့္ခံပြဲစားထားတုန္းက ျပဴးက်ယ္ကစပါးေတာ္ ေတာ္ရသည္။   ျပဴးက်ယ္က ႐ြာမွာအမ်ိဳးမ်ားသလို အေပါင္းအသင္းလည္းဆံ့သည္။ ျပဴး က်ယ္မွာအားနည္းခ်က္ကေတာ့     မတြက္တတ္ မခ်က္တတ္တာျဖစ္သည္။ ေငြကိုေပး လိုက္ပါက ဘယ္ေတာ့မွအဆင္မေျပသျဖင့္  စာေရးသူကေသခ်ာေအာင္တြက္ေပးလိုက္ ရသည္။ ျပဴးက်ယ္က ႐ြာရွိမူလတန္းေက်ာင္းကေလးက      ေလးတန္းေလးခါက်သျဖင့္ ေက်ာင္းထြက္ထားရသူျဖစ္သည္။ စာကိုေျဖာင့္ေအာင္မေရးတတ္ပါ။    ျပဴးက်ယ္စာေရး လွ်င္ ေတာတစ္လံုးေတာင္တစ္လံုးျဖစ္ေနတတ္သည္။ ဥပမာ   `ဧရာမင္းစပါးဖုိး ေပးရန္ ရွိပါသည္၊ ကၽြန္ေတာ္အားယခုလာသူလူႀကံဳႏွင့္ ေငြေပးလိုက္ပါ´    လုိ႕ေရးရမည္ကို ျပဴး က်ယ္က `ေအယာမင္းစပါးဘိုး ေပးရံရွိသည္၊     အေနာ္အားအခုလာသူလူက်ဳံနဲ႕ေငြေပ လုိက္ပါ´ေရးတတ္သူတစ္ေယာက္လည္းျဖစ္သည္။

        ျမန္မာစာကိုေတာင္ေလးလံုးကြဲေအာင္သိပ္မတတ္ေသာ ျပဴးက်ယ္တစ္ေယာက္ခု ေတာ့ေဆးဆရာႀကီးျဖစ္လို႕ေနပါသည္။ ေသြးေပါင္ခ်ိန္လိုက္၊ နားၾကပ္ျဖင့္စမ္းလိုက္လုပ္ ၿပီး ျပဴးက်ယ္သူကိုင္လာေသာ   ကိုင္းတပ္ထားေသာပီနံအိတ္ခြံထဲမွ ေဆးဘူးႏွင့္ တစ္ခါ သံုး 20cc ေဆးထိုးပိုက္ကိုထုတ္လိုက္သည္။    ကေလးမေလးကလည္း သတိရေနပါၿပီ။ ျပဴးက်ယ္ ေဆးထိုးပိုက္ထဲသို႕   ေဆးပုလင္းထဲမွေဆးမ်ားကိုစုပ္ယူလိုက္ၿပီး ေဘးနားမွာ ရွိေသာလူကို ကေလးမေလးလက္ေမာင္းကိုကိုင္ခုိင္းကာ   လက္သီးဆုပ္ခုိင္းထားၿပီး အ ေၾကာရွာကာ အေၾကာေဆးကိုထုိးလိုက္သည္။     လက္ေမာင္းရွိေဆးထုိးသည့္ေနရာက ေဖာင္းတက္လာသည္။ ကေလးမေလးကလည္း နာတယ္နာတယ္လို႕ေအာ္လိုက္သျဖင့္ ျပဴးက်ယ္က ခပ္တည္တည္ပင္ ေဆးထုိးအပ္ကို ျပန္ႏုတ္လိုက္သည္။ ကေလးမေလးကို လည္း မာန္လိုက္ေသးသည္။    ´နင္ကလွဳပ္ေနတာကို အေၾကာလြဲသြားတာေပါ့´ တဲ့က ေလးမေလးလည္းမ်က္လံုးအေၾကာင္သားျဖင့္   ဆရာျပဴးက်ယ္အားၾကည့္ေနသည္။ တ ကယ္ေတာ့ကေလးမေလးမလွဳပ္ပါ။ သူ႕ဘာသာ လက္လြဲသြားတာအားလံုးအျမင္ျဖစ္ေပ မဲ့ ဘယ္သူမွမေျပာရဲပါ။ ဆရာဆုိေတာ့လည္း ေက်း႐ြာေတြမွာသမားဂုဏ္ဆုိတာရွိသည္။ ေနာက္တစ္ႀကိမ္ထပ္ထုိးသည္။ အဆင္မေျပ ၊ ေနာက္ဆံုးေလးႀကိမ္ေျမာက္မွအဆင္ေျပ သြားသည္။ ေဆးထုိးအၿပီးကေလးမေလးလည္း   ေမာလာက သတိလစ္သြားသည္။ စာ ေရးသူလည္း မေနႏုိင္ေတာ့ပါ။      ခ်က္ခ်င္းစာေရးသူအသင့္ပါလာေသာဖုန္းျဖင့္ ၿမိဳ႕က ၾကက္ေျခနီအသင္းမွာရွိတဲ့  အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ကိုေခၚလိုက္ရသည္။ ၾကက္ေျခနီ ဒုတိယ တပ္ရင္းမွဴးကလည္းခ်က္ျခင္းစီစဥ္ကာ       အေရးေပၚလူနာတင္ယာဥ္ကိုလႊတ္ လုိက္သည္။ ႐ြာကလည္းသိပ္မေ၀းေတာ့ တစ္နာအတြင္းကားေရာက္လာသည္။

         ကေလးမေလးေဆးရံုသို႕အခ်ိန္မီေရာက္လိုက္သျဖင့္ အသက္ခ်မ္းသာရာရသြား သည္။ စာေရးသူလည္း ေဆးရံုသို႕လုိက္လာၿပီး ဆရာ၀န္ႀကီးအားအက်ိဳးအေၾကာင္းရွင္း ျပလုိက္သျဖင့္ ဆရာ၀န္ႀကီးလည္းသေဘာေပါက္ကာ အခ်ိန္မီကယ္တင္လုိက္ႏုိင္သည္။ ေနာက္ရက္ စာေရးသူသတိရလို႕ျပဴးက်ယ္အေၾကာင္းေမးလိုက္ေတာ့   ျပဴးက်ယ္လည္း ျဖစ္တဲ့ေန႕ကတည္းက႐ြာမွေပ်ာက္သြားသည္ဟုသိရသည္။         ျမန္မာစာေတာ့ေျဖာင့္ ေအာင္မေရးတတ္ မဖတ္တတ္သည့္သူက ေဆးထုိးဆရာလုပ္ေနသည္ကို ႐ြာကလူမ်ား ကလည္းယံုၾကည္ၿပီးဆရာဆရာဆုိၿပီး ေဆးကုခံၾကသည္။      ျပဴးက်ယ္ေဆးထုိးသင္ခဲ့ သည္အခ်ိန္ကိုျပန္တြက္ၾကည့္လုိက္ေတာ့       ေျခာက္လေလာက္သာၾကာသည္ဟုသိရ သည္။ ဆရာ၀န္ေတြေဆးေက်ာင္းမွာေျခာက္ႏွစ္ေလာက္   အေျခခံပညာရပ္ေတြကိုသင္ ၾကားခဲ့ရသည္။ ေနာက္လက္ေတြ႕နယ္ပယ္မွာ စီနီယာဆရာႀကီးမ်ား၏ သင္ျပမွဳေအာက္ မွာဆက္လက္သင္ယူၿပီး လူတစ္ေယာက္ရဲ႕အသက္ကို       အေလးထားကာကုသၾကရ သည္။ အဂၤလိပ္စာကိုမတတ္ေသာျပဴးက်ယ္က    ခုေတာ့ေဒါက္တာျပဴးက်ယ္ ( MBBS) ျဖစ္ေနသည္။ MBBS ဆိုေတာ့အထင္မႀကီးပါႏွင့္  သူ႕႐ြာမွာရွိတဲ့ပညာတတ္တစ္ေယာက္ ကေပးထားတဲ့ဘြဲ႕ျဖစ္ပါတယ္။ စာေရးသူလည္း သိခ်င္တာႏွင့္ MBBS အေၾကာင္းကိုေမး ျဖစ္သည္။ ထုိလူက စာေရးသူကိုပြဲစားဟုေခၚသည္။    ပြဲစားရယ္ MBBS ဆုိလို႕အထင္မ ႀကီးလိုက္နဲ႕ ကၽြန္ေတာ္ကေပးထားတဲ့နာမည္ပါ၊ M ဆုိတာက ျမန္မာေလ၊   B ဆုိတာက ေတာ့ ဗုဒၶေလ၊ ဒုတိယ B ကေတာ့ ဗိန္းေနာေလ၊ S ကေတာ့ ဆရာေပါ့´      အားလံုးကုိ ဘာသာျပန္ေတာ့ပြဲစားရယ္ ျမန္မာဗုဒၶဗိန္းေနာဆရာ ေပါ့´တဲ့။ ေအာ္သူ႕ဟာနဲ႕သူ သူ႕အ ရပ္နဲ႕သူ႕ဇာတ္ကေတာ့အံကိုက္ပါပဲလို႕စာေရးသူမွတ္ခ်က္ခ်လိုက္မိပါေတာ့သည္။ 

ေန၀င္းေဇာ္(ျမန္ေအာင္)